Zie de mens

Vorig jaar onderging ik een rouwpiek en die bracht mij volledig uit balans. Het maakte mij paniekerig dat ik zo slecht sliep en veel afviel. Om die reden zocht ik mijn huisarts op. Dat ik in een rouwpiek zat was op dat moment nog niet duidelijk. Omdat ik, kwam ik later achter, bij een huisarts terecht was gekomen die niet van de emoties was maar arts (letterlijk zo gezegd door de man) had ik daar eigenlijk niet zo veel te zoeken. Mijn complementaire huisarts ging in 2017 met pensioen en ik had geen andere optie dan naar een reguliere arts over te stappen. Sedert die tijd had ik nog geen medische reden gehad om naar hem toe te gaan.
Mij was verteld dat dit een goede arts zou zijn. Ik vermoed dat hij dit ook wel is, voor het voorschrijven van medicamenten, maar voor de rest heb je er denk ik niet zoveel aan. Hij vond mij lastig omdat ik een kritisch vertrouwen heb, iets wat bij mijn vorige arts nooit een issue is geweest. Deze arts heeft liever volgzame patiënten. Dit heeft hij ook letterlijk gezegd dat wanneer hij iets zegt, voorschrijft dat mensen dan oké zeggen en weggaan.
Omdat hij mij lastig vond kwam ik bij een arts in opleiding binnen de praktijk terecht. Deze vond ik ronduit eng. Zij kende mij niet en was heel scheutig met direct mij te willen verwijzen naar een psychiater en mij een etiket op te plakken. Er was totaal geen ruimte voor fatsoenlijke gesprekken binnen deze praktijk, iets wat ik wel gewend was.

Mijn voormalig huisarts nam ruimschoots de tijd voor zijn patiënten. Hij begreep dat je met een luisterend oor meer tot een oplossing kon komen dan met mensen direct in een hokje te stoppen en pillen te geven. Deze man stond letterlijk dag en nacht klaar voor de mensen, zelfs met feestdagen. Nog steeds is hij werkzaam als homeopathisch arts en nog is hij sterk begaan met de mensen. Zo’n arts zal ik in mijn leven nooit meer mogen meemaken ben ik bang, zeker nu de tendens is dat mensen moeten reizen om bij een huisartsenpraktijk te kunnen komen doordat vele artsen geen eigen praktijk meer willen aangaan. En daarnaast er liever parttime gewerkt wordt. Artsen kennen hun patiënten niet meer, hoe kunnen ze dan weten wat ze nodig hebben? Je kunt een mens niet in deeltjes onderverdelen, deze dien je holistisch te zien, iets wat ik de reguliere arts ook meegaf: ‘Een goede arts kijkt holistisch en werkt complementair’. In deze moeilijke tijd heb ik mijn voormalig arts opgezocht. Het eerste wat hij vroeg was wanneer mijn geliefde overleden is. Ik brak, hij legde direct de vinger erop. Inmiddels ben ik overgestapt naar een andere huisarts.

‘Sinds 2015 wordt er onderwijs gegeven over voeding, maar alleen in keuzevakken. In 2020 is landelijk bepaald dat preventie en leefstijl een meer nadrukkelijke rol moeten krijgen in de opleiding geneeskunde. Dat is bepaald door het raamplan Artsopleiding. De Nederlandse Federatie van Universitair Medisch Centra legt in dit plan vast aan welke kwalificaties de Nederlandse geneeskundeopleidingen moeten voldoen. Voeding krijgt door deze beslissing een prominentere rol in de opleiding tot arts’ (Bron: Nationale Reumazorg Nederland).

Er zijn veranderingen gaande, hopelijk ten goede. Jaren verbaas ik mij al over dat voeding zo’n ondergeschoven kindje is binnen de geneeskunde. En voor mij heeft overigens symptoombestrijding, iets wat eigenlijk al jaren gaande is, niets met geneeskunde te maken. En zeker is ook leefstijl een belangrijk goed betreffende het geestelijk en lichamelijk welzijn. Emoties en gevoelens hebben in onze samenleving weinig of geen prioriteit terwijl het veelal de grondslag is voor niet goed voor jezelf zorgen, ziekte, uitval, verslavingen enzovoorts. De onderkenning en het niet herkennen van de impact hiervan door een arts vind ik onbegrijpelijk.

Het is dubbel hoe onze samenleving is ingericht aan de ene kant en hoe er verwacht wordt van mensen binnen deze samenleving gezond en wel te blijven aan de andere kant. Laten we hopen dat het veld van de geneeskunde zich mag evolueren tot een volwaardige gezondheidszorg die recht doet aan de mensen en niet aan de winstpraktijken van de zorgverzekeraars. Want ja, deze bepalen de zetten op het schaakbord van de marktwerking. De politiek is in staat om hier verandering in te brengen maar of ze dit ook ooit zullen doen is de vraag.

Schrijver: Jet Rood
20 juli 2023