Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn over landschap

sneeuwarmoede

Hoe vaak is het treinverkeer deze winter ontregeld door sneeuw? Te weinig, als je het mij vraagt. Wat stelt onze winter nog voor zonder de grauwe werkelijkheid om ons heen eens flink onder een maagdelijk wit tapijt te stoppen? Geluiden verstommen, het bestaan wordt letterlijk en figuurlijk lichter. En of het ook aan de sneeuw toe schrijven is weet ik niet, maar ontregelde treinreizigers zijn uitgelatener dan normaal. Als ze tenminste een trein vinden die hen naar huis brengt.

Ik ben dol op sneeuw. Dat mijn vrouw en ik ons huidige huis te danken hebben aan de sneeuw sluit ik niet geheel uit. Voor de bezichtiging kregen we een telefoontje van de makelaar. Of we meteen wilden komen kijken. vanuit de Arnhemse Spijkerbuurt waar de straten nog glommen van de regen fietsten we naar de hoger gelegen wijk Alteveer. Tot mijn verbazing werd de omgeving met iedere pedaalslag witter. Hoewel de woning van onder tot boven betimmerd was met bruine schrootjes, vielen we als een blok voor het huis. In de schuur staan al jaren langlaufski’s die af en van pas komen. Al was het soms midden in de nacht, want zelfs op Alteveer is het sneeuwdek beperkt houdbaar.

Sneeuw brengt het kind in mij naar boven. Met kleine kinderen is dat een prettige bijkomstigheid. Sneeuwballengevechten, met de slee naar school en sleetje rijden vanaf de Braamberg de Galgenberg maken deel uit van het Arnhems historisch erfgoed.

Aber das war einmal. De kinderen zijn groot en onze winters lijden steeds meer aan sneeuwarmoede. Mijn redding dit jaar is een uitnodiging om mee te gaan skiën in de Dolomieten. Op de hoogte van ons Gasthaus Saltria ligt een stevig pak sneeuw dat vrijwel elke nacht van een nieuwe deklaag werd voorzien. Het is de geurloze lucht, de stilte in het dal, het knisperende geluid van schoenen op de ochtendsneeuw of glijdende ski’s door verse sneeuw waar ik blij van wordt.

Vanaf 1700 meter - de thermometer geeft hier -12 graden aan - rol ik op zaterdag weer het sneeuwloze laagland in. Ik maak deel uit van een lawine van wintersporters die de wegen naar het noorden aan de voet van het Alpenpassief doet verstoppen. Sneeuw en natte sneeuw is overgegaan in regen. We rijden van de ene file naar de volgende. De keerzijde van de sprankelende, witte leegte boven is grijs, druk en te warm voor de tijd van het jaar.

De enige troost bieden de files aan de andere kant van de weg. Die zijn nog langer. Met dank aan diezelfde sneeuw.

Schrijver: de Thuistoerist, 22 februari 2016


Geplaatst in de categorie: landschap

2.8 met 5 stemmen 1.069



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)