Je ziet ze al van ver staan: voor de toiletdeur de kar en op een halve meter van de kar de kuisvrouw, aan het sms’en. Je ziet zo dat er geen doorkomen aan is. Maar toch stap ik verder, altijd. Een volle blaas heeft zijn rechten. Als ik dan zelfverzekerd aanstalten maak om me tussen de kar en de kuisvrouw te murwen, gebeurt het: ‘Kroshtoen mapush!’…
Raskolnikow lijkt hierin zo weggelopen uit een scène van Monthy Python: verkleed als kuisvrouw (ik gebruik hier opzettelijk het Vlaamse woord kuisvrouw, zo’n alledaagse uit de straat weggeplukt, en niet zo’n Nederlandse voorzichtig-de-pink-in-de-lucht-houdende poetsvrouw), maar met iets te veel haar op de benen, iets te hoge stem om niet te zien dat…