De herfst heeft er geen moeite mee, de kleuren vallen voltooid in elkaars verlengde, geven de aarde elk jaar weer meer waarde, een soort grondverf.
En dan komt de winterschilder, humust wat rond maar heeft alleen maar alle nuances van wit, op donkere dagen verft hij licht in de duisternis. Want hij weet dat de lente, kortrokkend en een jas uitgetrokken…
De lokale zender in Rotterdam zendt elke zondag Bob Ross uit en wij zijn vaste kijkers. Bob Ross is die schilder die beweert dat iedereen kan schilderen. Het is die man met dat rare haar, je hebt ‘m vast wel eens gezien. In programma’s van een half uur laat hij zien hoe het moet, schilderen. Na een half uur is het schilderij klaar. Hij gebruikt kleuren…
Voorzichtig laat ik mijn penseel over het doek glijden. Ik heb net ‘contact’, daar mag ik niet te lichtzinnig mee omspringen. Het is als een warme, zacht schokkende stroom, die zich heeft verspreid vanuit mijn onderbuik naar mijn aderen, is gaan nestelen in mijn spieren en hoofd. Inspiratie klinkt zo banaal, maar ach, dat zal het waarschijnlijk zijn…