Alle inzendingen over bladeren

Haar felgroene, langwerpige bladeren, die een fraaie tekening vertonen waaieren uit van haar stam. Trots en fier staat ze te pronken en er ontspruiten nog altijd nieuwe bladeren aan haar hart. Ik voed haar met zachte, rulle bruine aarde en met kristalhelder water.…

Prachtig gekleurde bladeren, rood, geel, bruin, groot en klein, sommige al verdord werden schilderachtig in het zonnetje gezet. Een zachte herfstwind speelde met mijn haren. Ik sloeg zomaar ergens een hoek om en pakte een hoopje bladeren uit een willekeurige tuin van een statig herenhuis, en gooide de bladeren de lucht in.…

Zet je neer in het zachte mos, voel de warme stralen gefilterd door bladeren. Verwonderd en bijzonder is het gefluister van de bladeren, ze geven rust in het verwarde hoofd. Het verdriet wordt vervangen door een blij zacht gevoel in het gemoed. Het donker vervaagt door een prachtige kleurengloed. Langzaam vervangt helderheid de verwarring.…

Het is nu einde herfst de prachtig gekleurde bladeren vallen en de zwarte pieten komen voorzichtig te voorschijn – steeds minder gekleurd.…

Voldaan liet de struik deze boodschap door zijn bladeren waaien. Steeds bleef hij er aan denken.…

Met een terloopse beweging tik ik de sliert verdorde bladeren van mijn hordeur. Het volgende moment realiseer ik me dat dit niet logisch is. Verdorde bladeren midden in de zomer. Noch de plaats, in het midden van het gaas. Op het plankier van mijn balkon ligt een slak. Samen met een pluk bladderige schilfers, wat eens zijn beschutting was.…

Terwijl nevel de zon verleidt, de vorst met de voeten vrijt en de wind bladeren, ooit groen als gras, als ieder jaar ontheemd over de grond verspreidt en de nacht, veel donkerder nog dan gisteren, opnieuw een dag in glijdt, verstrijken de jaren. Maar ach, wat maakt het uit? Ik heb een hart warm aan mijn zij. En er is nog zoveel tijd.…

Zij rekt zich uit en richt zich op en zij koestert in haar hart nieuwe, frisse helgroene bladeren. Zij is mij dierbaar. En zo is ze als een mens die streeft, die blijft streven, tegen alle verdrukking in....…

Een tros van gouden bladeren ontsnapt al aan het geboomte aan mijn venster. Zij hangt bevallig en elegant neer. Eveneens zijn lichtgele blaadjes neergedwarreld op de smalle paden tussen de hagen en onder de bomen in het parkachtige gebied. Een briesje beweegt de takken en zwarte vogels duiken onder in de boom.…

Bladeren, geel, oranje, rood en bruin, bedekten de grasvelden en wegen. De vrouw liep met haar metgezel door de dikke laag kleurige bladeren, die het pad naar het meer als een speelse, opwaaiende loper voor haar uitrolde.…

De jaargetijden doen gekke dingen met ons mensen, de herfst blaast bladeren en stormt takken, een leven naar de knoppen. Een kastanjeboom staat kleverig afwachtend in kale wintertakken, ik waai uit en verlang naar de winterse rust, warm onder de dekens.…

Zij had palmbomen gesierd die haar hadden gedragen als hun vrucht onder hun breed, wijd en elegant uitwaaierende kroon van bladeren, die je slechts kende uit fotoboeken met wonderlijke afbeeldingen en die een magische, sprookjesachtige indruk op je gemaakt hadden.…

“Het zit ‘m in de bladeren”, zei hij guitig, want Dirk is steeds enthousiast. De bladeren dus, en die streelde hij, terwijl zijn ogen lachten. Want pretoogjes heeft Dirk ook: oogjes die twinkelen terwijl hij enthousiast spreekt over de natuur en al wat er in en rond leeft.…

Het draagt leerachtige, donkergroene bladeren, kleine, gele knopjes die een belofte voor de toekomst schijnen in te houden en bovenop een minuscuul, lieflijk roosje. Zal ik mijn kameraden, vrienden en lotgenoten van de "Opstapbus" weerzien en wanneer? En zullen we weer samen onze mooie, veelzijdige provincie gaan verkennen?…

Die struik krijgt steeds meer bladeren en ook meer vruchten. Maar door het steeds dichter wordende bladerdek is het niet altijd even makkelijk om die vruchten te zien en erbij te komen. Niettemin ontwikkelt dat fruit zich.…

Op het wijde bouwland knijpen landarbeiders met hun eeltige vingers in taaie stengels en scheuren de bladeren ervan af. Dat verdroogde loof wordt in fabrieken vol luid gedaver tot bruine kruimels geperst en vermalen. In de winkels liggen pakjes, waarop waarschuwende of zelfs bedreigende woorden prijken.…

Die neerdwarrelende bladeren spelen met elkaar een kinderspelletje, waarin stille kracht de toon aangeeft: aankomende sterkte, die de aanstaande winterrust zal inwijden, begeleiden en tot nieuw leven wekken.…

De welige struiken - met mij onbekende naam - waarvan de bladeren glanzen in het zonlicht, die verschillende schakeringen van groen dragen, bevinden zich in een lange rij langs de gevel van de flat aan de overkant waarover ik mijn blikken kan laten dwalen.…

Zij hebben makkelijk praten...maar hun woorden vallen als bladeren naar de grond...…

Breed waaieren haar hardgroene bladeren uit; trots en superieur verheft ze zich. Ze is maar een plant; ze draagt geen mensen- of dierenziel in zich, maar ze verlangt naar meer groei, naar aarde en ruimte. Die zal ik haar zeer van harte schenken.…

Solidair en betrokken bij onze buurt en buurtbewoners harkte hij de bladeren van het pad. In ons praatje kwam inderdaad tot uiting hoezeer hij de perikelen van zijn medebewoners tot zijn zorg en persoonlijke verantwoordelijkheid rekent. Hem houden we in ere!…

Een tak tot in de puntjes geloofd met prachtbladeren, bladeren met nerven met net iets minder groen. Die tak wiegt een weinig in de lentewind, het water breekt gouden glitters van weeromstuit. Waarom die tak daar hangt weet niemand, en het is ook niet duidelijk van welke boom. In ieder geval geen plataan, die staat niet graag aan het water.…

Vanuit haar hart stuwt mijn tropische plant met een mij onbekende naam haar bladeren omhoog. Ze zijn fraai belijnd, afwisselend lichtgroen en donkergroen en fraai spreiden ze zich in het rond. De plant zegt niets terug maar stil groeit en bloeit zij, gezond, florissant en voorspoedig.…

Zijn grote kroon ligt in de greppel vol dorre bladeren. Wat wordt die doodsheid opgeluisterd door de gebroken boom, die toch blijft voortleven en bloeien, onoverwinnelijk!…

De bladeren kraken onder zijn laarzen. Geel, bruin, nat. In het bos ruikt het naar rot en schimmel. Bij de beek staat hij. Breed in de borst, de vacht vaal en ruig. Hij knielt. Het richtkruis rust tussen de gele ogen. De wolf beweegt niet. Hij houdt zijn adem in. Wijsvinger aan de trekker. Langzaam de druk opvoeren. Dan ademt hij uit.…

De kou zit nu in de lucht, de atmosfeer is fris en kruidig en aanzetten van gele bladeren doorweven het helle groen van de kruin van de esdoorn aan mijn venster. Op mijn gang door de stad begroet ik mijn geliefde stadgenoten die zich verdringen rond de marktkramen op het Koningsplein waarop de glinsterende, kleurige vissoorten uitgestald liggen.…

De bosschages, die parallel lopen aan de flats aan de overzijde, tonen hun leerachtige bladeren die zich met elkaar verstrengelen en die de struiken bedekken met hun nog flessengroene tooi. Water heeft zich na de regen van de afgelopen dagen verzameld in een donkere plas aan de voet van de esdoorn.…

De eikenbomen hoorden het allemaal en ruisten met hun bladeren terug en zo was hun lot. Op een dag had foppe er weer genoeg van. De oude eik had zijn bladeren laten vallen want het was herfst en de winter zou weldra haar intrede doen.…

Vanmorgen lag er een tak verscholen onder de modder en bladeren en ik struikelde. Omdat ik in m’n ene hand de riemen van de honden vasthield, probeerde ik mijn val op te vangen met mijn vrije hand. Ook ik ben de jongste niet meer, dus dat was gedoemd te mislukken.…

Fijne druppeltjes tikken op bladeren en takken, geven het bos een enigszins nevelig aanzien. Zo hier en daar staan varens, die niet als hun meeste soortgenoten nu bruin en dor zijn, maar nog hun groene kleur van de zomer hebben. Rondom deze planten fladderen en springen koolmezen heen en weer .…