Alle inzendingen over Afschei

Afscheid O, dat uw jeugd zo toomloos mij moest haten, dat gij niet meer een vriendenwoord verstond! Wat mocht bij dit hooghartig neen nog baten tegen de bittre wrok van uwe mond? Zo heb ik u met smart alleen gelaten en losgelaten wat ons in vriendschap bond, maar vraag niet, dat ook ìk u nu zal haten, die weet: wij staan geworteld in dezelfde…

Ome Harrie reed tot voorbij zijn tachtigste levensjaar nog auto. In zijn geval was dat een Fiat Panda. Geen grote, want dat was hij met zijn één meter zestig zelf ook niet en hij was alleen. De auto was net zo bejaard als hij. Hij wachtte na een bezoek ooit met vertrekken omdat het regende en zijn ruitenwissers het niet zo goed deden. Of wij wel wisten…

In die dagen, zijn laatste dagen, die hij, geluierd en extreem vermagerd, doorbracht op St. Jozefzorg, in het bed op de ziekenzaal te midden van de anderen of in het kleine ziekenkamertje (zijn hand reikte soms nog nutteloos en nodeloos naar het orgaan tussen zijn benen), in die dagen kwam van de collega's alleen Henri hem nog bezoeken, de goede, trouwe…

Ver, verscholen in de tijd, ligt de herinnering aan de man die mijn Vader was; mijn eerste leraar en mentor die goedwillend over mij waakte; met wie ik op de foto sta; een fragiele baby in de armen en handen van Hem, die ik later zo goed zou leren kennen.... Muziek begeleidde zijn leven; hij dook weg in romantische fantasieën die de pijn om de zwakzinnige…

Er was een oudere dame in mijn leven. Ze is de weg van alle leven moeten gaan en rust voor altijd. Ze heeft me het geschenk van de Taal gegeven. Van de Taal die eens gebruikt is voor brute, onmenselijke commando's, van de Taal die ook kan vleien, liefhebben, strelen, ontroeren, van de Taal die in haar huis de hele werkelijkheid herbergt. Toen aan…

In de duister wordende kamer richtten onze blikken zich op elkaar. We waren de enig overgeblevenen uit een talrijke familie. Ze was mijn 86-jarige tante en ik vreesde erg voor het moment van het definitieve afscheid wanneer haar gestalte zou vervagen in het uitzinnige duister, in de duisternis die ons allen wacht. Kerstmis naderde en mijn tante…

Toen je een oude, kwetsbare man was geworden met bevende handen en onze liefde een tedere vader-dochter-verhouding was geworden, droomde ik van je en in de droom, die ons nieuwe universa laat zien, vervormd en geschapen door ons onderbewustzijn (een nieuwe, magische wereld) speelde je en verfde je met me in een groot huis met watervlakte erachter aan…

De zomer veranderde al bijna in een nazomer, maar wilde nog geen afscheid nemen. Het was nog augustus. Met een honderdjarige boot hebben we het kabbelende, zwarte water van het Wilhelminakanaal bevaren, bijna tot aan de "Beekse Bergen", begeleid door een jonge, charismatische vrouw die in een elegante pose op de voorsteven handig en kunstig het…