Alle inzendingen van jorrit

Geachte heer Henri Bontenbal, Met belangstelling en instemming heb ik uw Kleine Luydenlezing gelezen, waarin u het concept van een na te streven verantwoordelijke samenleving probeert te schetsen. Ik neem aan dat uw lezing in eerste instantie niet is bedoeld om mensen te enthousiasmeren voor d...

Het is gezellig geweest. Goed, tijd om naar huis te gaan. Niks zo treurig om als een van de laatsten de toko te verlaten. Alsof je niks anders te doen hebt dan je beschaafd te laten vollopen met collegae op een anders saaie en vervelende vrijdagavond. De kinderen, zijn voetbal. Ma die belt. Wann...

Natuurlijk vraag ik hoe het was. Dat hoort zo. Beatrijs zou trots op me zijn. Of me op z’n minst bemoedigend toeknikken. Kan niet meer. Ze is dood, net als Schubert een poosje eerder, en Leonard Cohen. En ik, en jij. Pas over een tijd dan mag ik hopen. Maar. Is het wel zo beleefd om iemand iets t...

Ooit schreef ik voor mijn eindexamen een opstel. Het had moeten gaan over het ons gedrag in het verkeer, het jakkeren jagen, over het beest dat in ons loskomt zodra we de auto instappen. Of, in mijn geval, ook al op de fiets. Deze zomer heb ik al twee keer een onzachte aanraking met het asfalt moet...

Ik twijfel hoe ik mijn blog zal noemen. ‘Ende versaegt niet’ had ik bedacht. ‘Hallo’ reageert Woemi, ‘we leven wel in de eenentwintigste eeuw’. Zelfs Van Dale kent het niet vertelt ze me na enig googelen. ‘Dy January’ klinkt zo hopeloos. Zeker nu ik me de tweede alweer meld bij de ...

En weer is het zaterdag. En weer kan ik niet wandelen. Niet werken, niet fietsen, niet sporten, niets. Sinds die noodlottige derde oktober is mijn narcistische koninkrijk, zoals Woemi het boos eens genoemd heeft, ingekrompen tot haar huis, de Dekamarkt en – stiekem, want eigenlijk heeft de huisar...

Hij is toevallig zwart. Mijn eigen persoonlijke code zwart, mijn straatverkoper, mijn onheilsprofeet die me altijd vriendelijk groet met zijn sardonische glimlach, die me nu al bijna twee jaar achtervolgt met zijn onheilsboodschappen, die als een van de weinige mensen doorheeft dat ik te veel drink,...

Ik ben weer terug. Terug in mijn oude ziekenhuis, dat ik twee jaar geleden overspannen en opgebrand heb verlaten. Met een oprotpremie, een doekje voor het bloeden, dat wel. Voordat ik definitief bij Sanne introk vernietigde ik mijn diploma's en papieren. Weg, met de Dixantrommel vol hardloop, schaa...

Eindelijk. Ik, we durven het weer aan. Op reis, hoe lang is het geleden dat we verder zijn geweest dan Winschoten of Winterswijk? Lang, te lang misschien. Is het daar nog wel zoals toen, voor? Treffen we weer diezelfde vriendelijke, open, haast wat naïeve en kinderlijke mensen weer aan? Of zijn ze ...

Natuurlijk staat hij er. Altijd dezelfde versleten joggingbroek, waaroverheen hij een kort broekje draagt, het is te idioot voor woorden. Een vaal, verkleurd roodwit jasje uit de vorige eeuw. Zijn lange, vettige haren, zijn gebit een gatenkaas. Die doordringende ogen, zeiden ze dat ook niet altijd v...

Eens in de vier dagen moet ik. Woemi weigert nog langer bier te halen voor me. Dus slinger ik, het liefst zo vroeg mogelijk, mijn lege kratje op de fiets en rij naar de dichtstbijzijnde kleine Deka. De grote, ik kom er niet meer. Al die mensen, ook al om negen uur. Het vriendelijke snauwen: ‘menee...

Zijn haar is dun, vettig en te lang. Te vaak strijkt hij het met zijn handen uit zijn ogen, het dringende en dwingende gebod dat niet te doen negerend. Zijn huid is bruinverbrand, van het wereldwijde gebod binnen te blijven heeft hij helemaal niet gehoord. Of erger: hij heeft er schijt aan. Terwijl...

De zon schijnt. Dat helpt. Waarom het helpt, zelfs nu ik weet dat ik huidkanker heb gehad? Weet ik veel. Het helpt. Net zo goed als het helpt dat poes een kopje komt halen, een, twee, een poosje lijkt hij niet weg te slaan, eist hij alle aandacht op. Om dan weer zomaar te verdwijnen. “Net een ...

Ze heeft Thomas gevraagd nog een keer te komen. Ze komt hem tegen in de kleine supermarkt. Nou ja mag je het wel supermarkt noemen? De enige winkel die het dorp rijk is. De makkelijkste en snelste manier om haar drankvoorraad aan te vullen. Voor de vorm koopt ze ook een brood en een niet meer hagel...

Tien dagen heeft Jurgen Thomas nu niets anders gedaan dan Nicky volgen in al haar bewegingen. Tien uur, Nicky laat zich voor het eerst zien voor het raam, draagt niets meer dan een shirt en en tot de draad versleten ochtendjas, zet koffie. Niets doen, wachten op hem. Hij werkt. Nicky is geen man, h...

Hoger kan je niet komen op het westelijk halfrond zeggen ze. Het zal. Het geeft alleen maar aan hoe de Amerikanen het hebben afgelegd tegen het oosten, daar gaat geen handelsoorlog nog iets aan veranderen. Meer dan een miljard hardwerkende en steeds inventiever wordende Chinezen tegenover zo'n twee...

Tja, zo gaan die dingen. Na de dood van Cornelis hebben zijn nazaten de zooi, zoals ze zijn vakantiehuisje in het Brabantse in hun ongepolijste taalgebruik noemden, verkocht. Dat heeft ze overigens geen windeieren gelegd, die zooi. Om zoveel mogelijk erfbelasting te besparen is Cornelis bij leven a...

Een keer had ik een tien op mijn rapport. Niet voor rekenen of taal, de vakken die Cornelis en Charlotte belangrijk vonden. Natuurlijk niet voor gym. Daarin was ik de slechtste. Met slagbal werd ik altijd als laatste gekozen. Tekenen dan? Nee ook niet. Ik tekende graag en veel, maar echt vanzelf gin...

Het is een grote rode doos. Een Brocapharm's Verbandtrommel, een prachtig stukje curiosa, maar de inhoud is verdwenen. Erin heeft Charlotte een deel van haar leven opgeslagen. Een bijzonder deel, mij totaal onbekend, vol met geheimen die waarschijnlijk nu, nu ze niet meer kan praten en eindeloos lig...

Na de uiterst onaangename ervaring en uitkomst maandag heb ik besloten te stoppen met mijn carrière. Ik was heel blij met de kans die me nog geboden is, en vind het heel jammer dat het zo gelopen is. Misschien is het toch goed om van mijn kant de zaken nog wat toe te lichten. Natuurlijk wist ik ...

De vrolijkheid van de eerste dagen is verdwenen. Mijn arme Woemi. Ze leek zo blij, zo gelukkig. Weer aan het werk. Nooit geweten, nooit gedacht dat dat voor haar zo belangrijk kon zijn. Zoals ze erover sprak.' De zee van menselijk wrakhout' noemde ze haar patiënten, nu weer bewoners in verpleeghuis...

Van Moskou naar Beijing met de trein, de Trans Mongolië Express, de toeristische variant van de Trans Siberië Express. 7865 kilometer met de trein. Ja, dat leek haar wel wat. Zeven dagen en nachten opgesloten in een coupe van amper twee bij drie, samen met twee wildvreemden. Van bloedhitte naar i...

Om Nicky te helpen vergeten neemt Djovan Jorrit mee naar zijn geboorteland: Bosnië. 'Stop hier even' Waarom? Zo ver kan het niet meer zijn. Ik ben het zat. Ergens in een of ander kutdorp zijn we verkeerd gereden. Djovan zegt dat hij dacht te slapen en ik dacht dat het verder makkelijk was. Im...

Als Charlotte me het verhaal vertelt is ze al jaren dood. Mijn Woemi, haar Woemi. We drinken thee aan de grote tafel die bezaaid ligt met kranten, post, reclameblaadjes. Dezelfde tafel waar ze vroeger op Woemi en de rest van haar kroost zat te wachten. Met thee, een overjarig kaakje en een halve, va...

Ik ben al een tijdje niet meer geweest. Woemi begrijpt er niets van. 'Je zou zeggen dat je nu tijd genoeg hebt om haar te bezoeken'. Haar, dat is Charlotte, de inmiddels zwaar demente moeder van mijn eerste Woemi. Lang geleden, een mensenleven lang geleden. Wat moet ik haar zeggen? Dat ik bij la...

Ik heb er ineens alle tijd voor, mijn levenslange hobby: filosofie. Na dertig jaar werk is voor mij het doek gevallen. Bijna dan. Ze hebben me een regeling voorgesteld. Genoeg om een jaar van te leven. Dan is er nog het geld van Cornelis, gelukkig is het meeste nog daar, is die blitse Audi Cabrio er...

Waarin ik Sanne vertel vast te zitten met mijn crimi. En haar vertel over mijn hoofdfiguren: Jorrit, de moordenaar, Van Laar, het slachtoffer en zijn bloedmooie Nicky. En natuurlijk Jurgen Thomas, rechercheur. Ik ben weer begonnen. Met schaatsen om te beginnen. Lijkt het net aardig te gaan duik i...

Vandaag wil ik het met u hebben over kaas. Een stompzinnig, dom onderwerp, zult u misschien denken. De fans van literatuur, Woemi voorop, herinneren zich misschien een prachtige novelle van de verder allang vergeten Willem Elsschot over dit onderwerp. Nou ja, dat verhaal ging meer over hoop en verwa...

Meestal komt hij als vriend. Als goede vriend voelt hij zich aan tijd niet erg gebonden. Vaak is hij er midden in de nacht, maar hij ziet er ook niet tegen op de boel te verstieren door in de drukke ochtendspits zijn opwachting te maken. Zit je daar met een paar levenden die allemaal tegelijk will...

Dat moet het zijn, het kleine witte huisje aan de rivier. Rivier? Eigenlijk meer beek, maar goed, het ligt er mooi. Maar wat zou er verder moeten in dit godverlaten oord, dat vijftien accommodaties moet kennen, maar niet hier. Goed, zomers zal het er drukker zijn, mooi ook misschien. Maar nu, in ...