Alle inzendingen over gaat langzaam

Zij doet haar best, lost puzzels op met gebroken ogen, gaat door met leven na Jan. Met papieren zakdoekjes vangt ze tranen, maar ik zie in die ogen een verloren man. Ze gaat langzaam achteruit, licht gaat uit en haar ogen doven, een glimlach ligt op bed. Het is goed zo...…

Nogmaals bellen, een raam gaat langzaam open en een gordijn wordt opzij geschoven. De contouren van een bekend verslapen gezicht van een studiegenoot geeft mijn hoop om niet te laat te komen nieuwe impulsen. Dan was ik toch niet de langst slapende deze dag. De voordeur gaat langzaam open en mijn eerdere vraag wordt direct beantwoord.…

Hij gaat langzaam steeds verder naar de hekken toe. Hij kon eigenlijk kiezen: laten lopen of wachten tot er zo weinig ruimte was, dat hij er niet meer tussen Sagan en de hekken paste. Hij ging door en het onvermijdelijke gebeurde. Hij stuiterde over de weg.…

Door de raadselachtige en wellicht aanhoudende massale insectensterfte van o.a. ook de ‘bestuivende’ soorten, zullen over enkele millennia misschien enkele natuurelementen het werk van de bevruchting hebben overgenomen. De groei van het menselijk ras zal door voedselschaarste eeuwen eerder al tot staan zijn gebracht en gestadig afnemen. Het verhaal…

Mijn linkerhand verkrampt zich en deze gaat langzaam over in een slaande beweging. Volstrekt normaal volgens de man tegenover mij. Teleurstellingen zijn diep opgeslagen in je spiergeheugen. En mogen weer vrijkomen. Ik neem niemand iets kwalijk. Ik koester geen enkele wrok. Zo werkt het echter niet. De pijn is immers aanwezig.…

Als men mij vraagt hoe het met mij gaat zeg ik meestal: "goed hoor". Intussen probeer ik alle touwtjes aan elkaar te knopen, maar "het gaat goed". Terwijl ik me in alle bochten wring met een soort van cynisme, wat mij overeind houdt, meestal.…

Deze bank maakt ons duidelijk dat ook in Nederland het ene gat met het andere wordt gedicht...…

Langzaam. Zo laat ik de TT in Assen dit weekend volledig aan mij voorbij razen. Sport kan mij niet langzaam genoeg gaan: wandelen, zwemmen, zeilen en - vooruit – joggen. Ik houd niet van voetbal, al vind ik – als ik ooit kijk – de slow motion beelden van een gemiste kans of vermeend buiten spel prachtig.…

Zo zal het ook met dat zwarte gat in het heelal zijn, je vangt de uitstraling van het fenomeen misschien, maar de kern niet. Ach wat moet en kun je er eigenlijk mee. Mocht de aarde door zo’n gat opgeslorpt worden wat dan? Wie gaat daar wat aan doen dan? Wie kan dat keren?…

Een mooi bijna rond gat, met een soort aanhangseltje aan de onderkant. Als een luchtballon met een tuutje er aan. Het gat zit op een druk punt, waar 's morgens bijna elke dag een file staat. Ik zie het helemaal voor me als ik straks dagelijks die plek passeer.…

Midden in die spiegel zat een gat en door dat gat kwam een dun rookpluimpje, alsof er iemand achter de spiegel aan het roken was. De rook veranderde langzaam van kleur, aanvankelijk wit, daarna wat gelig en tenslotte rood, bloedrood. Er klonk geluid door de spiegel, maar ik kon niet goed waarnemen wat of wie het was.…

Natuurlijk, dat is ook zo, ik ken de scheuren en de barsten van een bestaan in onmacht, ik ben reeds voorgoed gebroken, maar ik kan nog meer breken als scherven van Chinees porselein, er is nog geen einde aan aan mijn einde en cultuurkritiek, het gaat langzaam tergend langzaam en het heelt me als een kuurbad vol blote, beminnende vrouwen, als een hostie…

De deur gaat langzaam open. Jaap komt binnen. Zijn colbertjasje hangt hij quasi nonchalant over de rugleuning van de warmrode fauteuil, die midden in de kamer staat. Zijn zwarte aktetas zet hij ernaast. ‘Dag schat’, zegt hij. ‘Alles goed?’ Hij buigt zich voorover om zijn vrouw een kus te geven. Monica draait haar hoofd snel de andere kant op.…

De zon gaat langzaam onder en zorgt daardoor voor een atmosfeer die de rust in mij nog verder doet toenemen. Ik sluit de ogen en laat mijn gedachten gaan naar oorden waar mensen wegblijven. Ik word opgeschrikt door gehijg van verre. Op enige afstand komen enkele personen aangerend.…

Zijn vloek binnensmonds gaat langzaam over in een mompelende klaagzang, terwijl zijn poging om de deur te openen deze keer wel lukken wil. Ondanks de verkrotte aanblik buitenaf, blijkt de woning aan de binnenzijde best leefbaar te zijn. De verdufte walm, geuren van een verstopt toilet, deren hem al jaren niet meer en neemt hij voor lief.…

Of ik zijn feilen maar even op kon vullen want zelf had hij niets meer in de gaten. Voor een verre kennis doe je natuurlijk wat je kunt, daar is het tenslotte een verre kennis voor, voor verre kennissen heb je alles over. Dus bij deze, verre kennis, neem ik jouw vaandel over en bedek daarmee jouw gat.…

Je leeft vandaag! Enkele jaren geleden kreeg je als senior al deze nadrukkelijke terechtwijzing van een goede kennis, die het niet eens was met de vermeende mate van het moeten inleveren van een leven lang gehanteerde vaardigheden. Je leeft vandaag! Tegenwoordig en ook vandaag tracht je als inmiddels een aantal jaren oudere senior je bewust te…

Zijn mond gaat langzaam open. Het duurt even voordat de woorden over zijn lippen komen. Hij stamelt zachtjes; ‘het woord is ....’ Hij krijgt het steeds benauwder. Het zweet breekt hem uit. Zijn wangen staan nu bol. Er komt wat schuim uit zijn mond. Zijn gezicht kleurt helemaal rood. ‘Het woord is ....’…

Het is een cliché om te zeggen dat tegenwoordig alles steeds sneller gaat en steeds sneller moet. Het vervelende van clichés is dat ze meestal waar zijn. Neem de afgelopen dag, die eigenlijk mijn vrije dag is. Ik had zoveel te doen, dat ik mezelf niet eens tijd gaf om even op het balkon in de zon te zitten.…

Wanneer te zijner tijd, langzaam maar onomkeerbaar, mijn creatief vermogen van het denken achteruit gaat, dan zijn helaas óók mijn hersenen aan een rollator toe.…

Schaamteloos mooi gaan, verenpronkend gestolen uit de kont van een voorbij paraderende pauw. Het dendert maar door, naar de rand van de afgrond. En ik, ik kijk hoopvol naar de zon.…

De strijd tegen het mensbeeld dat de mens rationeel is, gaat voort. Als je boeken achteraf aan iemand kan opdragen, dan zou ik mijn boek – Het Kleine Verschil Dat Alles Verandert – wel aan hem willen opdragen.…

Langzaam vermoordt het de hersencellen, in het begin vaak niet zichtbaar voor de buitenwereld maar voor de desbetreffende persoon des te meer. De persoon probeert uit alle macht de 'gaten' die deze insluiper veroorzaakt te dichten. Te dichten met 'verzonnen' verhalen om het maar niet zichtbaar te laten zijn.…

Een al langere tijd heersende tendens op dit tabblad volgend, beweer ik naar eer en geweten dat, door welke bril men het ook moge bekijken, ook deze poging om te komen tot een bewering eveneens weinig inhoud heeft. Met méér behoeft men klaarblijkelijk al enige tijd geen genoegen meer te nemen.…

Tussen zijn tong en gehemelte gaat een harde, lekker smakende bol heen en weer. Deze smelt langzaam en geeft de genietende boer speelse ogenblikken in het kamerduister. De kleuren van dat fijne smulgoed komen langzaam, maar vrijmoedig zijn mond uit. Ze verspreiden zich sierlijk door het donker, blijven vaag rondwaren...…

Nog even en haar doel is bereikt: languit liggen op het magnetisch veld van het zwarte gat, maniakaal gegraven door de Amerikaanse projectkunstenaar Robert Wilson. Tijdens de vertraagde wandeling fluit ze het refrein over faunavervalsing met de meeuwen mee. Haar leven in vogelvlucht: trotse tenoren stollen in een aria vol verdriet.…

(voor Natalie Anne Merchant (26 oktober 1963)) Je bent geboren in Jamestown. Je vader Anthony was een jazz-muzikant en je moeder Ann was een secretaresse. Je bent de derde van vier kinderen. Je ene opa speelde accordeon, gitaar en mandoline en hij kwam oorspronkelijk uit Sicilië. Je andere opa was pianostemmer en cartoonist en hij was van Ierse…

Het is maar een overweging mijnerzijds, maar misschien is het bij oude mensen een normaal verschijnsel wanneer soms situaties en al lang als vergeten gewaande feiten en kennis weer als een verrassende herinnering worden ervaren. Het begon bij mij zo rond mijn vijftigste levensjaar en het keert sindsdien regelmatig in een steeds meer frequente mate terug…

Mijn dorp gaat langzaam in de vloed ten onder. Het explodeert en implodeert tegelijk. Het griezeligste wat aan een mensenoog voorbij kan trekken, alles heeft nog slechts de natte glans van modder. Mijn biechtvader heeft een angstige grimas op het gezicht. Hij probeert te blijven zwemmen, maar de modder wordt te dik.…

De kans op een dictatorschap lijkt steeds groter te worden, waarbij steeds minder rekening gehouden gaat worden met de rechten van minderheden.…