Alle inzendingen over Zee

De zee kabbelt fluoriserend en komt, golf na golf, oplichtend aan land, raakt het stille strand, laat mij woordenloos achter. Maar ik heb alle tijd, want de tijd is hier afwezig, mijn bestaan golft heen en weer, keer op keer, strandt water op land in eeuwige beweging.…

Als een zwerm zeemeeuwen ronddartelt bij de boeg dan weet ik dat ik weer thuiskom. Als ik een mooie vrouw betraand op de wal schichtig zie zwaaien dan weet ik het zeker. Als de scheepshoorn ons vertelt dat zij de mensen aan de wal groet is het helemaal zeker. Thuis wacht op ons. Voorbij de barre tocht op die mooie blauwe reus. De oceaan die ons…

En opeens in verte zie ik de zee, zo dichtbij …na al die dagen en nog langere nachten, van niet verder kunnen De zee eindeloos wachten, ik zal kruipen: want ik ruik het water en het leven en uiteindelijk, weiger ik de vijand mijn hart en ziel te geven. En ik tors de vrijheid op mijn schouders en ik schreeuw… De zee…

Wij liepen hand in hand, een zee aan tijd.…

De zee is voor mij een gesloten boek. Ik verbied het ze. Ik durf niet meer naar zee. De ingegooide ruiten, de dwangbuizen, de therapie, ik kan het niet aan. Maar die kleine is zo wild. Ik kan haar niet weerstaan. Ik wil haar borsten rood zien verbranden aan zee. Ik wil dat hij over mijn schouder met mij mee kijkt en haar goed zal keuren.…

Haar tocht over de zee vanaf de haven van Delfzijl en over de woeste zee en hun tocht als verstekeling op een schip dat door de Straat van Maghelhaen voer. Ze las fragmenten voor uit de verschillende boeken aangevuld met kleine details die leuk zijn om te weten als lezer.…

Toen de kapitein van het eerste uur voor langdurige tijd op missie vertrok, was hij in de overtuiging dat zijn schip de ingeslagen weg moeiteloos zou aanhouden. Het was de trots der zeeën. Enig in zijn soort en voer haar vaandel hoog. Het schip bestuurde haast zichzelf, dus achtte hij het helemaal niet nodig om iemand overduidelijk het commando op…

De zee is nu hun thuis terwijl hun ziel in de harten van hun geliefden altijd een plek zal hebben.…

Zij is als de zee, warrelend watergolvend trekt ze me bij de enkels onderuit, spuit het natte zand tussen m'n tenen. De oude dame is gis, maar haar gebeuk op de kust is slechts een bede om rust, de vloed komt alleen maar op in het besef dat schelpen ebbend achterblijven.…

Onder geruis van de zee.…

De zee is paars bij Piraeus. Een vlag kruipt uit de klokkentoren als de wind draait. Een man stapt over een hond. Een vrouw wrijft gebogen over haar ooglid. In een parapluwinkel valt een paraplu van de toonbank.…

Er zijn visjes genoeg in de zee.…

Overgoten duinen, sidderend ruim water en een zon die stekend rode rimpels strekt naar het strand. Ultieme eenzaamheid, ondeelbaar licht, zand smelt onder mijn blote voeten, stralend liefkoos ik de genadige golven. Dag...…

Ik weet dat ik zee-anna moet gaan vertellen dat de nacht op zee gevolgen heeft gehad en besluit om meteen naar haar toe te gaan. Opnieuw ligt het strand er verlaten bij en ik ga naar de vloedlijn, fluister "zee-anna kun je zee-táh voor me roepen?"…

De stromingen van de zee zijn verraderlijk, vooral de zogenaamde muien: je kunt ernaast staan zonder dat je het doorhebt, en één stap opzij is genoeg om door de stroom mee de zee in te worden gezogen. Advies van de lifeguard: laat je meevoeren, de zee in. Zodra de stroming afneemt, zwem je een stukje parallel aan de kust.…

Daar kwamen de lifeguards, voordat ik kon verzuipen in zee bedolven onder de parachute wisten ze me op te vangen.…

Alleen de zee is de constante factor; ze golft af en aan in al die verschillende kleuren van grijs, groen tot baby blauw en zelfs zilver wit. De zee. Prachtige plas water. Onweerstaanbare verleiding. Aantrekkelijk als een megamagneet. De zee met het gebulder als de golven hoog opduiken door de wind.…

Ik kijk vanaf het strand naar de horizon. Kerstmis zonder jou. De eerste. De eerste kerstmis zonder jou bedoel ik. Vergeten doe ik niet. Kan ik niet. De pijn in mijn ziel verhindert dat. Waarom moest het zo zijn? Waarom al die pijn? Maar ik weet dat als het ooit mijn tijd is dat jij me zult komen halen. Dan zweven we samen naar de hemel. Jij weet…

Wat dreef hem toch telkens naar de zee, naar de verlatenheid van deze plek waar je bijna nooit iemand tegenkwam behalve dan heel af en toe een wandelaar die - net als hij - met de ziel onder zijn arm liep en eenzaam voortdobberde op de oceaan van zijn verleden, op de eindeloze golven van een zee van herinneringen?…

De zon ging onder en samen met Sipko zwom ik naakt in de zee, die fluïdiserend was, waardoor wij wel engelen leken. Sipko sprak zelfs over de Elizeese Velden. We stapelden de buitenstoelen op tot een modern kunstwerk en we genoten van de verbaasde gezichten in de ochtend.…

Het Bijbelboek Openbaring 15:2 maakt melding van een heugelijk en veelbelovend beeld: Onze Heiland, die zichzelf offerde en de afschuwelijke kruisdood stierf, ging na zijn verrijzenis naar het Hemelse Rijk om te heersen over het heelal. Daar zit hij als zegevierende Vorst aan een geweldig groot water met gladde oppervlakte, helder tot de bodem,…

Iedere dag ziet de zee er weer anders uit. Samen met de zon, wind en wolken biedt de zee steeds weer een verrassend en afwisselend schouwspel. Op een morgen hingen er zware wolken boven de zee. Toch liet Joost zijn roeispanen flink op en neer gaan. Het roeibootje hobbelde over de hoge, rollende waterruggen.…

Jouw opa, kapitein Francesco Fugassa, was bevelhebber van de 'Amabile Maria', een grote scuna (zeilschip), die van hem was en waarmee hij in de Middellandse Zee handelde met eilanden en de Provence en Catalonië. Sinds 1996 is er een plaquette op jouw geboortehuis.…

De maan bewoog zoals de zee. Haar geliefde zee, die ze al een paar maanden niet meer gezien had. Haar grote vriend de zee, die altijd geeft, maar altijd ook weer neemt. Die liefdevol zoveel moois aanspoelt, maar even wreed weer meeneemt wat je graag houden wilt. Zo was het jaar verlopen dat achter haar lag.…

Vrede van de rivier tot de zee is toch veel mooier.…

Die stralende blauw lucht boven de zee... Een prachtige wijdte, die weldra plaats maakt voor een schouwspel van schone, donzen voort drijvende kussens of bergen en bossen van grijze of gekleurde damp. De zee is meestal een gelige of groenachtige vloer, die zich enigszins plooit en weer strekt.…

Aan het eind van de kilometers, de weg loopt omhoog, zien we bovenaan in de verte de zee rollen. Onstuimig, met spierwitte schuimkoppen, niet het geelbruin wat ik ook wel ken van de Noordzee in het westen. Hup, erop af. De golven aan onze voeten. Het brede, lege strand. In de verte een boot. Zoon rent energiek heen en terug, met de zee mee.…

Tsjêbbe Hettinga; 1949 - 2013 Hettinga, helaas wás, een beeldbepalende Friese dichter, die vooral bekendheid genoot door de voordracht van zijn poëzie, vanwege zijn blindheid, uit het hoofd. Vaak ging zijn voordragen met muzikale begeleiding gepaard. Deze helaas te jong gestorven poëet kwam in 1949 te Burgwerd, net ten noorden van Bolsward, ter…

Een geweldige stormwind kwam vanuit de zee. Het zand stoof op. De eikel werd de lucht in geblazen, landinwaarts voortgeduwd. Daarbij begon het hard te regenen. Ronddraaiend en slingerend danste de eikel op de waternevels. "Wind en regen, wat zijn jullie een boosdoeners!" schreeuwde de eikel. "Ik had daar bij de zee willen blijven!…

Vrijheid aan de zee. Want de zee was alles, en toch slechts een achtergrond voor de liefde. Maar de zee is niet veranderd, en zij wel. Zij wel, meer dan ze ooit had kunnen denken en veel, veel meer als ze zou willen. En ze was hem kwijtgeraakt. Ze had alles verpest, teniet gedaan. Door volwassen te worden.…