Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Prik

Etenstijd. Eén van de spaarzame momenten van de dag dat we met z’n drieën (soms met z’n vijven) rustig samen zitten. Rustig was het inderdaad: de dagelijkse beslommeringen passeerden de revue, Emir was voor de verandering goed aan het eten en de vooruitzichten voor de avond waren gunstig. Dat wil zeggen, niets bijzonders in het vooruitschiet.

Dat zulke momenten opvallen, bewijst al dat ze zelden voorkomen. Het duurde dan ook niet lang. Plotseling begon mijn vrouw in het Engels tegen me te praten. Niet echt pedagogisch verantwoord, maar in de kleutertijd toch een goede garantie om een conversatie tussen ouders ook echt beperkt te houden tot pa en ma.

“Next week he will get his DKTP.” Ik verslikte me bijna in de bloemkool. Ik weet het, niets bijzonders en het zou ook geen verhaaltje waard zijn als Emir niet het semi-wetenschappelijke bewijs vormt dat de pijngrens geheel genetisch bepaald is. Ook wat dat betreft is hij het evenbeeld van zijn vader.

Ondanks het feit dat alle medische meekijkprogramma’s op TV zich veilig achter glas afspelen, zijn ze niet aan mij besteed. De aanblik van een injectienaald is voor mij tien keer erger dan de meest verschrikkelijke horrorfilm en een puistje op mijn arm wekt al angstzweet op bij de gedachte aan de knijpgrage vingers van mijn vrouw.

Zo ook Emir. De bekende schaafwond op de knie is op zich is niet erg. Voordat hij het beseft is het leed immers al geschied. Nee, het ritueel dat volgt is zijn schrikbeeld: mam, die gewapend met niet bijtend ontsmettingsmiddel op hem af komt lopen. Hoe dichter haar liefdevolle verzorgende handen de plek des onheils naderen, hoe meer zijn gekrijs een opstijgende Boeing 747 doet verstommen.

Laat staan de naald die een week later gepland stond te worden gelanceerd in zijn schoudertje. De laatste keer was toen hij 14 maanden was. Geen probleem, de afleidingsmanoeuvre was eenvoudig en het gejammer begon toen de naald al lang en breed in het daarvoor bestemde bakje lag.

Nee, volgende week zou een drama worden. Niets vertellen dan maar, zo lang mogelijk uitstellen. Was ik even blij dat ik overdag op mijn werk zat en dat mijn vrouw met het drama zou worden opgescheept.

Een week later ging de telefoon op mijn werk. Emir. “Papa, ik heb een prik gehad.” Voorzichtig informeerde ik naar zijn medische toestand. “Geen pijn meer” was zijn antwoord. Toen ook zijn moeder bevestigde dat het allemaal van een leien dakje was gegaan, begon ik toch te twijfelen aan de genetische status van de pijngrens.

Schrijver: Rob Ameerun, 12 juli 2008


Geplaatst in de categorie: kinderen

4.0 met 3 stemmen 199



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)