biografie: Rob Ameerun

Ik weet niet of dit een generiek kleuterprobleem is, maar Emir heeft iets met pantoffels. Beter gezegd, hij heeft er niets mee. Toegegeven, hij heeft vier paar om uit te kiezen en begint iedere dag met een weloverwogen keuze. Hij besteedt nog meer aandacht aan de ‘pantoffelkeuze van de dag’ dan ik tijd besteed aan het afstemmen van een stropdas op mijn overhemd.
Maar daar is ook alles mee gezegd. Na tien minuten zijn ze weer uit en sloft hij het huis door op sokken of blote voeten. Beide varianten hebben zo hun nadeel. Sokken hebben een drastisch verminderde weerstand op onze plavuizen vloer, resulterend in glijpartijen en uiteindelijk huilbuien. Maar dat doet niets af aan Emir’s hardleersheid: liever hard gevallen dan even door de knieen om de pantoffels aan te trekken.
Blote voeten is ook niet je-van-het. Helemaal met de naderende wintermaanden vergroot dit de vatbaarheid voor een snotneus, of erger nog, een griepje. Maar het plannen voor de nabije toekomst zit er bij Emir al helemaal niet in, zijn vooruitziende blik reikt niet verder dan vijf minuten als het om huiselijke voetmode gaat.
Wat rest is waarschuwen, de boodschap herhalen, dreigen en uiteindelijk straffen. U begrijpt het al, het haalt weinig uit. Hij probeert er ook iedere keer onderuit te komen door ons van repliek te dienen met uitzonderingssituaties. “Emir, waar zijn je pantoffels?” –“Maar mam, ik ga nu op de bank.” Onze eigen schuld, hadden we maar niet moeten zeggen dat pantoffels op de bank verboden zijn....

Er zijn van die mooie zinnen in Nederlandse songteksten die je aan het denken zetten over de schoonheid van de combinatie van woorden. Een paar van mijn favorieten:
• “was ik maar een dichter, dan kon ik dichter bij je zijn” van Stef Bos uit “Ik heb je lief”
• “en dan schreeuwt ze en dan zwijgt ze, en ik schreeuw en zwijg naar haar” van Acda en de Munnik uit “De kapitein deel II”
Briljant, magnifiek, pareltjes uit de Nederlandstalige popmuziek. Iedere keer weer krijg ik kippenvel als ik ze hoor en iedere keer weer spel ik ze woord voor woord om zo te proberen de schoonheid te ontleden. Jaloers word ik er van, waarom kan ik niet van die poëtische zinnen op papier krijgen?...

Het zelfhelend vermogen van een lichaam is uniek. Verreweg de meeste virussen en bacteriën hebben geen schijn van kans en wondjes zijn binnen een paar dagen verdwenen. Hiervoor hebben we een arsenaal aan verschillende aanvals- en verdedigingstechnieken tot onze beschikking die we bovendien niet eens actief hoeven te managen. Alles gaat vanzelf.
Alhoewel, een grote uitzondering vormt de kleuterknie, en dan vooral die van jongetjes. Alle middelen ten spijt, het helingsproces is niet opgewassen tegen de fanatieke en roekeloze speelstijl van kleuterjongetjes. Het begint meestal bij de eerste fietslessen, zonder zijwieltjes wel te verstaan.
De enorme trots van het voor het eerst fietsen zonder de trouwe bondgenoten aan iedere zijkant van het achterwiel wordt vaak direct gevolgd door een remtechniek met een middel dat daar niet voor bestemd is: de knie. Gaan de kleinere wondjes normaal gesproken snel weer dicht, zo niet de immer buigende knie na een noodstop op de fiets. Rustig stilzitten helpt, maar is zeker niet de best ontwikkelde competentie van onze zoon.
Als na veel geduld en een nacht slapen het bloedrood heeft plaatsgemaakt voor een roestbruine korst, is het gevaar zeker nog niet geweken. Emir loopt nu al drie weken met een knie die met de regelmaat van de klok open gaat. Alle hulpmiddelen zijn reeds van stal gehaald: de klassieke pleister, de moderne vloeibare variant ervan, een beschermend verband, allemaal zonder resultaat. Steeds als we denken dat de wond goed dicht is, volgt een nieuwe valpartij en wordt het tegendeel pijnlijk duidelijk....

Monia, mijn vrouw en de mama van Emir, is van Arabische afkomst. Alhoewel, ze is een beetje een Euro-Arabische mix met als voornaamste ingrediënt “Tunesisch”. Nu is mijn genetische samenstelling ook niet te vergelijken met de zuiverheid van een volbloed Arabier, dus Emir is een echte wereldburger. En wat is er waardevoller dan een tweetalige opvoeding om dat feit te ondersteunen?
Aldus besloten, al voor de geboorte van Emir. Mijn talenkennis beperkt zich tot Nederlands en Engels. Monia kan kiezen uit een veel breder repertoire waaronder diverse talen op moedertaalniveau. Frans krijgt hij later vast op school, redeneerden wij, dus de keuze viel al snel op Arabisch. Ook goed om met de familie te kunnen converseren.
Ik moet zeggen dat ik versteld stond van de standvastigheid en het doorzettingsvermogen van Monia. Nog voordat de verloskundige Emir na de bevalling goed en wel op haar borst had gelegd, moest hij al een Arabische welkomstbegroeting verwerken. Natuurlijk volgde al snel de Nederlandse variant van papa en zo was Emir direct op de hoogte van de plannen van zijn ouders.
De trend was gezet, iedereen sprak Nederlands tegen Emir met alleen zijn moeder als uitzondering die zich beperkte tot het Arabisch. Gedurende de jaren die volgden, werd het duidelijk dat kleine kinderen over een bijzondere gave beschikken. Iedereen stond versteld van het resultaat. Alles wat zijn moeder zei, begreep hij volkomen en toen Emir begon te praten, bleek dat hij perfect in staat was het Arabisch van zijn moeder te vertalen voor zijn vader....

Etenstijd. Eén van de spaarzame momenten van de dag dat we met z’n drieën (soms met z’n vijven) rustig samen zitten. Rustig was het inderdaad: de dagelijkse beslommeringen passeerden de revue, Emir was voor de verandering goed aan het eten en de vooruitzichten voor de avond waren gunstig. Dat wil zeggen, niets bijzonders in het vooruitschiet.
Dat zulke momenten opvallen, bewijst al dat ze zelden voorkomen. Het duurde dan ook niet lang. Plotseling begon mijn vrouw in het Engels tegen me te praten. Niet echt pedagogisch verantwoord, maar in de kleutertijd toch een goede garantie om een conversatie tussen ouders ook echt beperkt te houden tot pa en ma.
“Next week he will get his DKTP.” Ik verslikte me bijna in de bloemkool. Ik weet het, niets bijzonders en het zou ook geen verhaaltje waard zijn als Emir niet het semi-wetenschappelijke bewijs vormt dat de pijngrens geheel genetisch bepaald is. Ook wat dat betreft is hij het evenbeeld van zijn vader.
Ondanks het feit dat alle medische meekijkprogramma’s op TV zich veilig achter glas afspelen, zijn ze niet aan mij besteed. De aanblik van een injectienaald is voor mij tien keer erger dan de meest verschrikkelijke horrorfilm en een puistje op mijn arm wekt al angstzweet op bij de gedachte aan de knijpgrage vingers van mijn vrouw....

Wie heeft het niet meegemaakt met z’n kind? Een verkeerde opmerking, net luid genoeg uitgesproken zodat iedereen deelgenoot is.
Plaats delict: de buurtsuper. Mama heeft net de dagelijke boodschappen op de band gelegd en staat – gehypnotiseerd door de piepjes van de kassa – glazig voor zich uit te kijken. Ook Emir houdt zich rustig en kijkt verveeld om zich heen. Niets aan de hand, tot zijn ogen vallen op een man met fors wat overgewicht.
“Mam, die meneer is dik hè?” Op dat moment wil mama het liefst dat ze als een blikje tomatenpuree tussen de andere boodschappen lag. De enige gelijkenis tussen de tomatenpuree en mama was echter de rode kleur op haar kaken. De man draaide zich quasi nonchalant om waaruit op te maken viel dat hij het zeker gehoord had maar verder niet wilde deelnemen aan de opvoedende reprimande die volgde. Het bleef daarom beperkt tot een schamel: “dat is niet lief, Emir!”.
Op weg naar huis volgde een uitgebreid gesprek. Mama deed haar uiterste best om uit te leggen wat er niet goed was aan het woord ‘dik’. Emir was zeer onder de indruk. Het woord werd meteen uit zijn toch al beperkte vocabulaire geschrapt. Het was taboe. ‘Dik’ bestond niet meer....

Hij valt niet meer weg te denken uit de inventaris van een modern gezin: de spelcomputer! Ook ik heb mijn vrouw uiteindelijk kunnen overtuigen, of misschien was ze gewoon mijn gezeur zat. In ieder geval, Emir heeft ook een spelcomputer, een Xbox360 om precies te zijn. Ik weet het, Emir is nog jong, maar dat zou je toch echt niet zeggen als je ziet hoe hij keer op keer zijn ouders verslaat. Gelukkig blijft deze superioriteit beperkt tot de Xbox.

Een uurtje per dag, dat is de afspraak. Natuurlijk blijkt het dat er toch vaak meer dan 60 minuten in een uur gaan, maar buitensporig wordt het nooit.
...

Ik ben op het werk. Drukke dag, veel te doen. Toch moet ik even snel naar huis bellen om iets te vragen. Ik pak de telefoon en druk op het knopje ‘thuis’.
Luttele momenten later gaat de telefoon over.

Nu kunnen er twee dingen gebeuren. Of mijn vrouw neemt op, ik stel haar snel de vraag, krijg meteen antwoord en kan verder met mijn werk zonder dat ik uit mijn ritme ben. Mogelijkheid nummer twee is dat Emir opneemt en zoveel te vertellen heeft dat het gesprekje van vijf minuten me in arbeidsproductiviteit eigenlijk 20 verloren minuten oplevert. Maar dat weegt natuurlijk niet op tegen het genot van een intiem gesprek met zoonlief....

Bedtijd, het dagelijkse ritueel, de vaste ingrediënten. Speelgoed opruimen, kus voor mam en dan ... wie het eerste boven is!
Papa ligt vandaag voorop, hij bereikt het eerste de trap en begint aan de dertien treden naar boven. En daar begint de ondergang, net voordat de dertiende trede is beklommen klinkt het van één meter lager “wie het laatste boven is, ik heb gewonnen”. Het is maar weer eens duidelijk, van een vierjarig jongetje valt nooit te winnen.

Pyjama uitzoeken en dan naar de badkamer en ondertussen al het mogelijke opwerpen om het ritueel te vertragen, het is een ritueel op zich. Vandaag is bijzonder. “Papa, u mag een verhaaltje uitkiezen”. Dat is leuk dacht ik, vaak is het namelijk hetzelfde liedje .. euh .. verhaaltje: Dikkie Dik. Dikkie Dik en de speelgoedbeer, Dikkie Dik en de vogels, Dikkie Dik en de staartpoes, Dikkie Dik, Dikkie Dik, Dikkie Dik ... het is niet te geloven, maar dat beest heeft werkelijk alles meegemaakt, en dat in slechts 6 pagina's per avontuur....