Wanneer ik de golven hoor, weet ik dat ik eindelijk in de buurt ben, ruiken doe ik haar al van ver, maar zien is een ander verhaal, een story op zich zeg maar, en wat ik al zeg, hóren doe ik haar en goed ook. De golven beuken op de kust, er zijn weinig mensen op het strand, de dagjesmensen blijven thuis met deze wind, het is fris en een enkeling waagt…
Ik knipper nogmaals met mijn ogen en zie tot mijn grote verwondering dat ‘het’ dichterbij komt maar mijn verbazing is dermate groot dat ik met open mond zit te kijken als het wezen langzaam richting het strand komt, zwemmend draaiend en voort ploegend. Ik denk ik de eerst instantie nog aan een drenkeling maar al snel ben ik erachter dat dit helemaal…
het weekend naar zee-anna ga, lijkt niets op de keer ervoor op die speciale zeedag maar als de maanden zich aaneen rijgen en ik ineens ’s morgens misselijk ben, over moet geven en een onderzoek bij de huisarts aanvraag, die me uiteindelijk belt met de mededeling dat ik zwanger ben, dan weet ik dat ik niet gedroomd heb, dan weet ik dat die nacht een zeenacht…