Alle inzendingen over natuur

Tien jaren van mijn jeugd gingen voorbij in de volksbuurt, in het arbeidershuisje, gesitueerd in een van de parallel lopende straten, genoemd naar een wethouder van onze stad. Achter het huisje lag een klein tuintje met daarin een berkenboom die haar zilverwitte stam ten hemel hief en die vooral gel...

Er vliegen merels door de tuin, hij zwart, zij bruin. Ergens in mijn brein zou ik die merel willen zijn om even te kunnen vliegen weg van dit aardse veld. De tuin omringd door groene weiden waar schaapjes lopen, dertien in getal. Het waren er vijftien maar twee zijn door de boze wolf gedood. De scha...

Als de kersenbloesem op z’n hoogtepunt is, dan noemen ze dat in Japan mankai, las ik. De schrijver vroeg zich af of de bloesemboom die zij onderweg zag, door zijn schoonheid de omgeving fraaier maakte of de lelijkheid van alles benadrukte. Even later wandelde ik over de heide. Nul kans op een ...

De esdoorn met haar brede kruin die trots haar stam bekroont en die als het ware mijn huis beschermt en bewaakt, maakt al aanstalten om het voorjaar te begroeten en te verwelkomen. Kleine groene blaadjes sieren al haar takken en in de zomer zal de groene weelde van wat men wellicht zou kunnen omschr...

Nederland zal in april tegen de invoering van de Europese natuurherstelwet gaan stemmen. Ik heb er geen idee van hoe dit besluit binnen het huidige kabinet tot stand is gekomen, maar ik las het bericht met plaatsvervangende schaamte. Deze wet is al behoorlijk afgezwakt en toch gaan we tegenstemmen...

Sneeuwvlokjes dwarrelen naar beneden. Ze vallen op bomen, huizen, auto’s, mensen en op de grond. Veel vlokjes smelten al voordat ze op de grond vallen, maar er komen steeds meer en na een poosje is alles wit. Eén sneeuwvlokje wil dolgraag op een boom in het bos terechtkomen. Want ze weet dat de ...

De plant is met haar groene, slanke stam stevig geworteld in vruchtbare, rulle aarde. Hoewel scheefgegroeid, blijft zij hardnekkig en wilskrachtig streven naar het licht. Zij rekt zich uit en richt zich op en zij koestert in haar hart nieuwe, frisse helgroene bladeren. Zij is mij dierbaar. En zo is ...

Een ongelooflijk fraaie, volmaakt ronde maan, gedeeltelijk verlicht, is verschenen aan mijn hemel en ik sla deze gade uit mijn hoge venster. De avond zal nu spoedig vallen en de natuur noopt tot stilte en bezinning. Een Onbekende schonk ons de wonderbaarlijke schoonheid van de planeten, van het he...

De stam en de takken van de kale boom wiegen en wankelen in een licht briesje. De esdoorn verwelkomt enkele kraaien die op haar takken neerstrijken en een gezellig praatje met elkaar lijken te houden. We hebben de winter verwacht en deze regeert nu over de stad. De hemel toont haar palet van tinten,...

De morgen; de nieuwe dag gloort aan mijn venster. In de verte, achter de kale bomen, die als in een noodkreet, als in een hulpeloos gebed hun takken ten hemel heffen, vertoont zich de skyline van mijn zo dierbare geboortestad die eveneens haar stem wil laten horen in het grote koor van de mensheid; ...

Er waren eens drie zonnebloemen. Ze stonden vlak bij elkaar, maar waren niet even groot. De rechtse was het grootst, de linkse, die was iets kleiner en in het midden stond de kleinste zonnebloem. Ze maakten wel eens het grapje dat ze net een vader, moeder en een kind waren. Dat was nog in de goede t...

Een nieuwe herfst, mijn zozeer geliefde seizoen, breekt aan. De oude bomen staan in stille afwachting rondom mijn huis. De pijn in geest, ziel en lichaam is uit mij geweken; zij is gevlucht, zoals de vogels uit de boomgaard vluchten voor het onvoorziene schot hagel van de schutter of zoals de schuw...

Een uiterst taaie dennenboom houdt nog altijd stand in "ons parkje" aan de Ringbaan Oost te midden van haar soortgenoten: de esdoorn, de linde en de beuk. Op een oude zwart-wit-foto uit 1958 sta ik met mijn vader, moeder en zusje onder die boom, in de sneeuw, die in dat verre, voorbije jaar zo o...

We worden overspoeld met water, regenwater welteverstaan het lijkt alsof de regen-weergoden een overschot hebben aan water en dat dus zo snel mogelijk allemaal willen lozen, in het liefst: zo kort mogelijke tijd? Het regent nu al dagen en een mens zou er dus een waterhoofd (en lijf) van krijgen ...

‘Hebben jullie wel door dat jullie nu echt helemaal alleen roeien?’ zegt zoon, 6, op vaderlijke toon tegen ons. We zitten in een Canadese kano op weg naar Bunnik. ‘Ik doe namelijk helemaal niks’, roept hij triomfantelijk. Man zit achterin, tussen ons in zit zoon. Met zijn zwemvest aan e...

Ik heb de zee weergezien. Plotseling vertoonde ze zich (een lange streep aan de horizon) na onze lange tocht nadat we de hoog oprijzende rij van de lichtgele zanderige duinen, bekroond door het helmgras, gepasseerd waren. De witte branding beroerde de vloedlijn onophoudelijk met steeds opnieuw aanro...

Je staat er eigenlijk nooit bij stil, vooral als je in een grote stad woont, maar toch is het zo dat er meerdere parallelle werelden om je heen bestaan. Nee, niet in de zin van parallelle universums of iets vergelijkbaar ongrijpbaars, nee gewoon om je heen op onze aarde. Vandaag zag ik opnames van...

De lichtgele en dieppaarse bloesems van de struiken in een tuin aan het Theresiaplein contrasteren en harmoniëren tegelijkertijd ongelooflijk fraai met elkaar. De bevallige bosschages spreiden hun schermen op elegante wijze en zij vormen een sieraad voor de buurt en voor de wijk waar dertigerjaren-...

Het licht van deze meimaand dat in brede banen is neergedaald op het welige gras aan de andere kant van de snelweg, werd ook gefilterd door de kruinen van de hoge bomen in de Warande gisteren tijdens onze wandeling. We waren op weg naar een kleine uitspanning die men geloof ik de "Grotto" noemt ...

In een uithoek van de stad koestert ze haar kleine universum als was dit afgezonderd, afgescheiden van de werelden van vele andere stadsbewoners en van al het onheil, leed en ongeluk dat overal "Gang und Gebe" is. In het plantsoen bij haar huisje trof ik nietige vergeet-mij-nietjes aan, als herinn...

En zo verschijnt ieder jaar her en der de gele brem die me aan haar doet denken omdat ze deze bloemen - en wie weet waarom? - prefereerde boven alle andere bosschages, struiken, bloemen en planten. De bremstruiken luisteren ons noordelijke voorjaar steeds op naast alle overige uitbundige bloesems. ...

Een vierkant perceel bedekt met rulle, donkerbruine aarde is sinds kort zichtbaar in ons grasgroene plantsoen aan de Nassaustraat. Gehelmde heren waren gekomen met een voertuig van de gemeente als waren zij van plan een graf te delven. Maar nee; dunne, fragiele twijgen van een mij onbekend gewas zij...

Er was eens een waterdruppel, die samen met zijn broertjes en zusjes in een grote wolk woonde. De waterdruppel was altijd vrolijk. Dat vonden de anderen soms erg irritant. ‘Waarom ben je toch altijd zo vrolijk?’ mopperden ze, ‘zo leuk is het hier nou ook weer niet. We zitten opeengepakt te w...

In het vroege jaar 1988, op het tijdstip dat dertig jaar achter ons ligt, begroetten de narcissen in het plantsoen met hun maïsgele en heldergele kopjes mij en heetten zij mij als het ware welkom. Taai leefden zij ondergronds voort en ieder nieuw jaar vertoonden zij zich opnieuw. In lange, ordelijk...

Deze dagen zijn mij het liefst en het meest dierbaar; als in de atmosfeer een verwachting zindert; als de vogels terugkeren en in zwermen de hemel bevolken. Tot mijn verrassing is de brede Postelse Hoeflaan in haar middenberm gesierd door een tapijt van maïsgele krokusjes en piepen lieflijke, fra...

De cirkel van haar huwelijk is gesloten en ondoordringbaar; mevrouw heeft het voortdurend over "munne man". Als echte Tilburgse aanschouwde zij haar geboortestad en de binnenstad al sinds lange jaren niet meer maar ze verbaast zich over de verbouwingen en veranderingen waarover anderen rapporteren...

Na wat achteraf een sluimerende slaap blijkt, lijkt het alsof een bijna doorzichtig wezen, een bosnimf, misschien, zich losmaakt van de wortels van een oude boom. De wortels lijken zacht en elastisch, terwijl ze deze afwikkelt als de draden van een bol wol. Pas als ze opstaat, realiseert ze zich dat...

En zo nam je mij mee, mijn zuster, door stad en land en zo wilde je me de Latijnse namen bijbrengen van al die planten, struiken en bomen die je op de Middelbare Land- en Tuinbouwschool geleerd had ("Platanus Acerifolium", "Quercus Robur"). En ik, jouw onwillige en weerbarstige zuster, luister...

Ze kwamen met hun keeshondje, nadat ze de eendjes hadden gevoerd, naast mij zitten op het bankje in het park. Ik was er gaan zitten om in mijn krant gauw even de koppen te snellen. Onverwacht hoorde ik het kleinzoontje aan z’n opa vragen: ‘Opa, hoe kan het dat het ene dier veel ouder wordt dan...

In het bos staan talrijke bomen en boompjes. Sommige bomen zijn erg oud, andere komen nog maar net kijken. Zo staat er een eerbiedwaardige grote, oude boom al jaren te dromen. Hij heeft al veel bomen zien komen en gaan. Hij heeft ze allemaal overleefd. Op een dag wordt er een jong boompje naast ...