De tandenfee had bij de kinderen een minder grote geloofwaardigheid dan de goedheiligman. Als de euro niet onder hun kussen lag, kwamen ze mij, met een glimlach om de lippen, vragen of de tandenfee de euro toevallig bij mij had afgegeven.…
Op het nieuws kwam bericht dat dinsdag aanstaande er een groot aantal vallende sterren te zien is en weet je, net als met de tandenfee, geloof ik er een beetje in dat je tijdens het zien van een vallende ster een wens mag doen!…
Op het moment dat ik grrr zeg, zegt hij kalmerend: hij is er al uit, wil je hem mee, voor de tandenfee?
Nou nee hoor, doe maar weg...even een afspraak gemaakt voor de volgende keer want er zit een tand los, maar die haalt ie er niet uit, nee, hij is geen voorstander van trekken, gelukkig, maar knapt de boel gewoon op.…
Je krijgt er niks meer voor terug, zelfs onder je kussen leggen voor de tandenfee kun je op onze leeftijd wel vergeten!
Wat ik maar niet vergeten kan, is de rekening vandaag, want je zou zweren, dat ik nu een kies heb waar goud aan zit, wauw, wat een bedragen...maar ja, voor een pijnloze tong moet je natuurlijk wel wat overhebben....…
En de tandenfee legt straks alleen een dikke rekening onder mijn hoofdkussen.
De eerste dagen probeer ik de gewonde te ontzien door heel voorzichtig rechts te kauwen. Maar er is geen houden aan en een doorwaakte en pijnlijke nacht later neem ik een ferm besluit. Hij gaat eruit!…
Waarom maken we kinderen wijs dat de Goedheiligman of de Tandenfee bestaan? Volgens Boyle en Mckay is het, omdat ouders zelf soms zo terugverlangen naar de magische wereld van hun kindertijd; een tijd waarin je ouders werkelijk dingen te voorschijn konden toveren en reuzen leken.…