Wat een toestanden met het Openbaar Vervoer. Lijkt ‘t onderhand niet verdraaid veel op Palestijnse toestanden van vóór het jaar honderd?
Neem de OV-chipkaart. Ik kies als het effen kan op reis voor een goed gesprek. En anders droom ik over de liefde, zelden tot nooit specifiek kaartgericht. Soms weet ik niet meer of mijn kaart al gelezen is en doe ‘t voor de zekerheid nog ’n keer. Fout, dat begrijpt de kaartlezer niet!
Meteen loopt de reis door tot vier euro’s. Automatisch…

Ik zat nog maar net op de middelbare school. En bij mij in de klas zat Jack, een vrolijke, goedlachse jongen. Rooms was ie, dat wel. Hij fietste net als de meeste klasgenoten elke dag heen en weer naar huis. Soms, als je twee of meer tussenuren vrij was, waagde je de sprong en ging je even naar huis op en neer. Want we zeiden natuurlijk allemaal dat niks zo saai was als thuiszitten maar stiekem wilden we niets liever dan de school ontvluchten. Scholen waren toen oorden waar je door groepsdwang…

Door de winkelstraat van de grote stad lopen twee mannen.
Eén loopt gebogen, hij is ontslagen, hij weet niet wat de toekomst brengt. Natuurlijk, de komende tijd krijgt hij nog WW en er is altijd nog de bijstand. De AOW en het pensioen zijn ook niet meer ver weg, dus van armoede zal hij niet omkomen. Denkt hij. Maar hij voelt zich uitgekakt door de samenleving. Niemand moet hem meer. Hij kijkt naar de anderen in de winkelstraat. Die hebben allemaal werk, vermoedt hij. Die doen er toe. Zij…

Weer heb ik me ingehouden, maar ik heb me nu voorgenomen om de volgende keer toe te slaan. Voor de zoveelste keer zag ik een man die eerst de motor van z'n auto startte om daarna uitgebreid z’n ruiten ijsvrij te maken.
Nu ben ik helemaal niet zo’n doorgewinterde milieuactivist, maar ik erger me steeds meer aan dat gemakzuchtige gedrag. Ik vind het vooral slap. Kom op zeg, zo erg is het toch niet, om in die koude auto te stappen en weg te rijden?
Denk dan net als ik eens aan buurtbewoners…