Foto

In maart 2015 overleed mijn vrouw. Vrienden probeerden me te troosten: ‘je zult zien, het slijt’. Maar ik merk niets van vervagen, integendeel. Misschien is het verlies nog te recent, misschien ben ik te ongedurig. De reconstructie van ons dertigjarig huwelijk neemt me in beslag, als-dit, als-dat, een paar knagende schuldgevoelens. Er bestaat geen standaardprocedure voor rouw. Vrouwen treuren, mannen gedenken.

Mijn zoon vond een kiekje van zijn moeder, in Brugge gemaakt. Ik herkende haar wonderlijke oogopslag, zo betoverend-mooi, zo magisch-bedwelmend. Haar pose is dezelfde als van Diana Spencer op een veelbesproken foto met de Taj Mahal op de achtergrond. Biografen beweerden dat het een aanklacht verborg tegen de ontrouw, het begin van het einde van Diana’s huwelijk met Charles. Nota bene, op een bankje dat alle odes aan de liefdesgodin symboliseerde...

Het werd mij vaak gezegd: ‘een bijzondere persoonlijkheid, jouw vrouw’. Ik stond in lichterlaaie, na onze eerste ontmoeting. Ze stond ambivalent tegenover menselijke goedheid. Het gevecht met haar karakter putte haar uit. Ze had een collega die schaamteloos er de kantjes vanaf liep. Achteraf bleek dat ze jarenlang in een ongezond en slecht-geventileerd kantoorpand van de rijksoverheid, een sick-building, hadden gewerkt.

De moeder van mijn geliefde had kort geleefd, haar vader was een bon vivant, ze had ‘n zwaar-invalide broer en een labiele zus en zij bracht het enige inkomen binnen. Zij verdedigde als een leeuw de familiebelangen. Een studievriendin had gezegd: ‘mensen zijn roofdieren, ze ruiken dat je een goed mens bent en ze grijpen iedere kans om van je te profiteren’.

Ze ontviel me op 61-jarige leeftijd. Haar energietank was leeg, ze had roofbouw op zichzelf gepleegd. Het onverwachte weduwnaarschap valt me zwaar. Ik bekijk die ene foto, ik heb het voorgevoel dat ik in de nabije toekomst nog veel woorden voor de verwerking nodig heb.

autobiografie rouw rouw

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.8 met 8 stemmen 452