Geen enkele glimlach heeft zeggingskracht. Die wordt bepaald door de beleving van de ontvanger van de glimlach. Hetzelfde geldt voor de omhaal van woorden. Deze kan evenveel zeggingskracht hebben als de glimlach. De ontvanger van de omhaal van woorden bepaalt de zeggingskracht.
De reikwijdte van de begrippen "zeggen en zeggingskracht" wordt bepaald door de ontvanger.

Uitersten? Waar zijn die in deze bewering te vinden?
Het is duidelijk dat mevrouw De Bruïne de reikwijdte van de begrippen 'zeggen' en 'zeggingskracht' niet kent.

Ik heb nog nooit een glimlach iets horen zeggen. Je vervalt hier wel in uitersten : niets zeggen tegenover heel veel zeggen. Er bestaat toch ook nog iets daar tussen in.