biografie: Watze Elgersma

Het is mooi geweest, na honderd keer wekelijks een stukje te hebben geschreven van ruim 400 woorden, die ik vervolgens als column plaatste op www.nederlands.nl, stop ik er mee.
Ruim twee jaar geleden werd ik uitgedaagd door Geert Kruideren: ‘onze site begint met columns, iets voor jou?’ Ik nam de handschoen op – ik was al eens ingevallen in de rubriek snelsonnetten – maar zou ik elke week voldoende materiaal hebben om een cursiefje te schrijven? Had ik genoeg geleerd van mijn grote voorbeelden: Nico Scheepmaker (Trijfel, e.v.a. ) en Hugo Brandt Corstius (Piet Grijs, e.v.a.)?
Het resultaat hebt u de afgelopen twee jaar kunnen lezen, tal van onderwerpen passeerden de revue, van oude doos tot actualiteit, van dierbare echtgenote tot prachtige (klein)kinderen, van Frankrijk tot Friesland, van een succesvolle Dereck tot een talentvolle Tessa, van een langzaam dementerende vriend tot een ernstig zieke vriendin. Ik dank de mensen uit mijn omgeving dat zij mij meer dan eens inspireerden tot het schrijven van een column, u hebt dat als lezer gelukkig (h)erkend, en mij daarin met uw reacties gestimuleerd.
Desondanks heb ik besloten om – voorlopig – te stoppen, even los van die druk om wekelijks te moeten ‘leveren’. Intussen verwacht mijn krant namelijk wel elke week van mij een actueel snelsonnet en moet ik ook nog teksten leveren voor de jaarlijkse voorstelling van ons Tiels Gemeente Cabaret. Verder staat er nog een ambitieus project op stapel: het schrijven van een Bijbelse musical, gerelateerd aan een hedendaags thema. U begrijpt, dit bezige taalbaasje gaat nog lang niet stoppen, maar gewoon zijn energie een tijdje op iets anders richten. ...

Hebt u die vrindjes van Benno en Juul (Lula?) ook over elkaar heen zien buitelen met hun verhalen uit de oude doos de afgelopen dagen? De één wist nog meer confidenties uit een grijs verleden op te diepen dan de andere. De grote afwezige bij DWDD en bij Pauw en Witteman was natuurlijk Benno’s persoonlijke Tanzania-vrind Rik Felderhof én onze vaste royalty-watcher Jeroen Snel van de Evangelische Omroep.
Nu heeft Kuifje-Jeroen natuurlijk wel een achterstand, hij komt pas kijken, terwijl zijn concurrenten Pieter - scheve-schaatsenrijder-Bernhard-verdediger - Broertjes en Cees - humoristische-historische-Hofmans-hekelaar - Fasseur al tientallen jaren ervaring hebben met de hofvijver, waarin het troebel vissen is. Desondanks wisten deze deskundigen niet een taalkundig aanvaardbaar niveau te bereiken, toen zij het woord Koninklijke Hoogheid moesten uitspreken, het werd het armzalige Koonlijke Hooheid.
Wat is er toch aan de hand met onze grachtengordelvertegenwoordigers, waarom praten die mensen zo raar? Ja, ik weet het, ik ben afkomstig uit één van de wingewesten van de Zeven Provinciën, opgetrokken uit turf of klei, en daar praten alle mensen raar? Dus wij spreek’n misschien niet alle enn’n goed uit en wij zegg’n de ding’n vaak recht voor z’n raap, maar wij hebb’n voldoende eerbied voor ons Vorstenhuis, om daar netjes Koninklijke Hoogheid teeg’n te zegg’n.
Het was bij Pauw en Witteman koonlijke voor en koonlijke na, en heel soms – maar dan moest ik erg goed oplett’n – werd het koonklijke. Dat koonlijke én de kredietcrisis - door velen uitgesproken als kredisis - heeft ook een taalcrisis blootgelegd. De deskundologen zijn met z’n allen de laatste jaren wel heel raar gaan praten, de hoogste tijd dus voor de vraag waarom de omroepen deskundologen tevoorschijn toveren, zonder hen een cursus ‘gewoon Nederlands-praten’ te geven....

Wij hadden bij ons thuis een bakkerij en dus maakte de telefoon al vroeg deel uit van mijn leven. Want als je een ‘zaak’ had, dan moest je bereikbaar zijn voor je klanten. Ergens in ons huis hing zo’n zwart geval aan de muur en dat rinkelde van tijd tot tijd. Mijn moeder was er altijd als de kippen bij om de ‘hoorn van de haak’ te nemen – ja, kindertjes, zo ging dat vroeger – om vervolgens opgewekt te melden: met bakkerij Elgersma.
Die bereikbaarheid was blijkbaar erg belangrijk, maar niet iedereen beschikte over deze moderne vorm van communicatie. Regelmatig werd er gebeld voor iemand bij ons in de straat die geen telefoon had en dan werden wij er op uit gestuurd om een buurvrouw of buurman te roepen: er is telefoon voor u! De opgeroepene kwam hijgend aanrennen en begon luidkeels in de hoorn te roepen, alsof de afstand alleen fysiek kon worden overbrugd.
Nog steeds hoor ik mensen met een telefoon aan hun oor veel meer decibellen produceren, dan wanneer zij gewoon met iemand in gesprek zijn. Zij hebben blijkbaar nog nooit gehoord van de moderne techniek die in staat is om geluid te versterken, zodat zelfs fluisteren nog over duizenden kilometers perfect te verstaan is. Iedereen die wel eens in de openbare ruimte ongewenst meehoorder is van mobiele telefoongesprekken, weet wat ik bedoel.
Natuurlijk heb ik als moderne oudere ook een mobieltje, een Handy, zoals ze zo Deutschgrundlich zeggen bij onze oosterburen. Ik kan er aardig mee uit de voeten, sms-en, foto’s maken, en zelfs gewoon telefoneren. Ja, deze opa gaat mee met zijn tijd. ...

Een paar weken geleden vroeg ik mij af of iemand nog wel eens iets van ene Rijkman Groenink had gehoord, want aan de tafel van Pauw en Witteman hadden was hij nog niet gezien. En zie daar, als een duveltje-uit-een-doosje duikt deze scharrelaar in grootkapitaal op, niet in persoon, maar wel als potentiële bestuurder van de staatsbank ABN Amro, van de financiële redder des vaderlands, ‘Stropdas´ Bos. Diverse nieuwsmedia meldden op 29 oktober 2008 het volgende.
“Rijkman Groenink zou graag weer aan de slag gaan bij ABN Amro, dat inmiddels in handen is van de Nederlandse staat. De oud-bestuursvoorzitter van ABN Amro denkt dat hij van grote waarde kan zijn voor de bank. Groenink (59) heeft dit gezegd tegen het Amerikaanse persbureau Bloomberg. 'Er is niemand anders in Nederland met zoveel ervaring in het bankwezen en specifieke kennis van ABN Amro als ik', aldus Groenink. Hij zei niet te zijn benaderd voor een functie bij de bank en hij zal er ook niet naar solliciteren.”
Professor Arnoud Boot, te gast bij Pauw en Witteman, sprak niet alleen heel verstandig over de noodzaak om zeer bekwame mensen bij staatsbanken te stallen, maar ook dat Rijkman Groenink zeer onwelkom zou zijn bij de ABN Amro. Dat nu leek mij het understatement van de eeuw! Helemaal toen ons aller Femke betoogde dat het salaris voor dit soort zeer bekwame mensen toch wel beperkt zou moeten blijven tot een paar ton per jaar.
Het is duidelijk, voormalig Golden Boy Rijkman Groenink, heeft echt geen krediet meer in ons land, zelfs geen flexibel krediet. Voor minder dan een miljoen komt deze zakkenvuller echt zijn bed niet uit, hoewel… hoeveel zouden de opties en de aandelen die hij bij zijn vertrek mee kreeg, nu nog waard zijn. Zouden ze hem in Fortis-aandelen hebben betaald? Dat zou dan mooi zijn, eigen schuld, dikke bult....

Sinds jaar en dag proberen gemeenten zich te profileren met de meest uiteenlopen motto’s. Soms zitten ze er op de afdeling Communicatie dagenlang op te zweten. Nu wordt algemeen aangenomen dat ambtenaren niet de meest creatieve mensen zijn op dit westelijk halfrond. Dat nu, zo kan ik uit eigen waarneming vaststellen, is niet waar. In de ambtenarij is creativiteit namelijk volop aanwezig, ambtenaren schakelen namelijk, vooral heel creatief, deskundigen in.
Er zijn duurbetaalde bureaus die dagwerk hebben om te voldoen aan de wens van gemeenten: “Zet ons op de kaart”. Geen bureau dat dan zegt, maar u staat al op de kaart, op de kaart van Nederland om precies te zijn of desnoods op de kaart van Tele Atlas waarmee TomTom ons tegenwoordig langs ’s Heren wegen leidt. Nee, die bureaus gaan tegen vorstelijke honoraria zo’n gemeente nieuwe kleren verkopen, maar dan wel de bekende onzichtbare kleren van de keizer!
Want al die motto’s zijn niet meer dan een doorzichtige jas, moeiteloos uitwisselbaar, want toepasbaar op elke willekeurige gemeente of stad. Daarom een kleine bloemlezing uit de advertenties in Binnenlands Bestuur, wekelijks vakblad voor bestuurlijk Nederland met nieuws, achtergronden en opinie over bestuur en beleid van de overheid.
Zo heb je: Den Haag, stad van traditie en toekomst, Binnenhof en ijspaleis, Haagse Harry en Statenkwartier, Festival Klassiek en Parkpop… Ja, wel een ijspaleis, maar Icesave was dus blijkbaar niet zo safe!...

Het afgelopen weekeinde (Wochenende) was ik niet in Nederland, nee, ik vertoefde samen met broers en zwagers in Duitsland, om precies te zijn aan de Moezel, niet al te ver verwijderd van Trier. Wij, afkomstig uit een gezin met zeven kinderen, (vijf broers en twee zussen) houden namelijk ieder jaar een mannenweekend. Ja, lieve Opzij-lezeressen, ook onze echtgenotes trekken er dan op uit, voor hen is dat dus een saunadag!
Maar goed, daar aan de Moezel blijk ik een hoop te hebben gemist, want de Europese regeringsleiders blijken hun hele financiële hebben en houden te hebben ingezet om ‘onze’ banken overeind te houden. Heeft iemand de laatste weken nog wel eens iets van meneer Rijkman Groenink gehoord? Hij verschijnt niet aan de tafel van Pauw en Witteman en ook bij de onvermijdelijke DWDD- Matthijs is deze mislukte profiteur nog niet opgedoken.
Onze mannenweekeinden zijn tamelijk voorspelbaar, we ontmoeten elkaar onderweg – met dank aan TomTom - we drinken op de aankomstplaats een (Houtense) neut en we zoeken een plek om ergens te gaan eten. En dat nu is Am Mosel goed geregeld, elke stad of dorp, hoe klein ook, heeft een paar uitstekende eetgelegenheden, waar je voor weinig geld schnitzels ‘zo groot als een deurmat’ kunt eten, maar ook een heerlijke forel!
Ook de afdeling Wein, Weib und Gesang was prima verzorgd, de accordeonist van dienst speelde de sterren van de nevelige hemel, zoals Tulpen uit Amsterdam en andere tophits uit het Duitse schlagerrepertoire. De bussen met bejaarden vertrokken gelukkig nogal vroeg, zodat het toch nog gezellig werd. De eerste oogst van de moezelwijn (federweisen) was, zoals gebruikelijk, niet te drinken, dus hebben wij ons maar tegoed gedaan aan Hefeweizen. ...

Mijn onvolprezen lijfblad ‘TROUW’ publiceerde afgelopen maandag een zeer lezenswaardig artikel over het niveau van de reacties op de diverse internetfora. ‘Alleen Nederland heeft geenstijl.nl’ zo luidt de kop, met vervolgens als intro: Nederlanders laten zich op nieuwssites veel grover en botter uit dan andere Europeanen. Van enige etiquette lijkt eigenlijk geen sprake: "Als we schelden niet zouden toestaan, kunnen we bijna alle reacties op onze site wel weggooien."
Tot dusver is ons aller www.nederlands.nl gelukkig aan deze verruwing ontsnapt, want de reacties onder de columns op deze site zijn doorgaans humoristisch, meelevend, mild kritisch of juist instemmend, maar altijd beschaafd van toon. Dat je ook zonder het gebruik van grove taal of scheldwoorden, buitengewoon onbeschoft kunt zijn en een uitermate zielig gebrek aan inlevingsvermogen kunt tonen, bewijst ene Ruurd van der Weij in zijn reactie op mijn column van vrijdag 3 oktober jl.
Niet gehinderd door enige kennis van zaken, meet deze ‘psycholoog van de koude grond’ zich een oordeel aan over de jonge schrijfster, waarover ik in mijn column - zeer terecht - de loftrompet steek. Hij veronderstelt, van kilometersverre afstand, biografische elementen in het door mij beschreven dagboekwerkstuk van mijn talentvolle achternichtje: “Als dit meisje mijn dochter was, dan zou ik mij zeker zorgen maken”.
Negatieve aandacht is ook aandacht en dus heb ik nog wel een tijdje geaarzeld over het schrijven van deze column, want reageren op deze in- en intrieste figuur zou hem misschien kunnen sterken in de gedachte dat zijn mening er toe doet. Maar niet reageren zou een belediging zijn voor de jonge schrijfster, die dit soort kwetsende teksten zomaar over zich heen moet laten gaan. En dan, hoera, dan is er opeens die reactie van Tessa....

Aarzelend komt ze naar me toe - tijdens een familiefeestje – ze leest weleens één van mijn columns, zegt ze, en die vindt ze best wel aardig, zegt ze, en ze schrijft zelf ook wel eens wat, zegt ze, misschien dat ik wel eens iets van haar wil lezen, zegt ze. Ze is de kleindochter van m’n broer, een lang en dun én erg mooi meisje, dat vooral opvalt door niet op te willen vallen. U kent ze misschien wel, van die typetjes die heel erg uitstralen: let maar niet op mij, maar ondertussen… als je haar ziet dansen!
Na de soep en voordat iedereen zich op het koud en warm buffet stort, maak ik – opnieuw - kennis met deze 14-jarige jongedame. Ze blijkt, ondanks wat lichamelijke ongemakken, behoorlijk succesvol te studeren aan het gymnasium! Ik had al van haar trotse grootouders begrepen dat we een regelrecht talenwonder in de familie hebben, maar deze prachtige puber heeft blijkbaar nog meer in haar mars…ze kan schrijven!
Want, een paar dagen later krijg ik via de mail 15 pagina’s tekst toegestuurd - een werkstuk voor Nederlands – dat ik in één adem heb uitgelezen. In een zeer eigen dagboekstijl neemt de schrijfster mij mee naar het leven van een 15-jarig meisje, dat worstelt met haar lichaam, met haar verliefdheid, met het opgroeien in een gebroken gezin, een meisje dat eigenlijk alleen maar lief en aardig gevonden wil worden en tenslotte dood gaat aan anorexia!
De schrijfster hanteert een stijl die zeer origineel is, mooie korte zinnen, heel direct van toon en getuigend van een groot inzicht in de leef- en denkwereld van haar leeftijdsgenoten. Natuurlijk, elke uitgever zal haar vertellen dat ze er meer dialogen in moet verwerken, meer karakterbeschrijvingen van de andere hoofdpersonen, meer sfeerbeelden over de omgeving, kortom, hoe je het plaatje nog wat meer in moet kleuren!...

Toen ik de titel van dit stukje intoetste gaf de spellingscontrole geen krimp, het woord nazomeren bestáát, maar of dat nog lang in het Nederlandse taalgebied het geval zal zijn…? Erwin Kroll en zijn collega’s zijn daar niet erg optimistisch over. Ik ga dat in ieder geval niet in dit deltagebied uitproberen, want de komende weken ben ik weg, weg van de bewoonde wereld, weg van de parlementaire ‘beschaving’, weg van de heksenjacht op Wijnand Duyvendak, weg van Cramer vs Kramer, weg van Obama vs McCain, ze zoeken het maar uit, ik ga nazomeren.
Nazomeren levert op Google maar liefst 15.300 ‘hits’ op, meestal van vakantieaanbieders die je ‘lekker weg’ willen laten gaan in eigen land of je willen laten ‘nazomeren op de fiets’. Er blijkt zelfs een heuse site te bestaan met die naam: “NaZomeren, wordt een site voor mensen met een positieve kijk op het leven met informatie over reizen, natuur, luxe, eten, drinken, wonen, boeken, reisverhalen, duurzaam leven, enzovoort”. Kortom genieten, en dat is precies wat ik met mijn dierbare echtgenote ga doen.
Op kantoor heb ik natuurlijk iets anders verteld, want jaloerse collega’s reageerden ietwat afgunstig: ‘Ga je nu alweer op vakantie?’ ‘Nee, ik moet mijn caravan winterklaar maken’, was mijn verdedigende reactie, want de waterleidingen moeten worden leeggeblazen, de gasfles moet in veiligheid worden gebracht, het terras afgeschermd voor vallende bladeren, etc. Nee, dat nazomeren, geloof het of niet, dat is gewoon hard werken.
Tijdens dat nazomeren zal ik ook niet in staat zijn om een column te schrijven voor Nederlands.nl, u zult mijn stukjes dan ook een paar weken moeten missen. Daar zal niet iedereen erg rouwig om zijn, maar misschien dat een aantal trouwe lezers het plezierig vindt om te weten dat ik begin oktober weer mijn vaste plaats op vrijdag ga innemen. Wellicht dat ik u dan kan laten meegenieten van mijn wederwaardigheden bij de Franse Gamma: Brico Depôt genaamd. ...

Het laatste fluitsignaal heeft geklonken, de winnaar heeft als eerste de eindstreep gehaald, de slotseconden zijn uiteindelijk weggetikt en de beste (?) heeft gewonnen, de Olympische Spelen zijn voorbij. Behalve veel memorabele beelden zijn er ook onnoemelijk veel woorden over ons uitgestort, woorden, zinnen, teksten, die in het vuur van de strijd zijn uitgesproken, maar die bij nadere analyse en los van de sportieve context volstrekte onzin (b)lijken te zijn. Oordeel zelf en probeer bij elke zin de juiste sport te vinden, soms zijn meerdere antwoorden mogelijk.
A
a. Zij zijn gegroeid in het toernooi
b. Hij laat een mooi gat vallen...

In een grijs verleden werd ik opgeroepen voor mijn ‘eerste oefening’ (zie mijn column van 13 april 2007). Die oefening bleek dus in werkelijkheid de militaire dienstplicht te zijn en wij moesten oefenen voor een mogelijke oorlog, juist ja, tegen de Russen. De Koude Oorlog was op zijn dieptepunt en onze superieuren zagen de Russische tanks al over de Lüneburgerheide richting Nederland trekken. Zo ongeveer wat de Georgiërs helaas de afgelopen week hebben moeten meemaken.
Wij oefenden ons ruim anderhalf jaar te pletter, maar die Russen kwamen niet, en dus werd het toch nog een tamelijk gezellige boel daar in Amersfoort, ’t Harde en zo nu en dan in Seedorf. Maar ik heb toen wel begrepen dat een oefening betekent, dat je je door oefenen moet voorbereiden op het echte werk. Oefenen, zo werd mij duidelijk is eigenlijk een soort training, waar je op het moment suprême veel voordeel van kunt hebben. Want een oefening is de repetitie daarna komt pas het examen.
Aan dat woord ‘oefening’ moest ik denken, tijdens de uitzendingen van de Olympische Spelen in de afgelopen dagen. Vooral bij het turnen viel met zeer grote regelmaat het woord ‘oefening’, terwijl ze volgens mij al met het echte examen bezig waren. Immers, Epke Zonderland donderde tijdens zijn ‘oefening’ uit de rekstok, en hij mocht niet eens opnieuw opgaan voor het eindexamen. Tijdens oefening gesneuveld, als huzaar zou daar geen eer aan te behalen zijn, want dit was helemaal geen oefening, dit was echt.
Eenzelfde soort taalonrust bekroop mij bij het horen van het woord ‘proef’, Anky van Grunsven reed een fantastische proef, zo werd door de commentator/paardenfluisteraar gezegd. Maar Anky reed helemaal geen proef, zij reed een kür, want een proef is een onderzoek, het proberen van iets of een voorbeeld. In het beste geval heeft ‘onze’ geweldige drievoudige gouden medaille winnares Anky een geweldige proeve van bekwaamheid afgelegd, maar het was uiteindelijk een fantastisch eindexamen en geen ‘proef’....

Ver van ons bed in China worden momenteel de Olympische Spelen afgewerkt, het zal u als aandachtig volger van het wereldnieuws vast niet zijn ontgaan. Van uur tot uur kunnen wij televisiekijkend en/of internetsurfend kennis nemen van de ‘sportieve’ prestaties van duizenden beoefenaren van de meest uiteenlopende takken van sport. We worden zelfs via het Journaal beter op de hoogte gehouden van het weer in Peking e.o. dan in Lutjebroek.
De Nederlandse inbreng is groter dan ooit, zo heb ik begrepen, meer dan 240 sporters proberen namens u en mij de nationale driekleur hoog te houden of beter nog: omhoog te krijgen. Met wisselend succes, want ‘zekere’ medailles bij het wielrennen voor Marianne Vos worden moeiteloos ingeruild voor een niet verwachte medaille bij het judo voor Deborah Gravenstijn.
Kortom, Nederland spreekt een Chinees woordje mee, met dank aan Bettine Vriesekoop die op een geweldige manier ‘angry old man’ Mart Smeets van het scherm af wist te drukken. Maar helaas, Bettine moet stukkies schrijven voor haar krant en zij verschijnt al een paar dagen (vrijwillig?) niet meer in beeld. In plaats daarvan moeten we het doen met een side-kick – wie verzint toch dit soort termen - die ook nog Floris blijkt te heten, arme jongen.
Maar goed, ruim 10% van de Nederlandse sporters heeft een reële medaillekans, want het gerenommeerde blad Sports Illustrated verwacht dat Nederland zeven keer goud, vijf maal zilver en zestien keer brons pakt. Dat betekent dan natuurlijk wel dat ongeveer 90% van de Nederlandse deelnemers voor ‘spek en bonen’ aan de Olympische Spelen mee doet. En voor hen komt de Olympische gedachte goed van pas: “Het belangrijkste bij de Olympische Spelen is niet het winnen, maar het meedoen”....

Aan dat woord moest ik denken toen ik de column las van iemand die zich dagschrijver noemt – raar eigenlijk, alle andere columnisten schrijven onder eigen naam én e-mailadres, maar dagschrijver durft dat blijkbaar niet – en die kennelijk van mij of van mijn nazaten (desnoods in 2050) excuses verwacht. Dagschrijver gaat daarin veel verder dan ‘één van onze meest oplettende lezers’ (o ja? nooit eerder iets van gemerkt) maar deze lezer schrijft wel een stevig inhoudelijk én taalkundig goed doorwrocht commentaar op mijn column: ‘Knippen en scheren’ van 25 juli 2008. Maar deze ‘meest oplettende lezer’ heeft geen excuses gevraagd!
Sorrycultuur, een merkwaardig woord eigenlijk, dat staat voor een hele verzameling van nieuwe samenstellingen die hun ontstaan te danken hebben aan politieke correctheid en de daaruit voortvloeiende “sorrycultuur”. Het meest bekende geval van een sorryculturele excuussamenstelling is het al uit de jaren tachtig daterende excuustruus, dat inmiddels een zwerm van navolgers heeft gevonden in excuusturk, excuusjood, excuusneger, en ga zo maar door. Inderdaad, het volgende woord is dus excuuscolumnist!
Als Wilde Watze iets schrijft wat Redelijke Ruurd niet bevalt, dan zal Dazende Dagschrijver – ja, wij allittereren ons een slag in de rondte – die vrijdag-columnist wel even tot de orde roepen, desnoods tot in het Bijbelse derde en vierde geslacht. Excuses wil zij/hij horen, want Wilde Watze zou zeer rechtschapen(?) parlementariërs – die overigens in het parlement zelden of nooit te horen of te zien zijn – hebben uitgemaakt voor misdadigers!
Welnu, laat ik er meteen maar duidelijk over zijn, excuses zullen er niet komen, niet van mij, noch van mijn kinderen of kleinkinderen, ik doe niet mee aan die doorgeslagen sorrycultuur en mijn nazaten zijn niet verantwoordelijk voor mijn geschrijf. Ik ben en blijf van mening dat de opvattingen van Verdonk en Wilders, die ik overigens geen misdadigers heb genoemd, maar voorbeelden van een bepaald soort misdadigers, schandelijk zijn en buitengewoon schadelijk voor onze samenleving,....

In het land van de onbegrensde mogelijkheden – de USA – schijnen ze op grote schaal voor te komen, letselschadeadvocaten, een ondersoort van de orde der parasieten. Deze parasitaire misdadigers lijken zich voornamelijk op te houden in wachtruimtes van afdelingen die tegenwoordig Spoedeisende Hulp heten – wat was er mis met de aloude afkorting EHBO? – om aan slachtoffers hun ‘diensten’ aan te bieden. Slachtoffers van lichamelijk letsel wel te verstaan.
Nu ben ik in mijn arbeidzame leven ook nogal eens andere slachtoffers tegengekomen, mensen die recht van lijf en leden zijn en die zo op het oog geen enkele schade hebben opgelopen. Zo herinner ik mij die Somalische luchtmachtofficier die aan de lopende band bij een conservenfabriek bij ons in de Betuwe alle bolstaande blikjes er uit moest halen. Fysiek zou hij zomaar weer met een MIG kunnen vliegen, psychisch was hij een wrak.
Of die alleraardigste Marokkaanse opa, die mij toevertrouwde dat hij het liefst ging wandelen als het donker was, dan hoefde hij geen confrontatie aan te gaan met buurtgenoten. Want die bleven maar doorzeuren over een ‘haatzaaiende imam’ in zijn moskee, waar ze iets over hadden gehoord. Dat zijn imam de meest vredelievende man ter wereld was, zouden ze vast niet geloven en hij was niet in staat om het in zijn beperkte beheersing van de Nederlandse taal uit te leggen.
Neem nu mijn vriend Arif, een kunstenaar uit Kosova, ooit professor in de kunsthistorie en nog steeds een begenadigd schilder. Hij speelt voetbal als een jonge god (bijna 60 jaar) bij een club bij ons in de Betuwe en schildert alsof zijn leven er van af hangt. Hij heeft geen lichamelijke schade opgelopen van zijn vlucht uit Kosova – ja, zijn prachtige huis is tot de grond toe afgebrand – maar sindsdien slaapt hij nauwelijks meer....

Had u er ook zoveel moeite mee om in die overjarige hippie, die ze afgelopen maandag in Belgrado hebben gearresteerd, de voormalige leider van de Servische Republiek én oorlogsmisdadiger, Radovan Karadžic, te herkennen? Ik bedoel, zet er een mijter op, hang er een tabberd omheen en Bram van der Vlugt kan om ander werk gaan zoeken, Sinterklaas woonde de afgelopen jaren niet in Spanje, maar in Servië. Nou ja, behalve die foute, veel te grote bril, die had hem natuurlijk al veel eerder moeten verraden.
De vermomming van Karadžic doet uiteraard de vraag oproepen hoe die andere oorlogsmisdadiger, Ratko Mladic er vandaag de dag uit zou kunnen zien. Mensen blijven ook in vermomming dicht bij hun eigen identiteit, dus Karadžic was heel authentiek als alternatief genezer. Ik stel mij Mladic daarom voor als een zwaar getatoeëerde skinhead op leeftijd, maar dan zonder dat rare militaire petje dat hij altijd droeg en waar die Karremans nog regelmatig saluerend én zwetend van wakker wordt – hoop ik.
Maar ik geef toe, het was al met al toch minder een desillusie dan destijds, toen ze Saddam Hoessein uit zijn hol onder de grond haalden. Dat leek meer een zwaar verslaafde zwerver, die net op tijd van het delirium was gered, zo verdwaasd keek hij in de camera. Ook de PKK-leider Abdullah Öcalan was destijds niet meer helemaal okselfris, toen de Turken hem per helikopter naar zijn laatste oordeel brachten. De jongens en meisjes van de metamorfoseprogramma’s zouden daar nog handen vol werk aan hebben gehad.
Nu slaat mijn fantasie helemaal op hol, bijvoorbeeld Mugabe die uiteindelijk toch Zimbabwe moet ontvluchten en op zoek naar een nieuwe identiteit terecht komt bij Michael Jackson, die hem voorziet van een gebleekte huid en een nieuwe neus. Of neem nu Osama bin Laden, die geknipt en geschoren, in driedelig streepjespak, na deze metamorfose plotseling het nieuwe IOC-lid van Pakistan blijkt te zijn, zou zo maar kunnen!...

Jawel, ik ben weer terug in Nederland en ik geef toe dat valt niet mee. Goed, het weerzien met kinderen en kleinkinderen was geweldig – ‘kinderarbeider’ Simon heeft prima voor de tuin gezorgd, geen onkruid te bekennen – maar lieve mensen wat is het hier koud en regenachtig. Ik heb vijf weken lang in een korte broek rondgelopen en nu moet ik ineens weer allerlei lichaamsbedekkende kleding aan, brrr!
Maar dat is niet het enige, ze hebben de boel hier tijdens mijn afwezigheid toch behoorlijk laten versloffen. Bij ons in de Betuwe laat iemand een varaan ontsnappen – dat is nog tot daaraan toe – maar voordat ze dat commercieel en publicitair een beetje kunnen uitbuiten, heeft een overijverige figuur dat beest alweer gevangen en weg is de landelijke aandacht. Dat wordt weer wachten tot Appelpop en Fruitcorso, komt dat zien!!!
Natuurlijk moest ik mij wel even op de hoogte stellen van hetgeen ik in de afgelopen vijf weken heb gemist. Ik heb echt al die tijd geen krant gezien – nee, ook geen Telegraaf – en ook niet gemist. Maar als met terugwerkende kracht lees dat IJzeren Rita ruzie heeft gekregen met Ed Sinke en dan krijg ik het onvervalste Franse ‘déjà vu-gevoel’ over het gedoe destijds bij de LPF, maar geen columnist die er op deze site aandacht aan heeft geschonken.
Wel een wazig stukje met als titel ‘Altoos noodweer’ van ene Marco van Woerden, maar om dat nu onder de categorie Column te plaatsen… de webredactie is duidelijk met vakantie! Verder natuurlijk de onvermijdelijke columns over het EK, maar ook een prima column van Frank (Nuanceman). Volgens mij zit in de reclames op de Franse televisie veel meer humor dan bij ons. Tussen het voetballen door heb ik daar vaak hartelijk om kunnen lachen....

Tenminste vijf weken geen column schrijven, geen badinerende stukjes over de kleinburgerlijkheid van Nederland, over embryoselectie die wel/geen kabinetscrisis waard is, over de slechte tekeningen van Nekschot en de nog slechtere actie van het Openbaar Ministerie, over de treurigheid van Knevel en Van den Brink, want daar schreef ik toch al niet over. Nee, niet schrijven, maar wel veel nadenken, veel lezen, en veel uitrusten. Want ik zit vanaf deze week in ons ‘tweede huis’ in Frankrijk en de laptop blijft thuis!
Maar ja, dan lees je opeens over een Franse rechter die een merkwaardige uitspraak doet over een moslima die zou hebben gelogen over haar maagdelijkheid en dat hij (die rechter) daarom het huwelijk had ontbonden. Dat zet je dan af tegen de opmerkingen van ‘onze’ militairen in Afghanistan die zeggen dat ze daar eigenlijk terug waren in de Middeleeuwen en dan ga je vol frisse moed naar dat middeleeuwse Frankrijk.
Ik ben daar, bewust, verstoken van kranten – mijn abonnement op mijn lijfblad Trouw is vijf weken stopgezet – geen nieuws is goed nieuws! Dat doet mij denken aan dat jongetje dat voor zijn vader een krant moest halen bij de receptie van de camping. Hij kwam terug met de mededeling: ‘Papa, ze hadden geen echte kranten meer, dus heb ik de Telegraaf maar meegenomen’.
Waarschijnlijk zal ik niet ontkomen aan het Europees Kampioenschap Voetbal, want Jean, onze campingeigenaar, is een verwoed voetbalfan. Het speelschema wordt op een schoolbord keurig bijgehouden en de uitzendingen in de kantine ook. Onze Engelse vrienden (Harry en Janie) hebben een probleem, want Engeland heeft zich niet ‘geplaatst’, maar als verstokte Arsenalfan heeft Janie wel een zwak voor Robin van Persie, dus wie weet…...

Het zal u als oplettende lezer niet zijn ontgaan, wij hebben een vaste stek in Zuid-Frankrijk, waar wij de komende weken onze ‘accu weer opladen’ – ‘genieten van onze vrije tijd’ – ‘afstand nemen van de dagelijkse beslommeringen’, nou ja, vul maar in. Maar intussen blijft onze thuisbasis, een riante hoekwoning met grote tuin een punt van zorg. Vooral die tuin vraagt om regelmatige aandacht in de vorm van onkruid wieden en water geven.
Nu kunnen wij ons verheugen in het ‘bezit’ van kleinkinderen, lees mijn allereerste column van 3 november 2006 er nog maar eens op na. Na ampel beraad besloten wij om Simon te vragen om onze tuin tijdens onze afwezigheid bij te houden. Hij is inmiddels 13 jaar en mag onder bepaalde omstandigheden al werken, bijvoorbeeld folders rondbrengen, jawel meneer Rouvoet, dan komen kinderen ook nog eens in beweging. Dat is misschien beter dan het verbieden van allerlei reclames.
Wij hebben natuurlijk eerst zijn ouders gepolst – onze dochter en schoonzoon – want wij willen verantwoord omgaan met alles en iedereen. Zij gaven het groene licht en daarna was uiteraard de beurt aan Simon zelf. Vooral het vooruitzicht van de verdiensten waren voor hem blijkbaar doorslaggevend, hij wil namelijk erg graag een crossfiets. Dat ideaal komt dankzij de tuin van opa en oma weer wat dichterbij, dus hij reageerde positief.
Maar toch bleef er iets knagen, beelden van kinderen graaiend op de vuilnisbelten van Mexico-City, papierenzakdoekjes verkopende ukkies in Instanbul, baksteenslaafjes in India, waren wij niet bezig met kinderarbeid? In deze categorie hoorde onze Simon toch niet thuis! ...

Een mens heeft heel wat identiteiten, zo ben ik man, echtgenoot, vader, opa, broer, zwager, vriend, maatje, buurman, kennis, collega, medewerker, medebestuurslid, etc. Ooit was ik zoon en kleinzoon, tot mijn ouders en grootouders overleden en sindsdien ben ik ook wees. En voor de kinderen van mijn broers en zussen ben ik oom, oftewel omke, zoals dat in het Frysk heet.
Zo nu en dan krijg ik een mailtje dat begint met de aanhef: Ha Omke, afkomstig van mijn neef uit Londen, die daar luistert naar de welluidende naam Dereck. Het jong heet gewoon Dirk, maar dat snappen ze in het United Kingdom niet, dus hij is geïntegreerd of ja zelfs geassimileerd. Dirk is vernoemd naar mijn vader, die zelf door het leven moest gaan met de Friese versie van deze naam, namelijk Durk. Misschien zal Watze aan de andere kant van de Noordzee wel Walter worden genoemd, wie weet. Onze Engelse vrienden uit Rochester houden het op Watson.
Mijn neef Dirk (Dereck) heeft zo’n acht jaar in Londen gewoond en gewerkt en komt nu terug naar Nederland, waar hij het bij een ‘gloeilampenfabriek in het zuiden des lands’ tot Marketing Recruiter Lifestyle & Design of zoiets heeft geschopt. Omke gelooft het graag, want hij is zelf ooit eens als bijstandsambtenaar begonnen, maar dat werd als snel opgewaardeerd(?) tot bijstandsmaatschappelijk werker.
Ook dat ‘werker’ was na verloop van tijd niet meer cool genoeg en werd dus veranderd in bijstandsconsulent. Sindsdien is die functienaam talloze malen vervangen door moderne varianten, die steeds minder relatie hadden met het feitelijke werk. Inmiddels heten die mensen, geloof ik, cliëntmanagers. Ik ben al jaren uit dat vak, dus deze devaluatie zal mij uiteindelijk een zorg zijn....

Een tijdje terug moest ik voor mijn werk naar Utrecht. Nu is dat vanuit Tiel met openbaar vervoer – lees de trein – gemakkelijker, dan met de auto. De kans dat je op de A2 in een file terecht komt, is namelijk vrij groot en een parkeerplaats vinden in het centrum van Utrecht al helemaal een crime. Dus de keuze was vrij simpel, ik nam de trein.
Een kaartje kopen voor die trein bleek iets minder eenvoudig, ik kon kiezen voor een kaartje uit de automaat of een kaartje aan het loket. Bij de automaat moet je op allerlei knopjes drukken en met pasjes in de weer, girobetaalpas of creditkaart. Nu heb ik de beschikking over allebei, maar ik vertrouw die apparaten niet, geheel terecht, als ik het gedoe met die OV-chipkaart goed heb begrepen.
Ik vervoegde mij dus aan het loket van een tante van Pa-Spoor, een overigens alleraardigste dame, die mij graag een retourtje Tiel – Utrecht wilde verkopen. Alleen is een kaartje bij tante € 0,50 duurder, dan wanneer je dat uit die onduidelijke automaat weet te bemachtigen. Behalve wanneer je de respectabele(!) leeftijd van 60 jaar bent gepasseerd, hetgeen bij mij het geval is.
Ouwe lullen zoals ik, mogen dus een kaartje bij het loket kopen zonder toeslag, omdat Pa-Spoor begrip heeft voor ons onvermogen om met die automaten om te gaan. Je moet je in zo’n geval natuurlijk wel even legitimeren, om aan te tonen dat je daadwerkelijk een 60+-er bent. Afijn, ik had mijn hand al in de richting van mijn binnenzak bewogen, toen de tante van Pa-Spoor nogal onhandig zei: ‘Nee meneer, dat is niet nodig, ik geloof u zo ook wel’. ...

Het barst in dit land van vrienden, even ‘Googelen’ en zie: vrienden van de olifant, vrienden van Suriname, vrienden van het platteland, vrienden van de Amsterdamse gevelstenen, vrienden van de voetveren, een onafzienbare stroom van vrienden trekt voorbij. Nu zijn dit vaak wel erg bijzondere vrienden, vrienden die op de één of andere manier geld inzamelen voor: de olifant, Suriname, het platteland, de Amsterdamse gevelstenen, de voetveren,enz.
Zelfs Rita Verdonk schijnt vrienden te hebben. Een week geleden zat ik namelijk te kijken naar Pauw en Witteman. Twee van de gasten van die avond waren ‘bekende Nederlanders’ namelijk Nina – World Online - Brink en Pieter – Breekijzer - Storms. Tot mijn stomme verbazing liet Nina Brink weten dat zij één van de geldschieters (= vriendin) is van Rita Verdonk. Na enig aandringen durfde zij zelfs het bedrag te noemen waarmee zij dit leeghoofd wil helpen om premier van Nederland te worden.
Even terug in de tijd, In 1995 richtte Nina Brink World Online op en wilde van het bedrijf de grootste internetprovider van Europa maken. World Online werd in korte tijd het symbool van de Nieuwe Economie. Op vrijdag 17 maart 2000 ging het bedrijf naar de beurs. Het aandeel World Online noteerde een koers van 43 euro, waarmee de totale waarde van World Online 12 miljard euro was. Enkele grote aandeelhouders verkochten die eerste dag hun belang.
Drie dagen later ging het al mis. De verkopen van de grote aandeelhouders wekten argwaan bij de andere beleggers en het regende verkooporders. De koers van het aandeel daalde met tientallen procenten in enkele weken tijd. Al snel werd bekend dat Nina Brink al enige weken voor de beursgang haar eigen aandelen had verkocht voor zes euro, nog geen zevende deel van de introductiekoers. ...

Hebt u ook zo genoten van de afgelopen Koninginnedag? Bij ons in de Betuwe was het weer geweldig, een dweilorkest in de binnenstad, de gebruikelijke tweedehands rotzooi op de vrijmarkt en een wielerwedstrijd waar geen hond naar kwam kijken. O ja, hier en daar had iemand de vlag uitgestoken, soms zelfs met een oranje wimpel er bij. Kortom de meeste mensen hebben gewoon wat uitgeslapen en verder de dingen gedaan waar ze anders niet aan toe kwamen.
Dat is ook geen wonder, want wat moet je ook met 30 april. Alleen de ouderen onder ons weten misschien nog dat het de verjaardag was van de moeder van koningin Beatrix, namelijk Juliana. Nog langer geleden, vóór 1948, werd Koninginnedag gevierd op 31 augustus, de verjaardag van de moeder van Juliana, de vroegere koningin Wilhelmina.
Omdat onze huidige koningin Beatrix op 31 januari jarig is, heeft zij, toen zij zelf koningin werd, besloten om 30 april als Koninginnedag te handhaven. Nu zal zij binnen niet al te lange tijd zelf worden opgevolgd door Willem-Alexander, die geboren is op 27 april. Zodra hij koning wordt, is het natuurlijk afgelopen met Koninginnedag, dat moet dan natuurlijk Koningsdag - of zoiets - worden en dat kan om het weer ook net zo goed op die 27e april.
Maar ondertussen hebben wij er met elkaar maar een zootje van gemaakt, van die Koninginnedag dus. In de praktijk is het uitgegroeid tot het oplaten van wat ballonnen en hier daar wat muziek, maar zeg hardop Koninginnedag en iedereen denkt: vrijmarkt. Wat een armoe, onze koningin viert een feestje ter gelegenheid van de verjaardag van haar moeder en haar onderdanen zetten hun zolder- en bergingtroep op straat of hangen bierzuipend de beest uit alsof het een soort oranjecarnaval is. ...

Een week geleden was ik uitgenodigd voor een feestelijk ontbijt bij Wegener Huis-aan-huisMedia in Houten. Wekelijks verspreidt dit bedrijf 7,2 miljoen kranten en bereikt hiermee 5,4 miljoen consumenten en 4,3 miljoen brievenbussen in Nederland. In deze huis-aan-huiskranten brengen zij, naar eigen zeggen, lokaal en regionaal nieuws voor alle doelgroepen, nou ja… dus vooral veel advertenties. Maar goed, niet bijten in de hand die je voedert, dus u zult van mij geen kwaad woord horen over dit bedrijf dat handelt in bedrukt papier.
Want dankzij zeer inspirerende grootheden als Driek van Wissen en Geert Kruideren ben ik ooit begonnen met het schrijven van snelsonnetten, eerst nog wat voorzichtig op het Intranet van de gemeente Tiel. Maar daarna ook, als invaller op nederlands.nl, en van het één kwam het ander. Sinds ruim 2 ½ jaar schrijf ik wekelijks een snelsonnet in De Zakengids, een huis-aan-huiskrant van Wegener, die bij ons in de Betuwe uitkomt in een oplage van 50.000 exemplaren. Ik doe dat uiteraard tegen een redelijke vergoeding - mijn stekkie in Zuid-Frankrijk moet tenslotte ook worden betaald!
Nu had Wegener kennelijk ooit een soort prijs bedacht en de redactie van De Zakengids had mij gevraagd om mee te dingen met mijn snelsonnetten. Tot mijn stomme verbazing bleek onlangs dat ik regiowinnaar was geworden in de categorie artikelen. Dus moest ik naar Houten afreizen om te horen of ik vervolgens ook de hoofdprijs had binnen gehaald, oftewel de beste was van de 10 regiowinnaars. Dat nu, bleek niet het geval, de hoofdprijs ging (terecht) naar de redactie van één van de huis-aan-huiskranten.
Dat leek mij ook alleszins redelijk, de oorspronkelijke naam van de prijs was namelijk de Wegener Stimuleringsprijs en kennelijk vooral bedoeld om de redacties aan te sporen om enig tegenwicht te bieden aan de commerciële poot van de club. Immers 80 tot 90 % van die kranten wordt volgeplempt met advertenties en van de redacties wordt verwacht dat ze er nog enige nieuwswaarde aan toevoegen. ...

Als je in Zuid-Frankrijk zit, zoals ik de vorige week, dan heb je in principe weinig last van oceaandepressies, de grote boosdoener - volgens Piet Paulusma en zijn kornuiten – voor de weersomstandigheden in onze lage landen. Nee, de wind in het dal van de Rhône waait uit een geheel andere hoek.
Daar hebben ze vaak last van de mistral, een koude wind uit het noorden. De naam mistral zou bedacht zijn door de Romeinen, die er zoveel ontzag voor hadden dat ze hem ‘magistralis’ noemden. In het Rhône-dal is de mistral een begrip, want wind uit het noorden betekent doorgaans een strak blauwe hemel en dus weinig kans op regen. Nu waait de mistral ook heel vaak niet en ook dan kan de lucht wolkenloos zijn, geen wonder dat veel mensen juist deze omgeving uitkiezen om te genieten van een leven als god in Frankrijk.
Dat doe ik dus ook van tijd tot tijd, tussendoor moet ik nog een paar dagen per week mijn collega’s helpen hun brieven zo te schrijven, dat de brave burger het ook nog begrijpt. Of proberen om de kloof tussen bestuur en diezelfde burger wat kleiner te maken, hoewel ik nog steeds niet weet of die burger daar echt op zit te wachten. Meestal wil hij of zij gewoon netjes worden geholpen en een beetje vlot antwoord op een vraag.
Dat wilde ik ook toen ik voor mijn klus in Zuid-Frankrijk een bezoek bracht aan een typisch Franse bouwmarkt, Brico-Dépôt. Ze maken daar onderscheid tussen bouwmateriaal voor binnen én voor buiten. Voor het buitengebeuren moet je naar een kantoortje, waar alle planken, tegels, cement, etc. in het klein staat geëtaleerd. Je zegt wat je wilt hebben en je betaalt vooraf, met het bonnetje en een code kun je de slagboom naar het terrein openen. ...

Sambal bij??? Ja, leuker kunnen we het niet maken, maar pittiger wel misschien. Zeg eens eerlijk, wie van jullie heeft nog nooit iets bij ‘de Chinees’ gehaald? Babi Pangang, Nasi Goreng, Bami, Foe Yong Hai, Tjap Tjoy of een Loempia. Misschien stond Peking-Eend niet altijd op het afhaal-menu, maar voor weinig geld veel eten, dat hebben wij als Nederlanders toch graag, of niet soms? Nou ja, iedereen, behalve natuurlijk Erik van Muiswinkel, maar ja, die heeft de pest aan ‘de Chinees’!
Even een stukje geschiedenis, ja, soms kun je van mijn columns ook nog wat leren. Rond 1890 arriveerden de eerste Chinezen in Nederland om te werken in de koopvaardij. Hun aantal groeide tot enige duizenden in 1910-1911 toen Nederlandse rederijen Chinezen ging werven om een staking van Hollandse zeelieden te breken. Als de Chinese arbeiders niet op zee waren, vonden zij onderdak in kleine Chinese wijkjes in Rotterdam en in Amsterdam. Door de crisis in de jaren 1930 en de Tweede Wereldoorlog keerden veel Chinezen terug naar China. De Chinezen die hier bleven, hielde zich in leven met de verkoop van pindakoekjes.
Door de onafhankelijkheid van Indonesië in 1948 kwam een nieuwe stroom Chinezen naar Nederland. Samen met de gerepatrieerde Hollanders vormden zij een groep consumenten die goed bekend was met Aziatische gebruiken, en die de keukens uit dit werelddeel goed wist te waarderen. Zij ontwikkelden het unieke concept van de Chinees-Indische keuken en openden vanaf de jaren 1950 vele restaurants. Het personeel hiervoor werd geworven onder familieleden in China en Hongkong. Inmiddels wonen er in ons land zo’n 70.000 en 100.000 etnische Chinezen
Behalve de schrijfster Lulu Wang, leven al die Chinezen betrekkelijk anoniem in ons land, want wij willen liever niet in de keuken kijken en zeker niet in die van ‘de Chinees’. Toch kwam daar onlangs abrupt een einde aan, toen honderden Chinezen een asielverzoek gingen indienen. Waarschijnlijk door het gerucht dat vreemdelingen nu gemakkelijk in aanmerking zouden komen voor asiel wegens een generaal pardon omdat prins Willem-Alexander binnenkort de troon zou bestijgen....

Als u dit stukje leest, vandaag vrijdag 4 april 2008, ben ik op weg naar Zuid-Frankrijk, om precies te zijn naar camping La Poche in de omgeving van het pittoreske dorpje Mirmande. Dat ligt in de streek die ook wel La Drôme wordt genoemd, befaamd om de prachtige landschappen, de vriendelijke bevolking én de heerlijke Côtes du Rhône-wijnen. Dit alles op slechts zo’n twintig kilometers van de Route du Soleil.
In La Drôme doemt na elke bocht weer een adembenemend schouwspel op van geurig bloeiende lavendelvelden of uitdagend geel schitterende zonnebloemen. Van rustig voortkabbelende beekjes en verstilde dorpjes waar de tijd niet alleen lijkt stil te staan, maar waar de klok van de dorpskerk al eeuwen niet meer loopt en niemand die het erg vindt. En in het oosten altijd de bergen, Les pré Alpes du Sud, soms omfloerst door nevel, soms scherp afgetekend tegen een strak blauwe hemel. Het is allemaal nog te vinden in de omgeving van camping La Poche.
U merkt het, als u iemand zoekt voor een ronkende foldertekst over het departement La Drôme in het algemeen en over de omgeving van Mirmande in het bijzonder, dan stel ik mij geheel belangeloos beschikbaar. Een loflied op het restaurant van Eric in het aloude dorpje Marsanne, een ode aan het kunstenaarsstadje Dieulifit, of een pleidooi voor een bezoek aan Montélimar, één mailtje is genoeg! O ja, La Drôme is veel minder toeristisch dan de Ardèche!
In een eerdere column heb ik wel eens geschreven over La Poche, zoals vorig jaar, toen brutale vossen voor nogal wat onrust zorgden. Deze winter zijn, zo begreep ik van campingbaas Jean, de wilde zwijnen behoorlijk bezig geweest. Of er veel discussie is geweest over het houden van een ‘drukjacht’ weet ik niet, maar ik heb het vermoeden dat ze zich daar in Frankrijk minder ‘druk’ om maken, La Drôme is de Veluwe niet! En verder hebben ze daar geen Gekke Geert met zijn flutfilmpje, maar wél Sarko en zijn reallifesoap! ...

Er is ooit een tijd geweest, dat ik met groot genoegen mijn belastingformulier invulde. Dat was vroeger, toen ik er nog zeker van was dat de minister van Financiën met een royaal gebaar mijn vakantiegeld zou aanvullen, mits ik een beetje op tijd over de brug kwam met mijn gegevens. Dan kwam zijn donatie tenminste vóór onze vakantie binnen en konden wij (gedeeltelijk) op kosten van de staat lekker in de zon liggen.
Aan dat feestje waren maar een paar simpele voorwaarden verbonden: een niet al te hoog inkomen en flink wat aftrekposten, zoals hypotheekrente, giften, rente over een persoonlijke lening, enz. Mijn dierbare echtgenote maande mij dan ook tot grote spoed, zodra de laatste envelop met de noodzakelijke cijfertjes op onze deurmat was gevallen: ‘Heb je de aangifte al ingevuld, want des te eerder komt de teruggave’.
Wij kozen namelijk nooit voor het fenomeen ‘vooraftrek’ – wat een raar woord eigenlijk, zouden ze dat bij ‘Spuiten en Slikken’ kunnen gebruiken? – want wij creëerden zo ons eigen spaarpotje. De fiscus beloonde ons namelijk stelselmatig met een aardig bedrag, dat wij vervolgens konden besteden aan allerlei nuttige zaken, zoals vakanties en andere frivoliteiten, ik associeer belastingparadijs dan ook nooit met Liechtenstein of Luxemburg, maar altijd met ons bescheiden stekje in Zuid-Frankrijk.
Maar de tijden zijn veranderd, mijn inkomen is (een beetje) gestegen, ik ‘beun’ er wat bij en mijn hypotheekrente is tot een absoluut minimum terug gebracht, of, zoals de notaris zei: ‘Meneer, daar kunt u vandaag de dag nog geen kippenhok voor huren’. Kortom, wij mogen ons verheugen in een redelijke welstand, ja het gaat ons goed, dank u wel....

Pasen valt vroeg dit jaar, ja, ik zing even mee in het koor van al die anderen, die ook niet bang zijn om er eens een cliché tegenaan te gooien. Want wat hebben we dat de laatste dagen niet vaak gehoord. Ja, Pasen valt vroeg dit jaar, met regen, sneeuw, hagel, nachtvorst en andere narigheid, het komt zelden voor. Troost u, de volgende keer dat Pasen weer op 23 maart valt is in 2028, dus pas over twintig jaar. Over drie jaar – in 2011 – valt Pasen op 24 april en dat is laat, maar wel met meer kans hogere temperaturen, veel zon en dito toeristen.
Maar aan Pasen gaat iets vooraf, namelijk Goede Vrijdag en die valt dit jaar op 21 maart. Deze dag gaat over lijden en sterven - van Jezus, lang geleden - maar ook van zovele anderen in onze tijd. Goede Vrijdag is daarom, met name voor Christenen, een dag van rouw en medeleven met al die mensen die lijden. Daarom putten niet alleen gelovigen uit deze dag een 'ongelooflijke' hoeveelheid troost en bemoediging, maar willen ze dat ook doorgeven aan anderen die lijden aan én in deze tijd.
Deze 21ste maart is echter ook op een andere manier een bijzondere dag, namelijk de Internationale Dag tegen Racisme en Discriminatie. Even het geheugen opfrissen: deze dag is ingesteld door de V.N. naar aanleiding van het bloedbad in Sharpeville in Zuid-Afrika op 21 maart 1960, waarbij de politie het vuur opende op demonstranten tegen de apartheid. Sindsdien worden op tal van plaatsen en op diverse manieren manifestaties gehouden tegen racisme en discriminatie.
En nu, in 2008, valt het samen op 21 maart: Goede Vrijdag en Antiracismedag, de dag die gaat over lijden en sterven, over rouw en medeleven, maar ook over troost en bemoediging. Een enkeling gaat vandaag naar een kerk en loopt daar langs de kruiswegstaties, anderen gaan naar een symposium over racisme en discriminatie. En intussen streven we allemaal naar een betere wereld, voor onszelf, voor onze kinderen, nou ja, voor iedereen, toch?...

Hebben jullie het afgelopen weekeinde ook zo genoten van dat schaatsen in Japan? Ja, we moesten er natuurlijk wel onmenselijk vroeg het bed voor uit, maar zeg nou zelf, het was de moeite waard. Bovendien konden we al een beetje oefenen voor komende zomer, wanneer de Olympische Spelen in Peking/Beijing (doorhalen wat niet van toepassing is) worden gehouden. Dat betekent weer halve nachten doorhalen, maar we gaan natuurlijk wel kijken, ondanks dat gedoe over de mensenrechten daar.
Want we willen onze sporters zien winnen, om daarna een traantje weg te pinken bij de ceremonie protocollaire. We ergeren ons misschien wel wat aan die sporters, die het Wilhelmus niet meezingen, maar dan… dan gaat onze vlag omhoog. Op zo’n moment zwelt onze borst op van trots, dan is het alsof we zelf op het erepodium staan: Nederland spreekt een woordje mee!
Maar ja, dan komt het Journaal met beelden van achterlijke Afghanen, die onze nationale driekleur (nou ja, onze nationale driekleur? Het blauw was meer paars en ze hielden die vlag ook nog op de kop) verbranden, vanwege een niet-bestaande film. Dat komt dan natuurlijk hard aan, die lui houden blijkbaar niet van ons, hoewel wij daar met de beste bedoelingen met opbouwwerk bezig zijn, toch?
Daar moet dringend iets aan worden gedaan, aan die vlaggen dus. Tijd voor een telefoontje naar De Vlaggen Centrale (DVC), dé producent van onze Nederlandse vlag, in alle maten en soorten, geen feest- of herdenkingsdag zonder een vlag van DVC. Aan de telefoon de heer Sjoukema van DVC en toen ontspon zich het volgende gesprek:...

De bioscopen plaatsten in de jaren vijftig en zestig grote advertenties in dagbladen om mensen te stimuleren naar de film te gaan. Dat deden ze met de wervende tekst: “Samen naar de film… Ja, gezellig”. Ook werd deze tekst vertoond in de dia-reclame welke vooraf ging aan elke bioscoopvoorstelling.
De tekst van de advertentie luidde:
“Die roos is voor haar. Een roos met twee kaartjes. Afzender: de man die zijn vrouw begrijpt. De man die gisteravond ineens begreep waarom ze een tikje lusteloos in de avondkrant tuurde. Hoelang was het geleden dat zij plotseling samen uit waren gegaan? Te lang – veel te lang. Vandaar die roos met twee kaartjes voor de film. Verrassing! Elke vrouw houdt daarvan. Elke vrouw verlangt naar een avondje uit, gezellig, samen naar de film. Zo gezellig, zo samen, zo uit. Daar is ontroering, spanning of daverend plezier. Daar is ook: samen uit zijn. Daarom liggen daar die twee kaartjes. Vandaag even gauw gekocht door de man die zijn vrouw begrijpt.”
De dia in de bioscoop liet alleen de rode roos met de twee bioscoopkaartjes zien met de begeleidende tekst: “Samen naar de film…Ja, gezellig!”. ...