Alle inzendingen over verdriet

Megalomaanmannetjes en venusfeeksen maken de wereld kapot. Steeds weer dat gelijk willen hebben maar niet je gelijke erkennen, de solist met een ak47.

Alleen de goden, voortdurend om me heen, konden mijn verdriet zien en vragen. Ze droegen alle tijden het levenslot van deze mens, de antwoorden die ik van het leven zelf, had te bevragen. Alleen de goden konden met míj verdragen...

Aan de oever van een roerloze poel, met zijn wortelvoeten tussen het riet, stond een van ouderdom kromgegroeide treurwilg, die kraakte van lentevreugde in de speelse wind. Hij was peinzend over zijn spiegelbeeld gebogen, terwijl een warme lichte bries ritselde door zijn jonge, nieuwe, lichtgroene...

Freelance journalist in Berlijn, één uit velen. Deed vaak autoraces voor "Sport im Bild". Redelijk onopvallend. Geboren Osnabrück 22-06-1898. Erich Maria Remark, door hemzelf later tot Remarque herdoopt. Remark was dus geen palindroom van Kramer zoals Nederlandse kramers nogal eens denken. Dat ...

Een leven kan te vroeg afbreken door een ziekte of ongeluk. Een leven kan onzichtbaar afbreken door psychisch geweld dat de ziel verziekt of doodt. De een dood, de ander dood geleefd.

Mien aaide over het gezicht van haar zuster Magda Lena, die in coma lag. Ze had nog maar korte tijd te leven. Wouter weende zachtjes. Jaren geleden had hij ruzie met haar gehad en daarna nooit meer met elkaar gesproken om het goed te maken. Magda Lena had hem toen uitgemaakt voor vuile dief, omdat h...

Als kind was ik blij dat ik een meisje was, dan hoefde ik niet naar de oorlog en niet naar het werk. Ik wilde een man die mij zou beschermen, twaalf kinderen rondom een grote pan warme soep. En altijd thuis zijn. Als een verdwaalt kind levenslang op zoek naar thuis. Dat ben ik. De mensen zijn vr...

Hier heerste het onderaardse en zijn look was sinister. Hij was een grote rat met bruine schort die zijn martelinstrumentjes voor mij schoon likte. Ach deze tandarts Velinga was berucht Natuurlijk priegelde hij aan zijn grote mensenboren. Zijn plafond zat vol scheuren maar af en toe kon ik nog een g...

‘’Jij bent een man met een militaire neus maar met een pacifistisch hart.’’ ‘’Ik ben de psychiater die goed begrijpt dat de beginnersfout van veel onevenwichtige psychiaters is dat ze denken door een ziel te moeten boren van een arme patiënt met priemogen en een detectiveneus om hem ...

Er was eens een muis, die Wouter niet lief had. Een brutale muis was het en hij liep gewoon over zijn blote voeten en keek met zijn spitse kopje schuin omhoog, en zei: ''Klootzak ben je er ook weer.'' Volgens de oude baas had de muis de pest in, dat hij de merel lief behandelde en hem niet. Nu...

Altijd zal ik me blijven herinneren hoe ik, in het voorjaar van het jaar 2011, samen met mijn tachtigjarige, moederlijke tante Margaretha op dat bankje zat, in het Vondelpark..... De uitbundige, flamboyante jeugd vierde de lente en had in groten getale de grasvelden rond de vijver met de vrolijk kl...

De Stolpersteine van de Duitse kunstenaar Gunter Demnig rukken gelukkig alsmaar meer op, waardoor er letterlijk in het dagelijkse straatbeeld wordt ingegrepen om de herinnering aan de verschrikkelijke Jodenvervolging levend te houden, wat een goede zaak is, als de moderne mens tenminste even naast z...

Gerrie, een knappe man van in de dertig, was erg verdrietig. Zijn vriend Joop had de verhouding met hem gisteravond uitgemaakt. De hele nacht moest hij met tranen in zijn ogen daaraan denken. Ze hadden elkaar ontmoet in een homobar. De volgende morgen besloot Gerrie een wandeling te maken in het nab...

In wachtkamers van artsen, tandartsen en mondhygiënisten tref ik nogal eens te midden van de tijdschriften, die daar slordig liggen opgestapeld en die kennelijk dienen om de wachttijd wat te bekorten met enig amusement en wat informatie, de "Libelle" aan. Als je het tijdschrift openslaat, zie je...

.....en op dat bankje in het park, waarover Vondels stenen, zwarte gestalte met nietsziende ogen scheen te waken; op dat bankje, naast mijn tante, kregen de woorden die ik uitsprak over mijn ziekte, ouderdom en ongeluk een zelfstandige werking, alsof woorden altijd, noodzakelijkerwijs een waarheid b...

Ik heb alles verloren, wat ik had. Alles wat hier speelde, alles wat was. Vanaf het begin tot het einde. Vijftien jaar, laat maar. Het kan alleen nog maar leuker worden.

Vroeger woonde aan de overkant de vijfjarige Elsje, een lief kind met blond krullend haar. Ik zag haar vaak buiten spelen en als ik van een wandeling haar voorbij liep, zei ze me altijd vriendelijk gedag en ze was al een paar keer op 11 november avonds aan de deur geweest om met luide stemmen met an...

Ik heb je dood gemaakt, verdronken in de zwarte emmer, je snaveltje schraapte de bodem alvorens ik jouw pootjes voelde strekken in doodsdrang. Lief klein vogeltje, die glazen wand heb jij nooit verwacht terwijl jij in vogelvlucht de natuurlijke strijd aanging met een ander lief klein vogeltje. Hij ...

Hoewel het pas januari was, dansten kleine, zwarte vogels in de lucht en een bleke halve maan vertoonde zich boven de nog kale bomen. De droefheid drong achter mijn ogen en zij steeg me naar de keel; droefheid om evenzovele benoembare als onbenoembare zaken; Droefheid om de moeder, die de zoon had...

Als ik overhoop lig met mezelf, als ik de antwoorden niet heb, als ik mijn genegenheid niet kwijt kan bij jou..., dan ga ik op bezoek bij mijn ouders. Ze zijn er altijd en immer met mij eens, zwijgend stemmen ze met mijn aanwezigheid in het voorbijgaan een ongehoorde groet. Dat doet me toch goed,...

Ik wou dat het niet zo was...

Ik was alleen in een kelder. Daar moest ik wonen van een mythische godin met een mes in haar hand die mij daarmee wilde steken. Zij was mijn muze in die dagen.Ik was bang voor die muze maar van haar moest ik daar wonen. Ach zo vergaat het dichters omhangen met gladiolen treurend voor hun eigen zerk,...

Elke dag lees ik kranten en kijk ik naar de journaals op de televisie. Een gevoel van angst bekruipt mij. Na de oorlog meegemaakt te hebben met de hongerwinter dacht ik dat alles beter zou worden. Het werd niet beter, weer oorlogen, het ijzeren gordijn, Korea, Vietnam, Koloniale oorlogen, Egypte enz...

Het Heidepark omringt als een beschermende gordel de gebouwen van "Amarant", de inrichting voor zwakbegaafden en de daar eveneens gevestigde hospice, met groene lanen waarin het licht en de schaduwen van een junidag hun spel spelen en waar een romantische, vervallen villa valt te bewonderen, die z...

Het was voor het volk, dat Jezus Christus stierf. Het is door zijn eigen ellende geweest, dat popster Michael Jackson verdierf. Wie leed het meest?

Toen ik dertig was woonde ik bij een hospita, een knappe vrouw van Indische afkomst. Ze had een smal gezichtje tussen lang zwart haar en ze keek altijd heel lief naar me. Ze sprak heel beschaafd Nederlands en dat was heel wat anders dan ik gewend was. Bij ons thuis in een volksbuurt werd gevloekt ...

Ik durf niet meer, mijn hart is een moordkuil. Terugkijkend zie ik onze stoute blikken, glanzende ogen en een krul om jouw lippen. Stilstaande beelden in mijn hoofd, plaatjes geschoten in vergetelheid, geborgen in mijn hart, een zielenkerf. Vergeet het maar dat ik jou kan vergeten, mooi meiske. ...

Die speel ik dus nooit weer, nooit meer. Ik opende mijn door jou gestolen hart, er kon nog net een dank je wel van af. Gesloten dek ik mezelf en laat me niet meer in de kaarten kijken, een joker lacht meesmuilend. Ik kom uit met een kleintje om jouw nel te vangen. Moet mijn maat wel de aas heb...

Vanuit het achterland betreed ik de duinen, sleepvoet ik mij een weg door zachtzandig nol. Uiteindelijk bereik ik woestgolvend het strand waar mijn lief ligt. Aangespoeld, haar dode ogen bekijken mij oneindig. Mijn tranen maken de zee zouter...

Het straatje waar ik woon is een leuk straatje, de stoep is één meter breed. De huizen zijn vlak na de oorlog gebouwd zonder badkamer. Later zijn die er wel gekomen en is de huur meteen verhoogd. Het zijn eenvoudige woningen bewoond door oude mensen. Hun kinderen wonen in de nieuwe wijken. Wat he...