Verkleurmannetjie
Niets lijkt me zo ondankbaar als het verzorgen van een voorprogramma. Je weet dat het publiek niet voor jou komt en dat ze je niet kennen, laat staan je muziek. Het is een wedstrijd die je niet winnen kan. Aan jou de taak om het publiek op te warmen, met als het meezit een enkel beleefdheidsapplausje en als het tegenzit een paar lullo's die het optreden verstoren. Je bent de gangmaker op het verkeerde feest.
De grote uitzondering op deze regel: Chris Chameleon. Wie? Geeft niet, dat had ik dus ook. Hij stond in het voorprogramma van Spinvis die ik samen met een vriend en vriendin wel eens live wilde zien zwemmen. Maar dat ging zomaar niet: ook in het theater moesten we ons blijkbaar eerst door een onbekend voorgerecht heen worstelen. Mijn verwachtingen waren nihil. Dat kon het enkel meevallen, wat ze ons voorschotelden.
Bij het eerste nummer dacht ik nog met een Nederlander met een vaag accent van doen te hebben. Totdat tot me doordrong dat hier een Zuid-Afrikaan stond, en wat voor eentje. Liedje voor liedje pakte hij me in met zijn aparte stem en zijn bereik van vier octaven. Voor mensen als Chameleon hebben ze in het Zuid-Afrikaans een prachtig woord: 'verkleurmannetjie'. Hij zingt liedjes in zowel het Engels als het Zuid-Afrikaans en lardeert die met geluiden van dieren en ruimteschepen. Het maakt hem tot zanger, acteur en stemkunstenaar ineen.
Zo zie je maar. Het ene voorprogramma is het andere niet; zo ontdekt een mens nog eens wat. Ik liep na afloop dan ook dubbel tevreden (want Spinvis was ook goed) naar de garderobe. Wachtend op mijn jas werd ik aangeklampt door de vrouw achter het strategisch opgestelde tafeltje met cd's van Chameleon, alsof ze rook dat ze bij mij aan het goede adres was. Toch hield ik de hand op de knip. Haar tijd, zijn tijd en mijn tijd kwamen nog.
Alles sal reg komme.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: muziek
voorprogramma
570
Geef je reactie op deze inzending: