Kennedy

De kop boven dit stukje klopt niet. Eigenlijk zou er Roosevelt moeten staan. Hij beweerde immers een eeuw geleden dat een echte man vijftig mijl zou moeten kunnen lopen. Kennedy citeerde hem slechts en langzaam werd de Kennedymars een begrip.

Voor mijn verjaardag krijg ik een Kennedymars cadeau. En ik ben er nog blij mee ook. Ik kan nu bewijzen dat ik geen watje ben. Tachtig kilometer binnen twintig uur. De meeste mensen worden al moe van de gedachte.

Ongeveer tweehonderd man (en vrouw) komen samen in Hogeschool Larenstein in Velp. Ik maak kennis met een heuse subcultuur. Er hangt een krachtige energie in de school. Jack uit Limburg geeft nog even wat tips aan ons, mijn kameraad en ik. Hierdoor zeulen we in ieder geval veel minder spullen mee. Hij loopt zijn 98e Kennedy. Blijkbaar werkt deze mars verslavend.

Voordat ik het weet, lopen we alweer over de Westervoortse brug. Het tempo ligt hoog. Blazen we onszelf op? Er wordt amper gesproken. Spaart iedereen zich omdat ze weten wat nog komen gaat? Of zijn de meesten gewoon introvert? We lopen de nacht in. Ik geniet van iedere pas. En van de verbroedering. De tocht voert ons door een gebied waar ik overal herinneringen heb. Ik krijg het ware Kennedygevoel.

In het donker komen langzaam de verhalen los. We maken kennis met het leven van de echte cracks. Zo is er Nijmegen-Rotterdam, 160 kilometer binnen 29 uur. Of de wedstrijd om zoveel mogelijk kilometers te lopen in 24 uur. Wanneer je in beweging komt, gaat er een wereld voor je open.

De sfeer is fantastisch. Mensen langs de kant van de weg bij brandende vuurkorven. Jongeren met kratten bier in de kerkdorpen. Een goede vriend van ons die in Duiven een lang stuk met ons meeloopt. De schitterende wijsheden van lopers: ‘onder je navel kun je alles uitschakelen’ of ‘wanneer je er twintig uur over doet, ben je langer op de been.’De stops zijn uitstekend verzorgd. Bouillon, koeken, krentenbollen, broodjes worst, warme chocolademelk, van alles komt voorbij.

We naderen Velp voor de eerste keer. Mijn voeten doen ongelooflijk zeer. Wat ligt Larenstein toch ver weg. Er lijkt geen eind aan te komen. In de school gaan we aan een heerlijk ontbijt. De schoenen gaan uit. We bereiden ons voor op de laatste vijftien kilometer. Opgeven, dat nooit!

Op de Posbank is als vanzelf een groepje ontstaan. Johan, die nooit meer dan 25 kilometer liep, die middels de wandelsport zijn suikerziekte aanpakt, bezit een enorme vechtlust. En ook Peter, die overal pijn heeft, die aan zijn tocht een sponsoractie voor de kankerbestrijding heeft gekoppeld, gaat het gewoon halen. Mijn maatje loopt inmiddels met twee gevonden stokken ter ondersteuning.

Spontaan bedank ik de medewerksters bij aankomst. Trots als pauwen krijgen we onze medailles uitgereikt. We vinden al snel de bar van de school en we proosten op de goede afloop.

Thuis vertelt mijn vriendin dat Kennedy zijn leven lang kampte met rugklachten. Voor iedere fotoshoot wilde de president eerst zijn krukken wegleggen.

verjaardag kennedy kennedy

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 4 stemmen 146