Alle inzendingen over Deka

Zeker nu ik me de tweede alweer meld bij de Deka. Het idee zonder bier te zitten maakt me net zo angstig als twee jaar geleden nog geen sigaretten meer te hebben. En die kon ik altijd nog scoren bij een benzinestation om de hoek. ‘Probeer nou gewoon eens wat minder’ suggereert Woemi niet voor het eerst.…

En de DEKA markt trekt weer een andere groep kopers dan de EMTE. Dat zijn dus allemaal (vrij grote) supermarkten die ons kleine dorpje verrijken, of die zich verrijken aan ons kleine dorpje. Het is maar net hoe je het bekijkt.…

Geen zwembad en eitje bij de Deka met mijn vriend, geen koffie in de stad, geen krantje in de bibliotheek en geen volleybal, zelfs geen wandeltochten in het land in het weekend. Niks niets. Stilte, eenzaamheid, verveling. “Schaam je”zegt Woemi. Haar vader ziet echt niemand. Ja, de thuiszorg, vier keer per dag, die hebben geen corona.…

Zo fietsen ze nog naar de Deka, koken hun potje, scharrelen wat in de tuin en zo is het over en uit. Maar niet nadat wij doen wat we moeten doen. De illusie in stand houden, dat je altijd goed kan blijven gaan, dat de dood, ziekte jou en de jouwen niet treft, maar een ander.…

Dus slinger ik, het liefst zo vroeg mogelijk, mijn lege kratje op de fiets en rij naar de dichtstbijzijnde kleine Deka. De grote, ik kom er niet meer. Al die mensen, ook al om negen uur.…

‘Ja, ja’ is de enige reactie die ik mijn eeuwige plaaggeest, de verkoper van het straatjournaal, die zich als altijd strategisch bij de ingang van mijn Deka heeft geposteerd weet te ontlokken.…

Mijn eigen persoonlijke code zwart, mijn straatverkoper, mijn onheilsprofeet die me altijd vriendelijk groet met zijn sardonische glimlach, die me nu al bijna twee jaar achtervolgt met zijn onheilsboodschappen, die als een van de weinige mensen doorheeft dat ik te veel drink, veel te veel, minstens twee keer per week meld ik me bij zijn Deka, minstens…