Alle inzendingen over ouderen

In de gangen en zalen van Woonzorgcentrum H. is het een uiterst kale bedoening. Ik kan me nauwelijks voorstellen hoe een bejaarde hier sfeer of warmte kan vinden. Ik heb me aangemeld als vrijwilligster voor de Wandeldriedaagse. Mijn naam blijkt inderdaad vermeld te zijn op een lange lijst bij de receptie naast die van mevrouw T die mij is toegewezen…

Als men Woonzorgcentrum "De Heikant" vergelijkt met "Het Boshuis" valt het eerstgenoemde centrum ongetwijfeld het meest gunstig en voordelig uit. Het lijkt mij dus alleszins begrijpelijk als men daaraan de voorkeur zou geven. De riante eetzaal grenst aan een betegelde binnenplaats die toegang geeft tot mooie appartementen. Hoewel een en ander…

Het is november.De huilende tonen van de wind die raast om het hoekige huis interpreteert mevrouw ten onrechte als muziek door de vervorming die het gehoorapparaat met zich meebrengt. We leggen de ivoorkleurige steentjes met de zwarte stippen, die een getal weergeven, aaneen op de tafel, op het tafelkleedje met de bordeauxrode en roze strepen, dat mevrouw…

De dames en heren die op "Sparrenheuvel" komen, verkeren in het voorland van de geestelijke aftakeling, op het hellende vlak van een leven dat ten einde loopt. Een zaal van het Wijkcentrum is zo goed en zo kwaad als het ging ingericht als een echte "huiskamer" die gezelligheid en sfeer moet suggereren met een lichtbruine houten kast, schilderijen…

De zelfgemaakte poppen met de vertederende, lieflijke uitdrukking op de gezichtjes heeft ze weggeschonken, gegeven aan kinderen die haar niet kennen. Kinderen van de naburige crèche van wie ze de grootmoeder zou kunnen zijn, maar ze is geen grootmoeder want ze heeft nooit een kind het leven geschonken. Ze haakt nu geen poppen meer; ze haakt of breit…

De lange laan eindigt in een blauwachtig verschiet zoals de toekomst en het leven zich hullen in naamloze nevelen van onzekerheid. Mijn gestage pas brengt me naar Zorgcentrum "Zonnehof", een instituut dat haar naam niet in alle opzichten eer bewijst, maar vanaf het eerste moment van ons samenzijn hebben de mevrouw die ik vanaf dat moment met regelmaat…

Het was winter en het sneeuwde die dag. Op de markt liep ik de nachtjaponnen als het ware "tegen het lijf". Ze waren lichtpaars, roze en groen van kleur, wapperden in een licht briesje vóór de kraam en ze leken min of meer op vormeloze zomerjurken van een lang vervlogen mode. Maar dit was waar mevrouw om gevraagd had. Ik gaf ze haar bij onze volgende…

Mevrouw had me gevraagd een setje mee te brengen waarmee ze "pompoentjes" zou kunnen vervaardigen: wollige bolletjes van garen die ze zou kunnen gebruiken om de eveneens zelfgemaakte poppen en knuffelbeesten te versieren en te vervolmaken. Ik bewonderde haar zozeer om de moed en de wilskracht waarmee ze nog streefde naar de bereikbare doelen, al…

Nooit meer zal ik de geur van de muffe gangen opsnuiven van het "oude" Zorgcentrum waar een enkel gedateerd en waardeloos schilderij aan de wand hing. Of de lange tafel waaraan een Indonesische mevrouw niet uitgepraat raakte tegenover haar medebewoners over het zonlicht, dat haar jeugd heeft overspoeld in het verre, tropische land achter de horizon…

Vandaag had mevrouw belangstelling voor het shirtje dat ik droeg, dat ik gekocht had voor luttele euro's in een damesmodezaak. Of ze het eens mocht passen? Hoewel de vertrouwelijkheid tussen ons was gegroeid in de afgelopen maanden zaten we spoedig wel wat onwennig tegenover elkaar in onze beha's (een witte en een zwarte). Na het passen trokken…

We waren op die dag in juni weer eens uit Tilburg vertrokken. Naast mij een uiterst zwijgzame mede-passagiere met een gezicht als van perkament, doorweven met diepe rimpels. De andere dames zouden terwijl de auto voorthobbelde de verhalen over hun lange, voorbije levens ten beste geven, ongeacht of daar oprecht naar geluisterd werd of een toehoorder…

De gang ruikt naar linoleum, bleekwater en iets flauws dat doet denken aan lauwe bloemkool. Verderop piept een kar. Een vrouw met een badge duwt hem traag vooruit, zonder op te kijken. De zoon stopt bij kamer 18. Hij ademt diep in, klopt en en duwt de deur open. ‘Hoi pa.’ Zijn vader zit rechtop in de stoel bij het raam, handen op de knieën, de…

Vandaag gaf mevrouw me het zelf geknutselde voorwerpje cadeau "als aandenken", een klein origineel kunstwerkje. Het is een wekkertje geweest met glas vóór de wijzers maar in plaats daarvan heeft mevrouw twee crèmekleurige gedroogde bloemen achter het glas bevestigd. Ze tobt erg over de a.s. verhuizing en herhaalt dezelfde zinnen steeds weer die…

Woontoren "De Heikant" in Tilburg Noord biedt zeker plaats aan luxueuze appartementen voor ouderen. Ik bivakkeerde daar met twee oudere dames, wachtend op een taxi in de hal bij de openschuivende glazen deuren die vlagen van kou binnenlieten. We bakkeleiden over de prangende vraag hoe we onze oude dag moeten organiseren en we konden het goed vinden…

Het is een stille, grijze novemberdag als de BoodSchappenPlusBus van start gaat bij "De Reyshoeve", een bejaardencentrum in de Tilburgse wijk "De Reeshof" en koers zet naar het Winkelcentrum Wagnerplein met "aan boord" drie oudere, grijze dames, een vrijwilliger als chauffeur, een eveneens vrijwillige begeleidster en ikzelf, verslaggeefster voor…

De Jacobushoeve, mij voorheen onbekend, is ergens op het Brabantse platteland gesitueerd, in het buitengebied. We gaan daar heen in december als de winter de wereld al in zijn greep heeft en overheerst en als de kou in de lucht zit. De dames en heren van ons gezelschap zullen zich scharen rond een tafel in wat een verbouwde boerderij blijkt te zijn…

....en op dat bankje in het park, waarover Vondels zwarte stenen gestalte met nietsziende ogen scheen te waken; op dat bankje, naast mijn tante, kregen de woorden die ik uitsprak over mijn ziekte, ouderdom en ongeluk een zelfstandige werking, alsof woorden altijd, noodzakelijkerwijs, een waarheid bevatten. Mijn eigen woorden gingen een eigen leven leiden…

Het was een beeldje van een trotse, fiere meeuw met keurig opgevouwen, strak wit verenpak, zittend op de sokkel van een zwarte steen, dat ik aantrof in een zaak voor huishoudelijke artikelen. Mijn blik viel erop; het stond daar onopvallend tussen geurkaarsen en andere parafernalia. Ik wilde het mijn beschermelinge graag cadeau doen voor haar achtentachtigste…

Afgelopen week was het dan zover: we waren voor de Burgerlijke Stand op 27 augustus 1959 met elkaar in het huwelijk getreden. Voor deze lange verbintenis van 65 jaar, ook wel briljanten bruiloft genoemd, kwamen de pers en de wethouder van Goeree Overflakkee op de koffie. We ontvingen zelfs een felicitatie van de Commissaris van de Koning in Zuid-Holland…

Toegegeven: als begin is de kop al verwarrend rommelig, maar ik weet geen betere te verzinnen, aangezien mijn inzending even zo verwarrend en als “van de hak op de tak springend” zal kunnen overkomen. Desondanks zal ik trachten er een enigszins logische lijn in te brengen. Gaat-ie, komt-ie . . . : Toen ik vijf jaar oud was, nam mijn opa, toen een…

Voor het eerst wachtte mevrouw die zondagmiddag al op mijn komst, althans dat bleek duidelijk doordat ze in de septemberzon heen en weer drentelde achter haar rollator vóór de hoofdingang van het Zorgcentrum en mij blij begroette bij mijn aankomst. Het vertrouwen tussen ons was gegroeid en ik wilde haar niet meer kwijt. Eenmaal aangekomen in de…

Altijd zal ik me blijven herinneren hoe mevrouw Van Keulen in haar uitspraak de letter "a" vervormde tot "oa". "Waolwijk" zei ze en "zoaterdag". Ook weet ik nog goed hoe ze haar identiteitsbewijs een "intentiebewijs" noemde. Ik hield zeker van haar om de manier waarop ze me haar vertrouwen schonk en ook om haar leringen en lessen, om het…

De man, vergezeld door het kleine, zwarte hondje met het Schnautzer-achtige kopje, solliciteert kennelijk naar een zingeving voor zijn dag en voor zijn leven als hij voor de zoveelste keer paradeert in het park naast de snelweg met zijn kleine kameraad. Soms neemt hij het hondje op schoot. Wordt het leven tussen veertigjarig eikenhouten meubilair…

"Ik heb er geen zin aan" verklaarde mevrouw in navolging van de befaamde en tragisch vermoorde coryfee van de Nederlandse politiek Pim Fortuyn. Ze doelde met die frase op de door haar zozeer geliefde mokkagebakjes die ik steeds voor haar had meegebracht. We schreven 2011. In Japan woedde een tsunami en hier in het doorgaans veilige en kalme westen…

De chique appartementen, het zwembad en het restaurant waar de exquise specialiteiten worden geserveerd, nemen het straffe en onbarmhartige regime van de eenzaamheid, van het verval en van het naderende levenseinde dat hier onverkort heerst, niet weg. Een langwerpige vijver voor de deur van het indrukwekkende gebouw is gelardeerd met glanzende stenen…

We schrijven juni 2024. Een nieuwe zomer begint en zij legt zich over de oude wereld met een milde, weldadige atmosfeer en een vaak bedekte hemel. De bomen staan in zomertooi en hun takken wiegen in een zwakke bries. Ik ben een zomerkind. Eenenzeventig jaar geleden werd de bonte, veelkleurige wereld mij geschonken en toen werd ik aan de wereld geschonken…

Lijn vijf bereikte tenslotte haar halte aan de Brucknerlaan, gesitueerd aan de overzijde van de massieve woontoren, genaamd "De Heikant". Wankelend op mijn benen vroeg ik, eenmaal ingestapt, een oudere dame of ik naast haar mocht komen zitten. Mevrouw stond dit van harte toe. De leeftijd had ons beiden "aangevallen" en overrompeld als de onvermijdelijke…

Vele ouderen komen samen in de eetzaal van Huize "De Heikant". Vazen met kunstbloemen staan opgesteld in de hal, mogelijk om een opgewekte stemming teweeg te brengen bij de bewoners en om hun moreel enigszins op te vijzelen. Velen zijn vergezeld van hun rollator, hun onmisbare steun. Mevrouw de vrijwilligster sjoelt en speelt al twaalf jaar bingo…

Het vormt een "epitheton ornans", een "versierende benaming" waarmee men de bejaarde dames aanduidt; de trotse, krachtige en sterke weduwen in wiens gezelschap ik me vaak bevind. De kroon van hun grijze haar vormt hun sieraad en zij trotseren moedig de kwellingen van hun eenzaamheid nu hun levensgezel hun ontvallen is…

Onlangs ontmoette ik opnieuw de oudere mevrouw aan wie ik jaren geleden als een triomf, als een trofee mijn bundeltje met schrijfwerk durfde te overhandigen. Haar grijze haar ligt als een achtenswaardige krans gespreid over haar schedel en de blik uit haar diepliggende, alwetende, wijze oude ogen bereikte mij vanaf de overkant van de tafel in het café…