Alle inzendingen van i.Broeckx

Op mijn heenreis naar het naburige dorp passeerde ik een hoog oprijzende molen met gladde, witte muren waarop spookachtig licht viel uit vele schijnwerpers. Ik ging op bezoek bij mijn klasgenote van de lagere school die de nonnen al evenmin op handen had kunnen dragen en die, zoals ik mij herinner, op de voorste bank zat, in de Gouverneurslaan woonde…

Aan de oppervlakte van meren, zeeën en rivieren woedt en kolkt vaak het exuberante schuim maar dit bedekt slechts de oppervlakte. Tweeënzeventig van mijn levensjaren passeerden, vlogen voorbij, maar de gebeurtenissen, omstandigheden en ongelukken stapelden zich op als een onzalige blokkentoren waarvan de instorting maar al te nabij is of schijnt…

Nooit meer zal ik de geur van de muffe gangen opsnuiven van het "oude" Zorgcentrum waar een enkel gedateerd en waardeloos schilderij aan de wand hing. Of de lange tafel waaraan een Indonesische mevrouw niet uitgepraat raakte tegenover haar medebewoners over het zonlicht, dat haar jeugd heeft overspoeld in het verre, tropische land achter de horizon…

De dertig jaren in het onderwijs waren snel voorbijgegaan, geruisloos, als diende de werkkring als lerares slechts om de tijd te doden. Generaties leerlingen waren voor haar ogen verschenen en ze had hen weer nagewuifd als de poort van de school weer achter hen dichtviel en zij een zekere dan wel onzekere toekomst tegemoet gingen. Eén leerling was…

Vandaag had mevrouw belangstelling voor het shirtje dat ik droeg, dat ik gekocht had voor luttele euro's in een damesmodezaak. Of ze het eens mocht passen? Hoewel de vertrouwelijkheid tussen ons was gegroeid in de afgelopen maanden zaten we spoedig wel wat onwennig tegenover elkaar in onze beha's (een witte en een zwarte). Na het passen trokken…

Twee jaar geleden, toen ik mijn kroonjaar razendsnel bereikt had na een turbulent en getormenteerd leven, ontmoetten mijn laatste verwanten elkaar voor de eerste keer en welhaast aarzelend schudde mijn hoogbejaarde tante de hand van mijn beste vriendin. Hun ontmoeting bleek een succes en het werd vanaf dat moment een traditie elkaar te ontmoeten…

Eens, in vroeger jaren - toen het momenteel landelijk bekende en befaamde attractiepark "Beekse Bergen" dat steeds talloze bezoekers verwelkomt - nog "in de kinderschoenen stond", bezochten wij al het uitgestrekte water omringd door zanderige vlakten. We waagden ons min of meer aarzelend en behoedzaam in het koele, rimpelende water van de plas.…

Het moet tijdens een schoolreisje geweest zijn dat ik me nauwelijks kan herinneren. Met de allerliefste in gedachten moet ik het witte vaasje aangeschaft hebben. Het was gewelfd als een vrouwenlichaam met slanke taille en het droeg van onder tot boven ribbels. Zorgvuldig en behoedzaam moet ik het siervoorwerp in mijn tas vervoerd hebben om het…

In dat lang vergeten jaar, toen ik sinds enige tijd de brugklas bezocht, trad ik eveneens voor het eerst aan onder de hoge coulissen van de plaatselijke schouwburg die een formidabele, onuitwisbare indruk maakten op het twaalfjarige kind dat ik nog was. De opvoering van de moderne opera, getiteld "The Astronaut" zou gaan plaatsvinden en wij, scholieren…

De lange Bosscheweg, omzoomd door villa's en eerbiedwaardige oude bomen, vindt haar begin in Tilburg en haar einde in Den Bosch en verbindt als vanouds beide Brabantse steden. Eens, toen de armoede zegevierde in mijn leven, bevond ik me in wanhoop en nodeloze afwachting in een pad tussen twee villa's, vertwijfeld hopend dat het huishoudelijk werk…

Op een dag zag ik het miezerige verpauperde verdiepinkje in de achterbuurt weer vanaf een afstand en de nu verduisterde en geblindeerde ramen, die me aan leken te grijnzen, leken tot in alle eeuwigheid een onheilspellend verhaal te vertellen. Daarachter werd eens het tragische en tot mateloos ongeluk leidende en veroordeelde leven dat al te spoedig…

De Boulevard Périférique slingert zich rond de wereldberoemde metropool, waar ontelbaren hun levens volvoeren en hun lotsbestemming ten einde toe dragen. Zij omhelst, figuurlijk gesproken, de stad. Het verkeer raast er bij dag en nacht voort. Van ver kan men de trotse stalen toren zien die zich boven de daken en boven het stadsgewoel verheft: de…

We schrijven de 27e juni 2025. Het morgenlicht van de nieuwe dag die mij nog gegeven is, heeft mij opnieuw begroet. Bezield door een zekere melancholieke weemoed vier ik mijn 72e verjaardag. In 1953 vocht ik mij een weg naar het licht vanuit de donkere, besloten cocon van de baarmoeder en werd ik overgebracht naar het glazen broeikasje dat men…

Het is een grijze dag in Biezenmortel. Onder een dichtgetrokken, grauwe hemel staan berkenbomen zij aan zij op het terrein van de inrichting en even verderop zie je de weelderige kruinen van kastanjebomen, verlevendigd door vele witte kaarsjes. Binnen in de paviljoens, die fantasierijke namen dragen, vindt het vierentwiniguursbedrijf van de zwakzinnigenverpleging…

We waren op die dag in juni weer eens uit Tilburg vertrokken. Naast mij een uiterst zwijgzame mede-passagiere met een gezicht als van perkament, doorweven met diepe rimpels. De andere dames zouden terwijl de auto voorthobbelde de verhalen over hun lange, voorbije levens ten beste geven, ongeacht of daar oprecht naar geluisterd werd of een toehoorder…

Op die zondagavonden bezocht ik haar en sloeg ik haar gade in de vele gedaanten en stemmingen die schenen voort te vloeien uit haar geestesziekte. Soms was ze ontdaan en opstandig naar aanleiding van het beleid in het psychiatrisch ziekenhuis, dan weer was ze verzonken in neerslachtigheid. Ook zag ze soms spoken en demonen in haar verwarring. En…

Vandaag gaf mevrouw me het zelf geknutselde voorwerpje cadeau "als aandenken", een klein origineel kunstwerkje. Het is een wekkertje geweest met glas vóór de wijzers maar in plaats daarvan heeft mevrouw twee crèmekleurige gedroogde bloemen achter het glas bevestigd. Ze tobt erg over de a.s. verhuizing en herhaalt dezelfde zinnen steeds weer die…

Eens had ik een vriend. Zijn kaken werden omlijst door een zware, zwarte baard en zijn gezicht werd gedomineerd door zijn mokkabruine Indonesische ogen van waaruit mij een stroom van intelligentie en warmte tegemoet trad. Maar de jarenlange, gefundeerde, kennelijk gevestigde traditie van onze vriendschap werd ogenschijnlijk vernietigd door enkele…

Je houdt van de regen en je weet niet waarom. Is het omdat je lang overleden vader je af en toe het gedicht voorlas over de regen die regent op daken en dakpannen, op weilanden en velden? Of is het wegens het liedje van Rob de Nijs over zijn ongelukkige liefde dat je jeugd begeleidde? Zoveel is zeker; als een enkele druppel 's nachts je vensters…

Hotel en Conferentieoord "Boschoord" rijst hoog en monumentaal op. Zijn oranje-beige muren schemeren door een wirwar van boomstammen die ermee wedijveren in hoogte, waardoor we niet onmiddellijk ertegen op hoeven te zien als lilliputters tegen een reusachtige, eerbiedwaardige gestalte. We wandelen door langgerekte paden die zich om ijsblauwe ovale…

Ver, verscholen in de tijd, ligt de herinnering aan de man die mijn Vader was; mijn eerste leraar en mentor die goedwillend over mij waakte; met wie ik op de foto sta: een fragiele baby in de armen en handen van Hem, die ik later zo goed zou leren kennen. Muziek begeleidde zijn leven; hij dook weg in romantische fantasieën die het verdriet om de…

Plotseling ben je opgedoken uit mij voorheen duistere, onbekende contreien en op de valreep, toen onze levens zich al voor tweederde ontrold en geprofileerd hadden, maakten we kennis. We volgden het parcours van je leven met terugwerkende kracht en we bezochten de gedenkplaatsen, de staties van je jonge jaren en van je volwassenheid. Daar was…

Ik kocht een schamele, armzalige plant, een geranium. Te midden van het assortiment, dat uitgestald was op de marktkraam, nam deze geranium een bescheiden plaats in en viel zij niet op. Ik nam haar mee naar huis en kweekte haar zorgvuldig op. Een stengel groeit aan, draagt veelbelovende knoppen en richt zich naar het licht. De knoppen zwellen…

We ontmoetten elkaar bij de bushalte. Dwars en frontaal over zijn borst was op zijn grijze T-shirt met capuchon de tekst "New York" geborduurd; aanleiding voor mij te vragen of hij de "Big Apple" al eens bezocht had. Hierop volgde een ontkennend antwoord en hij maakte het bekende gebaar met duim en wijsvinger dat duidt op geldnood. We kwamen…

We hadden de oude, middeleeuwse kapel bezocht en de vele flakkerende vlammetjes van de kaarsjes hadden ruimschoots tot onze verbeelding gesproken. In het lokaal van het café-restaurant had ons gezelschap zich rond een lange tafel geschaard. Het rumoer van de luide stemmen van de overige aanwezigen op de achtergrond was overheersend zodat we welhaast…

Ik was dus te werk gesteld op die school, de Openluchtschool, die ergens gesitueerd was in het bosgebied tussen Tilburg en Goirle, in de nabijheid van de Tilburgseweg, geflankeerd door vele villa's, die de genoemde gemeenten als vanouds verbindt. Op de eerste werkdag verklaarde ik aan mijn toekomstige collega's bij mijn eerste kennismaking met…

Een nieuwe en mooie aanwinst voor onze stad en voor ons Stadhuisplein vormt het metalen, langwerpige plateau met "enthousiast" loodrecht opspattende fonteintjes dat tot voor kort aan mijn blikken ontsnapt was en waarop mijn ogen zich nog niet hadden kunnen vestigen. In de onmiddellijke nabijheid van dit nieuwe stadse sieraad treft men de beide…

Ze sprak op een danig onverstaanbare manier, waarbij haar bruin aangeslagen ondergebit zichtbaar werd. Ze had naast me plaatsgenomen in de bus die zaterdagmorgen en ze vormde mijn enige aanspraak en/of gezelschap, dus antwoordde ik maar met "ja,ja" en "nee,nee" zonder een opmerking te plaatsen over het onbegrip en de onverstaanbaarheid die haar…

Wijkcentrum "De Ypelaer" bevindt zich enigszins afgezonderd en afzijdig van de overige bebouwing in de wijk als een "solitair" toonbeeld van een uitzonderlijke architectuur. Het Wijkcentrum is gesitueerd aan de rand van een parkachtige omgeving. Het genoemde gebouw gaf onderdak aan vele evenementen en buurtmanifestaties. Eens wandelde ik…

Men kan bezwaarlijk beweren dat de binnenstad van Tilburg een tekort aan schoenenwinkels kent. Men zou daarentegen eerder kunnen spreken over een overvloed van zulke zaken die zelfs ronduit overbodig lijkt. De schoenen staan daar in lange rijen opgesteld welhaast als kunstvoorwerpen in een museum. Ze lijken op deze manier voor het grijpen te zijn…