december 2017
De laatste maand van het jaar 2017 werd een tragische maand voor Bjarne Gosse.
Nadat zijn verstandskies in de rechter onderkaak operatief verwijderd was, kreeg Bjarne te maken met onaangename pijn omdat de wond niet goed genas en er waarschijnlijk een zenuw was geraakt. Het eten ging moeilijk en op sommige momenten was het slikken van pijnstillers noodzakelijk. Het slapen was lastig, de pijn hield Bjarne wakker.
Het verbaasde Bjarne dat hij helemaal niets meer van Mentrum Oost hoorde. Psychologe T. kwam de afspraken niet meer na en ook de casemanager liet niets meer van haar horen. Ook psychiater S. gaf geen uitleg over de ontstane situatie. Ze lieten het gewoon afweten.
Tijden zijn eenzaam lijden moest Bjarne dikwijls aan moeder Theresa denken. Wat zou zij van zijn lijden hebben gevonden? Waren er meer mensen die dachten dat het lijden heilzaam was voor de geest?
Een andere keer zocht Bjarne Gosse zijn toevlucht in oude Amerikaanse bluesmuziek. Hij zong als een boer met kiespijn mee met de blinde zwarte blueszangers uit de katoenvelden. Zijn stem was gebroken. Zijn hart lag in duizend stukken op de grond.
Door deze moeizame situatie namen de frustraties toe. Bjarne schreef een brief aan psychiater S. om er achter te komen wat er aan de hand was. Psychologe T. bleek gezondheidsproblemen te hebben en de casemanager had een andere baan gevonden. In februari kon Bjarne terecht bij een tijdelijk in dienst genomen psycholoog, kreeg Bjarne vlak voor oudjaar te horen.
Aan de ene kant was Bjarne opgelucht dat de mensen van Mentrum niets van zijn ellende hoefden te weten, aan de andere kant voelde hij zich toch in de steek gelaten.
Astrid kwam langs met verse groentesoep. Ze had weinig tijd om te blijven praten, want ze was op weg naar haar demente moeder, van wie ze mantelzorger was. Het gaf Bjarne weer de moed om door te gaan.
Het contact met de letterdorpen werd minder aangenaam. Complimenten bleken nogal inwisselbaar en door de chaos in zijn hoofd kon Bjarne zich slecht op het lezen van andermans werk concentreren. Het waren meer een soort sociale media met taal als thema. De sociale vaardigheden van Bjarne begonnen weer te haperen door de moeizame strijd om het bestaan. Hij begon zich te irriteren aan sommige collega’s die wel erg opportunistisch voor de dag kwamen. De opgeboende ego’s die je zo vaak in het verenigingsleven tegenkwam. Het was moeilijk om zichzelf te zijn in een omgeving waar kleinburgerlijkheid de norm was.
Wanneer de pijnstillers onvoldoende waren voor de pijn, had hij heldere momenten van bezinning, maar hij was te verzwakt om iets zinnigs op te schrijven. Het was een zware tijd voor Bjarne Gosse die decembermaand van 2017.
Opnieuw verscheen er via het Internet een Russische jongeman in het leven van Bjarne. Hij schreef over zijn werk op een kippenboerderij en over de wandelingen met zijn hond, die hij had gekregen van een tante.
Violette stuurde een mailbericht met een gedicht om Bjarne op te vrolijken.
Mijn gedicht
Mijn gedicht gaat niet over de liefde
het is niet eenvoudig
om over liefde te schrijven
ik ben er te verlegen voor
en vermoedelijk ook te oud
ik ken geen fladderende vlinders
die me op een zomerochtend
als een prinses wakker kussen
er dwalen geen rupsen
onder het strakke korset
van mijn bevallige onderbuik
de vogels in de tuin
vallen doorgaans stil
als ik over knuffelen begin
er is geen uitzicht
in mijn heimwee-droom
het zijn allemaal lieve gezichten
die ik aan mijn gedicht wil geven.
Schrijver: Violette Zandheuvel
Het moment van herkenning gaf Bjarne inderdaad enige troost.
Geplaatst in de categorie: welzijn
mentrum
134
Geef je reactie op deze inzending: