Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen over algemeen

Het gouden Mutrix-uurwerk

Tijden vervagen wanneer herinneringen dwalen. Momenten van gelukzaligheid die niet hoeven te verklaren.
Leefmomenten die ieder wel kan herkennen. Wat eens geweest was komt niet weer. De zachte hand verstrooit vriendschappelijk zodat het weer herleeft.

Cultuurgewoonten waar het vormsel in is geboren. Kledinggewoonten waar het feestelijk gebeuren van deze hoogdag in een eerste aangemeten kostuum werden aangesneden. Dit vormsel ben ik niet vergeten.
De leefgewoonten van de eerste levensjaren gebeurden in een opvangplaats zonder ouders. Hoe kan ik het nu beschouwen?

Trots was ik toen mijn lieve doopmeter mij op deze vormseldag een gouden uurwerk cadeau deed. Niet zomaar een gouden uurwerk. Dit uurwerk van Zwitserse makelij was een polshorloge dat met de bewegingen van de pols klokvast het uur aangaf. Geen batterij. Het had briljanten met de naam Mutrix. En ook bij de donkere nacht kon ik het uur aflezen. Mijn lieve meter, die een heel klein pensioen had, betaalde toen in het jaartal negentienhonderd tweeënzeventig zo’n 3950 Belgische franken. Schokvrij was dit hebbeding en wateresistent. Compleet met dag en datum.

Naast de kostbaarheid had dit horloge dan ook een emotionele waarde.
Toen ik later in het middelbaar school volgde in de Rodenbachstede zou echter het noodlot toe slaan.
Enerzijds koos ik niet voor de richting metaal maar moest dit toch volgen. Binnen de praktijktijden eindigde de les met het handen wassen. Op zich stelt dat geen probleem wanneer dit een hulp is om uw handen weer zichtbaar te laten worden. Dagelijks deed ik dan ook mijn uurwerk af om de handen te reinigen.
Onzichtbaar werd mijn uurwerk toen ik voor het eerst in jaren het laten liggen had na het wassen van handen. Veel handige Harry’s waren er niet die in aanmerking kwamen om mijn polshorloge te ontvreemden.
Mijn meter gaf de helft van haar maandpensioen uit aan dat horloge/het bleef zonder woorden. Spijt dat ik het gemis niet kon verwoorden.

Twintig maart komt weer wat dichterbij. De herinnering aan dat feestelijke vormsel en het Mutrixhorloge.
De herinnering aan die verlieservaring. Mijn polsslag die zijn uurwerk mist. Mijn kwaadheid om deze onrechtvaardigheid. De vervorming in de nagedachtenis van mijn vormsel. De dief die niet tot inkeer kwam.

Mijn meter die overleden is. De weg die vrijzinnig is. Neen, ik ben het niet vergeten. Wat kan het een dief ook schelen?

Schrijver: Erembrecht Niemandsland, 28 februari 2024


Geplaatst in de categorie: algemeen

3.7 met 3 stemmen 63



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)