biografie: Zwoegkurk

Bij zuidwesten wind en halfbewolkte hemel schijnt in de namiddag de zon door de oren van de tien maanden oude Kleine Kapitein. De roerganger van nog geen jaar met klapkuiten en worstarmen zal het een zorg zijn. Nauwelijks nog rechtop kunnen zitten, maar wel graaien op de bank naar alles wat blinkt, rammelt of uitdaagt. De namiddagzon die zijn oren doet opgloeien, dat ontgaat hem. De laatste brok liga boeit hem wel.
Een weekdier, dat word ik zo langzamerhand. Mijn licht tot zwaar cynische visie op dit tranendal vervaagt tijdens de oppasplicht voor de buurbaby. Toeterende macho’s in een ver stadion zorgen deze dagen op het televisiebeeld voor opwaaiende bierjurkjes. Klein bier is dat voor de Kleine Kapitein. Die al mompelend zijn eigen koers vaart als jonge ontdekkingsreiziger. Voor hem scoren de teletubbies hoog. Heen en weer hijgende mannen achter een bal, het laat hem koud.
Ook frequent gespuug van wereldvoetballers ontgaat hem. De sportrijken vinden in alles aanleiding om lichaamsvocht uit monden te kwakken. Een schop, een tackle, een ingooi, een doelpunt, een mislukt schot, een blessure of een windvlaagje. Ja, het ademhalen zelf is reden voor het fluimen. Miljoenen grassprietjes zuigen bewijzen van sportieve mannelijkheid. Wordt dit kleine, aandachtig kijkende, mollig ronde manneke later ook zo spugend mannelijk?
Onderaan de kin van de Kleine Kapitein lopen kwijldraadjes naar beneden, want zijn spreken is oefenen en enig gespuug helpt. Hij kijkt na deze exercities tevreden en met aandacht naar de horizon. Hij kijkt heel gericht, lijkt het. Ik probeer mee te gaan met zijn blik. Eerst zie ik meestal niets bijzonders. Maar dan zie ik dat zijn ogen zich geconcentreerd richten op de dikke dames op een schilderij boven de wandkast. Of hij staart minutenlang naar bekvechtende merels in de tuin. Til ik de tien maanden oude bootsman op, dan gaat zijn hoofd snel heen en weer. Veel wil hij dan zien. In zijn haast schuurt hij langs mijn wang en laat gul enkele kloddertjes kwijl achter....