Er wacht nog een ellenlange dijk en een fikse Posbank op ons. Als het licht is, word ik overvallen door vermoeidheid. Dit is haast een vast gegeven bij ieder mens die de nacht doorhaalt. Ik neem me voor om eens te googelen hoe dit nu zit. Of om een mailtje te sturen aan Midas Dekkers, of zoiets.…
Op de Posbank worden we aangesproken door twee mannen van De Gelderlander. Of ze ons mogen fotograferen voor de krant. Prachtig toch? De laatste kilometers stromen de berichten binnen en word ik veel gebeld. Ik ben helemaal euforisch. De heuvels zijn echter verraderlijk. Een flinke misselijkheid komt opzetten.…
Op de Posbank is als vanzelf een groepje ontstaan. Johan, die nooit meer dan 25 kilometer liep, die middels de wandelsport zijn suikerziekte aanpakt, bezit een enorme vechtlust. En ook Peter, die overal pijn heeft, die aan zijn tocht een sponsoractie voor de kankerbestrijding heeft gekoppeld, gaat het gewoon halen.…
De volgende dag al fietste ik met wollen muts, leren handschoenen en voorzichtig optimisme de hellingen van de Posbank op (hijg, hijg) en af (rem, rem).…
De steile heuvels van de Posbank. Ga op zoek naar wandelstokken. Het mag een wonder heten dat we het halen. Zijn euforisch. Proosten aan de bar. De grote stokken rusten tussen de barkrukken. Krukken onder elkaar.
Spuug al mijn frustraties in mijn mobiel. Deze Kennedymars in Blokker loop ik alleen. Toch is mijn maat bij me.…
293
Bezig met laden