Alle inzendingen van I.Broeckx

De ogen van mevrouw zijn bijna blind, maar op het brede scherm van de nieuwe Sony-televisie, pas nog aangeschaft, zag ze onlangs nog de koddige figuren van een aangeklede kat en van muizen die allerlei avonturen beleefden en ze vertelt daar opgetogen over. Het lijkt of mevrouw haar levensweg in omgekeerde volgorde aan het bewandelen is: van de volwassenheid…

De langgerekte Bosbaan waarop zich af en toe de energieke roeiers in hun wedstrijden en meedogenloze competitie voortspoeden strekt zich met haar diepzwarte water uit in de nabijheid van Amsterdam. Daar zwommen wij ook eens: mijn jeugdvriendin Lucia en ik. Het was 1967. We waren veertien jaar oud. Ik herinner me dat ze een zeegroen badpak droeg.…

¨Auberge du Bonheur¨ is een benaming die veel goeds schijnt te beloven. Zou het Geluk hier zijn domicilie gevonden hebben waar het nergens in de wereld thuis schijnt te zijn? Hoe dit ook zij, we vertrekken vanaf deze ¨herberg¨ om in het stervormig aangelegde park in de nabijheid te gaan wandelen "Nordic Walking" heet het en het schijnt gemakkelijk…

Het Kringloopbedrijf is gevestigd in een mistroostige, trieste loods vlakbij een kanaal met zwart, spiegelend water. Hier is de oude troep ondergebracht en opgestapeld die niettemin een aantrekkingskracht voor de bevolking bezit als honing op de vliegen. Het is een koude, troosteloze novemberdag als ik hier mijn opwachting ga maken, als een uitgestotene…

Ik was op de wekelijkse markt op zoek geweest naar een T-shirt, maar mijn naspeuringen waren zonder resultaat gebleven. We ontmoetten elkaar bij de bushalte. Aan haar bovengebit ontbrak op een zeer prominente plaats een tand. Haar grijze lange haar hing neer tot op haar schouders. Ze droeg goudkleurige oorbelletjes en haar kleding bestond uit een…

Vóór mijn zozeer geliefde stadse woning, mijn paleisje sinds zovele jaren strekken zich het landschap, het panorama en de groene vallei uit die ik liefheb en waarop ik uitkijk vanuit mijn hoge venster. De tijd spoedde zich genadeloos voort en nu is het licht al milder en meer gedempt en zwakker en ook mijn krachten vloeien weg. De avond zal spoedig…

Meneer had altijd ¨in de planten¨ gewerkt en zijn carrière in die functie volvoerd bij de grote internationale winkelketen, bij het grootschalige concern dat zoveel meer in zijn mars en in zijn aanbod heeft dan planten alleen. Vandaag vergezelde hij me naar de randstedelijke metropool. We zouden zelfs de befaamde brug en het water bij Moerdijk passeren…

In de schaduw van de middeleeuwse kathedraal, die met haar pinakels en ornamenten hoog oprijst en ingeklemd tussen de vaak monumentale bebouwing die veel status en allure verleent aan onze trotse provinciehoofdstad, bevindt zich een klein museum waarin een haast buitenwereldlijke schoonheid die is als een oase te midden van een roerige en misdadige…

En soms, bij feestelijke gelegenheden, bakte onze moeder in het oventje in de kleine keuken in het arbeidershuisje de Frankfurter krans, samengesteld uit lagen van luchtig deeg en vernoemd naar de verre, magische, wonderbaarlijke en zozeer onbekende stad met die naam die tot de verbeelding sprak. Frankfurt, zo ver buiten de gezichtskring en het…

De psychotherapie, die doorgaans tot het werkterrein en tot de beroepsuitoefening van professionals behoort, bloeit soms ook onverwacht en onvoorzien op in het meer alledaagse milieu van pedicuren, schoonmakers en anderen. Dan hanteert men eveneens de termen en definities die behoren tot het jargon en tot de verbale instrumenten en tot het gereedschap…

De man, gekleed in de witte jas, in de beroepskleding die is als een uniform, ontmoette ik zes jaar geleden voor de eerste keer. Hij werd mijn longarts. Op die eerste gedenkwaardige dag typte hij ijverig op zijn computer het relaas in over de aanhoudende, kwellende hoest die mij maar al te vaak overvallen had als betrof dit een van de zeven plagen…

Het was in die jaren, toen het brute individualisme dat de tegenwoordige tijd zozeer schijnt te kenmerken nog nauwelijks was doorgedrongen in de maatschappij. Als buren in onze volkswijk waren we saamhorig en als kinderen speelden we met elkaar op straat. Onze zeer solidaire buren waren een oudere matrone die allerminst uitblonk door slimheid en die…

Ik had dus op haar gewacht vóór het station en mijn post en positie daar bezet en ingenomen als een standvastige soldaat in een wachthuisje in oorlogstijd tot ik haar tenslotte zag verschijnen; de trouwe en langjarige kameraad van mijn jeugdjaren. En zoals tijdens onze vroegere onvergetelijke en gedenkwaardige excursies en escapades, stammend uit…

Een tros van okergele bladeren maakt nu al deel uit van de tot voor kort nog florissant groene kruin van de berkenboom aan mijn venster. De neervallende blaadjes dansen hun toverachtige dans. De herfst nadert en zoals de ouderdom het lichaam en de gezondheid aantast, tasten de geelheid en de dorheid de boom aan. De herfst treedt in, mijn favoriete…

Al lange tijd wachtte ik in de hal bij ons station, sinds jaar en dag overkoepeld door ons befaamde ¨kroepoekdak¨ tot de allerliefste volgens afspraak zou arriveren. In de hal staan houten banken en is het een va-et-vient van velen, gehaast op weg naar hun trein, dan wel terugkerend van een recente reis. En wonderlijk genoeg staat daar ook een…

De crematoria bevinden zich in overvloed in stad en land en ook in Rosmalen treft men een laag gebouw aan, genaamd Sparrenbos, waar het onlangs op een dag in september een va-et-vient was van vele bezoekers. De heren in kostuum, de dames voor de gelegenheid gekleed in een chique en passend ensemble, De almachtige dood had blijkbaar rondgewaard en…

Onze lieve, goede moeder, in wie geen kwaad huisde en die nog lange tijd in ons midden gebleven is, had een merkwaardige voorkeur. Als zij tijdens onze gezamenlijke wandelingen in de rijke en weelderige Brabantse natuur, die onze stad omringt, een struik bespeurde die de zwarte vruchten droeg die men de naam ¨bramen¨ heeft toegekend dan kon zij de onweerstaanbare…

Het boekje is nog altijd in mijn bezit. Het stamt uit de vijftiger jaren van de voorgaande eeuw en op de kaft vind je een illustratie in de stijl van die jaren. We schreven negentienzesenvijftig en in Hongarije was oproer. De tantes en ooms omringden mij zorgzaam en het boekwerkje getiteld ¨Barendje en het Hongaartje¨ was een geschenk van de tante…

En zo schonk Hij, degene die over mij waakte, mijn beschermer en weldoener, aan wiens zijde ik eens jong was, mij in lang vervlogen tijd eens de radio, zijn meest kostbare en dierbare bezit. Hij wilde zo graag en wenste zozeer dat ik, zijn favoriete en geliefde dochter, zou genieten van de muziek waarvan hijzelf zozeer hield en die hem dermate troostte…

Juist toen ik op Kerstavond, als mensen hun saamhorigheid vieren rond een Kerstboom uit het raam keek, zag ik mevrouw voortschuifelen door de restanten van de grijswitte sneeuw, die eerder de wereld overladen had, in het gezelschap van een poedel waarvan zij wel zielsveel moest houden. Zijn kameraad en mede-poedel die ik eerder gesignaleerd had, was…

Het vertrek is vervuld van de dichte damp van vele sigaretten. Voor veel slachtoffers en gedupeerden is het een vluchtplaats geworden, een toevluchtsoord te midden van de hel van het ziekenhuis. Mijn intens dappere vriendin rookt hier een damessigaartje. De ernstige ziekte is doorgedrongen tot in iedere porie, iedere cel van haar lichaam en ze heeft…

Naast ons, de meisjes van Broeckx, groeide nooit een jongen op.... Wij maakten niet van dichtbij kennis met zijn kinderspel, met zijn autootjes en vliegtuigjes en met al de spulletjes en de fantasieën waarvan een jonge jongen zozeer houdt en waarvan hij droomt... Onze moeder had het kinderspeelgoed van ons vierjarige broertje, dat uit huis geplaatst…

In de immense, langgerekte ziekenzaal met het hoge plafond (een zaal die tot de verbeelding sprak en die reminiscenties opriep aan zalen in ziekenhuizen, krankzinnigeninrichtingen en lazaretten) stonden de witte bedden als in slagorde opgesteld. Er weerklonk een lied dat over de hoofden schalde van de weerloze, onschuldige en zeer kwetsbare gedupeerden…

Het Tilburgse Stadsstrand ligt op merkwaardige wijze verscholen achter de straten van de wijk Jeruzalem, mij uit mijn verre jeugd nog zozeer bekend. Het vormt een echt strand met kiezels en wit zand en ligstoelen en een boot, scheef op het land getrokken, van binnen bekleed met helblauwe houten planken. Is het hier een paradijs voor Old Hippies?…

Mijn fragiele, tengere vriendin, die de naam Dionne draagt, die het brood met mij deelt en die de lijnen van zorg en zorgelijkheid diep gegroefd heeft in haar gezicht, wilde de borstcrawl leren. Ik adviseerde haar het water te vertrouwen en er haar hoofd op te leggen en het erin te dompelen terwijl haar armen het in een boogvormige beweging zouden doorklieven…

Op de plaats waar sinds jaar en dag ¨Zorgcentrum Zuid" is verrezen en waar de kolos van het verpleeghuis - waarin mijn dierbare vader de laatste elf martelende en slopende maanden van zijn langgerekte sterfbed heeft moeten slijten en meemaken - verrijst, bevonden zich eens de stenen gebouwen van een jongensschool en van een meisjesschool opgetrokken…

Vaak passeer ik nog met de bus van ¨Arriva¨ het lage gebouw aan de Professor Cobbenhagenlaan waarvan ik het innerlijk zo goed gekend heb. Het is van een moderne architectuur en draagt de trotse naam ¨Maranatha" (¨De heer zal komen¨) tot op de huidige dag op zijn gevel. Zijn kamers en gebedsruimte zijn gegroepeerd rond een bescheiden binnenplaats met…

Ik had de rouwannonce, in feite tegen beter weten in, op het prikbord geprikt dat een prominente plaats innam in de ruimte die gefrequenteerd werd door de bezoekers van de eetclub. Ik had kunnen beseffen dat mijn zogenaamde ¨vrienden¨ dermate opgingen in hun ziekelijke en ziekmakende ego´s en eigenbelang dat het op de genoemde kaart vermelde heengaan…

Het zwarte water van het Wilhelminakanaal wordt overspannen door de oude draaibrug die nog altijd dienst doet. Het water draagt de lage schepen die in de verte aan rijnaken doen denken. Soms wappert de trotse driekleur aan hun boeg. Deze omgeving vormt mede het decor van mijn jeugd. Ook is het doktershuis er nog aan de Sint Josephstraat die naar…

Ze zaten steeds vóór me tijdens de vergadering. Ze wierpen me hun onpeilbare, duistere blikken toe tot het moment aanbrak, het onvermijdelijke, onherroepelijke tijdstip waarop ik vernemen moest dat ze niet langer te midden van de levenden verkeerden, dat hun wanhoopsdaad een feit was. Ik had hen nooit gekend of gepeild en heb nooit kunnen begrijpen…