Het heeft me jaren gekost om los van je te komen.
Als ik nu aan je denk, dan denk ik aan onze mooie momenten samen.
Maar ik heb geen erkenning meer nodig voor het verdriet dat je me hebt aangedaan.
Eigenlijk heb ik niets meer van je nodig.
Mijn hart was begraven onder scherven van het verleden.
Het verlangen naar liefde was diep verborgen, onder ontelbaar laagjes van verdriet.
In onze kwetsbaarheid lieten we beiden ons masker even zakken.
In een kus, vonden twee verloren zielen, het gemis van geborgenheid.
De tocht naar je hart heeft bijna vijf jaar geduurd.
De weg ernaar toe was prachtig, intens met soms een verdwaalde hobbel...
Maar voor mijn gevoel was het pad naar je hart de mooiste wandeling die ik ooit heb gemaakt. Jaren bleef ik het pad bewandelen, zonder angst, want ik wist dat als ik een ...
403
Bezig met laden