De betere sjoeler vreest de oneffen bak, hij kan niet precies richten en op maat schuiven. Toeval regeert slechte bakken. Toptennisser Federer slaat op maatgevoel maar wel op een effen baan. Daarnaast is hij windgevoeliger dan wij. Haas had onlangs op Roland Garos bij een 2-0 voorsprong geen schijn van kans meer tegen de Zwitserse tovenaar toen de wind…

Er waart een kater door Europa. Hij slaat zijn scherpe klauwen in de burgers. ‘Au!’ roept een getroffen werknemer. ‘Europa doet me pijn. Hij pakt me mijn baan af. Door de grotere markt kan mijn bedrijf niet concurreren met andere bedrijven. Daardoor moet mijn baas inkrimpen en word ik ontslagen. Waarom zou ik voor Europa zijn?’ zegt zo’n werknemer.…

Ludwig Wittgenstein schrijft om zijn Philosophische Untersuchungen, dat hij ‘niet in staat is in mijn boek één woord te zeggen over wat muziek heeft betekend in mijn leven. Hoe kan ik dan hopen ooit te worden begrepen?’ Helaas, Ludwig, dat kun je hopen, maar het zal nooit gebeuren. De eerste vraag begint al bij de vraag of je jezelf wel begrijpt…

Het leven is als een waslijn. Wij zijn de stukjes wasgoed, die er willekeurig aan bevestigd worden. De een uitgerekt van verveling, de ander gekrompen van vernedering. Alle kleuren hangen netjes op een rij naast elkaar, ook al is men soms te kort, te lang of zelfs gespikkeld! Nooit is de was echt schoon genoeg. Geen wasmiddel kan onze schoonheidsvlekken…

Mark Rutte, die zijn leiderschap met verve kleur probeert te geven, staat nu voor een bijna onmogelijke opgave. Hij moet een partij leiden die openlijk verscheurd is door twee stromingen: een liberale en een conservatief-populistische. In de geschiedenis hebben soms de liberalen de overhand gehad (Voorhoeve, Nijpels, Dijkstal, Van Aartsen) en soms…

In de fietsenstalling van het station komen veelsoortige klanten. De beroepsreiziger natuurlijk, die herken je meteen. Meestal een man die geroutineerd naar zijn vaste stek loopt, z’n fiets ophaalt en z’n tas op altijd dezelfde manier vastmaakt. Gehaast lopen naar de uitgang, blik op oneindig, hooguit een vaag knikje naar de controleur van de fietsenstalling…

Het is een gedachte die wel eens bij me opgekomen is (en waarschijnlijk ben ik niet de enige): hoe zou het zijn om je eigen begrafenis mee te maken? Ik bedoel, ik wil die gebeurtenis liefst nog even uitstellen, maar als het dan toch zover is, zou ik er graag bij willen zijn. En dan niet in liggende houding onder een houten deksel, maar op zo’n manier…