Bucketlist
(Camaraderie aan de leugendetector (II))
Een misdadiger keert altijd terug naar de plek van de misdaad. Is dit om zich bewust, lees: bewúster te worden van hetgeen hij of eventueel zij, op zijn slash haar geweten heeft? Een bevestiging van of juist ontkenning vanwege een naderhand niet te bevatten misdrijf dat dus inmiddels wél is gepleegd of vindt een misdadiger het 'gewoon kicken', dus mooi of leuk of misschien zelfs geweldig om zijn misdaad te herbeleven...?
Wat bevalt misdadigers eraan om iemands leven bewust te laten ontsporen? In geval van schrijver van deze beschouwing heeft deze auteur nog immer geen antwoord. Na een decennium keihard knokken het deksel op je neus krijgen, is vanzelfsprekend geenszins leuk. So wie so niet, maar zeker na tien jaren van vechten tegen een schim die helaas meer zichtbaar dan onzichtbaar is. Niet direct in de letterlijke zin van het woord, maar in figuurlijke daarentegen juist des te meer. Mijn gevecht voor gerechtigheid, waarin ik alles heb gegeven, maar in verhouding veel te weinig geretourneerd heb gekregen. Voor wat betreft werk destijds. Financieel is toentertijd via de Kantonrechter, een alleensprekende rechter bij een Rechtbank die zowel civiele- als strafzaken behandelt, maar alleen de zogenaamde Kantonzaken, een schadevergoeding gerealiseerd die overigens zonder enige twijfel niet in verhouding staat tot destijds aan mij berokkend leed; al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel...! Civiele-, dus burgerlijke zaken tot een bedrag van 25.000 euro, arbeidszaken, huurzaken, zowel consumentenkoop- als consumentenkredietzaken met een krediet tot 40.000 euro en lichte strafzaken, bijvoorbeeld snelheidsovertredingen komen allemaal op het bord van de Kantonrechter die bekend staat als ervaren rechtbankrechter.
Arbeidszaken, of meer eigenlijk het gebrek aan werk, terwijl het volop aanwezig was, is de destijds de aanleiding geweest voor mijn gang naar de rechter. Een niet-nagekomen toezegging met vervolgens goedbetaald verlof dat overigens niets afdoet aan de schuldvraag aangaande die toezegging. Tijdelijk vervreemd van mijn identiteit, daar het verleden mij had ingehaald, spiegel ik inmiddels alweer jaren de toekomst. Hoewel mijn leven Polycythemia Vera-beperkt wordt, haal ik eruit wat erin zit. Ben ik ambitieuzer, wil ik, voor ik mijn laatste adem hier achterlaat, de wereld hebben gerond. Bij voorkeur zo groen mogelijk; ik ben al een eind op- en onderweg en gun mijzelf realisatie van dit streven.
De Canadese hoofdstad Ottawa en Sydney, de oudste en grootste stad van Australië, staan nog op mijn zogenaamde bucketlist; een lijst met dingen die iemand nog gedaan wil hebben voordat hij sterft. Zaken die ik binnen 10 jaar, dus vóór 2030 gerealiseerd wil, beter: móet hebben. Dit slechts vanwege het feit dat er niet meer tijd zal zijn... .
Als nieuwsvolger en krantenlezer weet ik dat het leven niet eerlijk is. Per werelddeel en land kan dit enorm verschillen als wij het alleen al hebben over voedsel en gezondheidszorg. Wat dit aangaat, prijs ik mij gelukkig. 'Een gemiddelde wieg' in Afrika en/of Azië heeft, maar vooral krijgt het bij voorbaat door de bank genomen een stuk lastiger dan een slaapplaats voor zeer kleine kinderen op de overige continenten van ons in principe sublieme ondermaanse.
Veel op onze wereldbol is niet te bevatten, hoewel het onder onze ogen plaatsvindt. Laten wij, zowel individueel als gezamenlijk, en masse en stante pede de koe bij de horens vatten, zodat wij het werkwoord VERKWANSELEN met de betekenis VERSPILLEN uit De Dikke Van Dale kunnen schrappen...!
23 augustus 2020
hotmail.comGeplaatst in de categorie: wereld
Verkwanselen/verspillen
186
Geef je reactie op deze inzending: