Een musicus en zangpedagoog zei mij lang geleden eens dat zodra een zanger vindt dat hij mooi zingt, zijn neergang begint. Als dat waar is, moet zoiets toch ook voor dichters gelden.…
Ik ben geworteld in tijden die voor mijn bestaan liggen. In oeroude tijden liggen diep mijn wortels waaruit ik eens groeide. Aarzelend verschenen eens aan mijn stam fragiele takken tot zij werden wat zij nu zijn; harde houten stammen die niet meer schrikken van een briesje of harde windvlaag.
Ik draag mijn vruchten, mijn bloesems en ik ben trots…
Er was een tijd dat alles mogelijk was. Achter de wolken schijnt de zon. Dit lijkt voor vele mensen tegenwoordig niet meer op te gaan. Zonneschijn lijkt net zo goed in crisis te zijn als de economie. Welvaart, levensgeluk is er wel net als de zon maar de blik vertroebelt door zorgen. Of door overmatig gebruik van middelen om de mineur van het leven…