‘Rupert Ransuil aangenaam. Gij grotemensenman denkt hoe dom Rupert die zijn ogen sluit voor het veilige gevoel. Met zijn oren rechtop voor het gevaar. Wat u voor oren aanziet zijn mijn pluimen. Oeh-oeh-oeh’.
Zijn geroep klonk korzelig kort en afgemeten. ’Ik heb daar geen oorkanaal naar binnen. Ik draag ze gewoon van opzij. Men ziet die niet.’…
Je bestudeerde het gedrag van ratten en in 1971 debuteerde je met 'Stenen voor een ransuil', onder het doorzichtige pseudoniem Martin Hart. Het verscheen bij uitgeverij De Arbeiderspers, die ook het tijdschrift 'Maatstaf' uitgaf, waarin jij had gedebuteerd. Je bleef deze uitgeverij trouw.…
De ransuil die van lekker schransen houdt, zou mij toch best wel eens een muisje kunnen brengen – kleine moeite toch? En de kerkuil zei voor mij te zullen bidden. Maar verder hoor ik weinig van hem.
De velduil was en is in geen velden of wegen te bekennen.…
Door de caféramen zagen ze dat de ijsmeesters alsmaar vrolijker werden en het was de ijsmeester van Leeuwarden, een ransuil, die de magische woorden 'It giet oan!' uitsprak.
In zijn nest op het weiland van boer Tjibbe Veenstra kijkt Siepie, een brandgans, op zijn laptop naar de bevrijdende woorden van de ijsmeester van Leeuwarden.…
673
Bezig met laden