Zaterdag
En weer is het zaterdag. En weer kan ik niet wandelen. Niet werken, niet fietsen, niet sporten, niets. Sinds die noodlottige derde oktober is mijn narcistische koninkrijk, zoals Woemi het boos eens genoemd heeft, ingekrompen tot haar huis, de Dekamarkt en – stiekem, want eigenlijk heeft de huisarts mij dat ook verboden - het zwembad.
Ik, het Perpetuum Mobile, de eeuwige beweger, die meer dan eens heeft verklaard fietsend het graf in te willen rijden, zoals de vader van een vriend ooit. Viel dood van de fiets toen hij de straat in kwam rijden. ‘Een mooie dood’ was het enige wat ik kon zeggen.
Vond hij niet leuk.
Ik veroordeeld tot de stoel, en dat niet een week ofzo, maar al maanden. Een ontsteking van de Tibialis Anterior, tendinopathie. Normaal gesproken binnen een aantal weken hersteld. Niet bij mij dus. Rust, zegt de fysiotherapeut, rust zegt de huisarts, rust. Nog geen ommetje met Woemi. Twee keer per week op de fiets naar de Dekamarkt, voor mijn bier.
Het dreigt op te raken. ‘Moet je alweer?’ vraagt Woemi. Maar eigenlijk verbaast het haar niet. Al een jaar geleden heeft ze het opgegeven. Kennelijk is mijn drankzucht moeilijker te bestrijden dan mijn hang naar drugs en sigaretten. Ik beloof haar een Dry January.
‘Ja, ja’ is het enige wat ze erover kwijt wil. Vorig jaar werd het geen succes, waarom nu dan wel? En toen kon ik nog werken, zes dagen per week, zoveel als ik wilde en wandelen en fietsen tot ik er bij neerviel.
‘Ja, ja’ is de enige reactie die ik mijn eeuwige plaaggeest, de verkoper van het straatjournaal, die zich als altijd strategisch bij de ingang van mijn Deka heeft geposteerd weet te ontlokken.
Ongevraagd begint hij te oreren, niet dat ik anders had mogen verwachten, want dat is het gene wat hij altijd doet, het einde der tijden voorspellen, in ieder geval het einde onzer tijden.
‘Ach meneer’ begint hij ogenschijnlijk empathisch ’wat bent u toch een kind van onze tijd. Geholpen met de miljarden van uw nieuwe regering verdwijnen het komende decennium alle problemen als sneeuw voor de zon. Nou, dat laatste gaat wel gebeuren hoor, weest u daar maar niet bang voor. Maar helaas voor u en al uw tijdgenoten, de wereld laat zich niet zo makkelijk oplossen. U gaat de climat change niet tegenhouden met zonnepanelen op uw dak en een windmolen in uw tuin. De kerncentrales die u gaat bouwen gaan natuurlijk vroeg of laat voor een probleempje zorgen, en de Tesla waarmee u steenkolengestookt veilig denkt rond te rijden belandt ooit op een vuilnisberg waarvan we de hoogte nu nog niet kunnen overzien.
De moderne mens, die denkt: hup, ff een booster jab erin en verder maar weer, voort zoals het hoort. Nee, meneer zoete broodjes worden niet gebakken.‘
Tien minuten met hem en je verlangt weer naar het gemopper en gefit van Woemi over mijn haar, mijn kleren, mijn drankgebruik en eeuwige latentie. Zo heeft elk nadeel zijn voordeel.
Voor een uit Syrië of god mag weten waar afkomstige vluchteling is zijn beheersing van de Nederlandse taal indrukwekkend realiseer ik me. Ondertussen begint hij weer lekker door te slaan.
‘Uw land verandert langzaamaan in een bananenrepubliek meneer, waarbij uw regering in plaats van u blood, sweat en tears te beloven u in slaap sust met mooi woorden en nog te drukken bankbiljetten, die net zoals overal op de wereld alleen zullen leiden tot ontwrichting van de economie en samenleving, en niks, maar dan ook niks zullen oplossen.
Economie? Wat is dat eigenlijk, u denkt zo zoetjes aan zonder te kunnen, laten we Tatasteel, de boeren en Schiphol de deur wijzen, zodat we eindelijk schone lucht inademend van onze onbespoten worteltjes kunnen genieten tot ze onze neus, oren en ogen uitkomen. Alle handen naar de zorg, of vooruit, ook een paar naar het onderwijs en de politie, dan redden we ons wel. Keep on dreaming meneer.’
‘Maar wat wilt u dan’ protesteer ik ‘u wilt toch ook geen regering die niets doet, die alles maar op zijn beloop laat?’
‘Ach meneer, corona komt, corona gaat, weet u nog?’ Ja, dat weet ik nog, dat is wat hij me vorig jaar al wist te voorspelen, mijn helderziende waarzegger, net als aan de cholera, de mazelen en de Spaanse griep, de pest en weet ik veel wat voor narigheid komt ooit ook aan het tijdperk van corona een einde.
‘Net als die pijn aan uw scheenbenen, ooit is het over, over een paar maanden, een jaar, drie jaar misschien, maar ooit. ‘
Nou, laat ik me daar dan maar aan vast houden.
... ... Een, twee keer per week komt Jorrit hem tegen: de straatverkoper, de onheilsprofeet die hem het einde der tijden voorspelt, als hij zijn bier komt halen bij de Deka.
Geduldig en gelaten ondergaat hij zijn tirades. Maar een straatjournaal kopen van die gek? Dat nooit! ... ...
hotmail.comGeplaatst in de categorie: actualiteit
regeerakkoord
73
Geef je reactie op deze inzending: