Over een paar dagen is het weer dodenherdenking. Maar voor mij blijft het altijd dodenherdenking. Het is niet die ene dag voor mij.
Mijn opa en oma zijn allebei omgekomen in de tweedewereldoorlog. Gestorven in onvrede. Begraven in verdriet. En herdacht in gemis.
Ik stond voor een wit graf. Eén steen, tussen honderden. Maar juist die ene steen, is…
Het is 20.00 uur.
Ik kijk op televisie naar de Dodenherdenking en betrap mezelf op iets geks: ik laat het geluid aan.
Macht der gewoonte.
Alles en iedereen zwijgt, behalve mijn tv-toestel.
De zachte zoem wordt steeds irritanter.
Twee minuten moet ik het aanhoren, maar het lijken wel twee uur.
Kan het dan nooit eens echt helemaal stil zijn…
951
Bezig met laden