Na die Utrechtse poëzienacht zat hij samen met mij in dezelfde treincoupé. Zijn vergeestelijkte ogen keken een tijd in mijn vergeestelijkte ogen en ik zag een oerwijze sjamaan, een Egyptische tovenaar, iemand die dwars door je heen kon kijken recht in het hart van je ziel. Werd ik bang? Vond ik hem gevaarlijk? Energiezuigend?…
De dichter Ingmar Heytze presenteerde de dertigste Nacht op een bijzonder vriendelijke en meeslepende wijze, steeds opnieuw kwam hij weer aansjokken met opnieuw vurige aankondigingen paraat.
Wie mij het meeste hebben geraakt, zal ik benoemen.
Allereerst noem ik Maud Vanhauwaert, die vloeiend acteerwerk vermengde met ongezouten, baanbrekende poëzie…