Lijk wel een speldenkussen. Zere arm en dan naalden in mijn hand, mijn neus en oorschelp. Zo lichtgelovig ben ik nou ook weer niet. Ik denk dat ik de hele onderneming maar zo gauw mogelijk vergeet. Nou ja... ik zie het wel.
Na een minuut of tien komt hij terug: "En…"? "Mijn óór"!!!…
Met dank aan mijn alter ego's: Nathalie Mahlstrohm, de vrouw in mij, Katje het poezelige speldenkussen, Giovanni als uitdagende flamboyant, gluupje de gluiperige inborst, Ome Joop en Judith ten Cate, nostalgisch De Zwarte Hand. Ik dank Günter, Rina en anderen voor de reacties, geen bestaan zonder bevestiging.…
, steilewandracet terug en hangt vervolgens anderhalve meter boven het trapgat in een deurpost, vierklauwend als een speldenkussen in optima forma.
En toch, zij is mijn muze, tussendoor irritant maar petillant amuse, voor altijd amusement, dat heerlijke kleine koppie.…
Geen punt, ik ben inmiddels een speldenkussen dus een naaldje meer of minder is geen ramp, wat me wel even aan het denken zet, immers een goeie junk heeft ook allemaal van die littekens op zijn armen, maar dit terzijde.…
1.269
Bezig met laden