Op aanbeveling van een kennis fietste ik gistermorgen naar een vriendelijk café in het dorp en bestelde er een cappuccinootje. Hoewel het buiten best aangenaam van temperatuur was, liet ik me overhalen om dit schuimende Braziliaanse bonenvocht binnen te consumeren. Er lag een Volkskrant op de tafel voor me waarvan de kop me toeriep: “Keerpunt…

Als een man zo verward kan zijn, dat hij een tijdje over de rails loopt, wachtend op een trein, auto’s in de brand steekt, zomaar, in Culemborg, of met een pistool van zeep een televisiestudio inloopt en zendtijd eist dan wel vanuit een hotelraam op bezoekers van een countryfestival gaat schieten, gewoon, omdat hij verward is, dan vraag ik mij ineens…

In gedachten had ik deze column al geschreven. Het zou gaan over doorzetten. Over vallen en opstaan. Diep zitten en weer bovenkomen. Om knallend af te sluiten met een grote lauwerkrans om mijn schouders. Het loopt allemaal anders. De dag van de deadline voor dit schrijven wordt tevens de dag van de bittere waarheid. Overmand door emoties zegt iemand…

Hoewel ik een groot supporter en aanhanger van weernietman Piet Paulusma ben - posters met zijn imposante gestalte hangen kamerbreed in mijn douchecel - kijk ik ook graag naar de Belgische weervrouw. Al was het maar vanwege die geweldige taal. Die Belgische weervrouw begint al meteen anders dan bij ons: ”Goedenavond beste kijkers.” Doet mij denken…