Alle inzendingen over te ver

Maar mag ik ook blijven, dat is vers twee.…

Echt, geloof me, een pauw heeft mooie veren nodig om in het middelpunt te kunnen blijven staan in de volière en daar draait het bij de VVD toch om?…

Op zo'n moment weet je dat gekrakeel er niet toe doet en strijk je veren droog.…

En ik zag hun sneeuwwitte vleugels en bedacht dat het mijn veren geweest waren. En ik keek naar mezelf in de weerspiegeling van het water. Ik zag mijn blote schouders en mijn blote armen en mijn blote hals. Ik had geen veren. Al mijn veren waren weg. Ik miste de energie om te huilen en had de hoop opgegeven op een glimlach.…

Mensen stellen soms alles in het werk om te zien hoe ver ze kunnen gaan. En als dan op een dag blijkt dat ze te ver zijn gegaan, zijn ze stomverbaasd.…

Als mensen je voortdurend veren in de kont steken, gaat het daar op den duur jeuken.…

Of vindt u dat te ver gaan ?…

Het probleem is het vrije vers. Een vrij vers betekent niet dat de dichter aan niets is gebonden. Het vrije vers kent alleen andere vormen dan eindrijm en een gelijk aantal lettergrepen per regel.…

Voor mij vertegenwoordigt zij de gave, ongeschonden jeugd; zo ver van mij, zo onbereikbaar ver. En in de avond en nacht is er nog het licht dat mij bereikt, als een weldaad, als een symbool van veiligheid....…

Ver ben je; verder dan ver; de dood heerst in mijn hart. Mijn beige gordijnen zijn eveneens het geschenk van een deserteur; de trouweloze "vriendin" die me na tweeëntwintig jaar beschuldigde van "egoïsme" schonk ze mij.....…

Het verre, grote kantoor lag ver van haar bed, ver buiten haar bereik en waarneming. Alles zou zij voor de dochter over hebben, zelfs als deze zich zou begeven in schimmige, buitenissige, onduidelijke en voor de moeder ten dele onbegrijpelijke avonturen. Het begrip, de liefde en de mildheid van de moeder zouden ver reiken.…

Ik volgde de kromming in het pad, liep langs de weelderige duindoorns en daar, midden op mijn weg, zag ik de zilveren veer liggen. Ik ervoer een schokje en stond stil. Het was een prachtige, lange penveer van een zilvermeeuw, glinsterend in het overdadige zonlicht.…

Na de lange, stormachtige jaren van onze turbulente jeugd die we zij aan zij doorbrachten, heb ik je teruggevonden; verouderd en door vele kwalen getergd en nu lopen we weer zij aan zij tot de onheilspellende dag waarop het graf zich zal openen; nog ver weg; nog ver weg.....…

Ook vergeet ik nooit meer hoe ik - thuisgekomen - mijn heil zocht bij Tsjaikowski en hoe zijn "Eugen Onegin" een ver, zo ver souvenir voor mij vormde aan de wervelende droomgestalte van mijn vriend, die mij voorgoed ontstolen was......…

Dit jaar is vers begonnen, onbespoten, edoch, zijn er reeds talloze slachtoffers. Gelukkig nieuwjaar.…

We hebben onszelf, door de hebzucht, heel ver verwijderd van waarvoor we er eigelijk zouden moeten zijn. Ons huidig denkvermogen is helaas nog lang niet zo ver en, als de mens zichzelf overleeft (of zijn opvolger) zal het nog miljoenen of miljarden jaren duren voor het zover zal zijn. ***Helaas***…

Ik droomde van het vriendenhuis In lang vervlogen tijd moest ik het voorgoed verlaten In mijn droom waren velen genodigd in het huis; de collecties boeken schitterden aan de wanden Het leven raasde sinds het afscheid aan mij voorbij en ver, ver in een diepe kloof ligt de eens gekende, voorgoed verloren en nooit herwonnen gave van onze vriendschap…

Is de gewelddadige tragedie in Aleppo een ver-van-jouw-bed showdrama?…

Met veren. Zonder pek.…

In Tilburg Zuid, niet ver van mijn geboortehuis, sloeg ik eens gade hoe een trotse hondenbezitter zijn geliefde huisdier, een kleine zwarte poedel met zwarte, krullerige vacht, uitdaagde om het kunstje te volvoeren dat het onschuldige dier graag ten beste zou geven.…

Nu, een paar uurtjes later, zit je daar, ontredderd, bij een hoopje veren, een onbestemd hoopje rommel. En je begrijpt het niet. Je begrijpt het niet...…

dan heb je het ver geschopt, dan kom je van ver en eindigt zo mogelijk nog verder maar ik vraag je: Waarheen waarvoor?…

't internetje geeft de kans dat geen afstand meer te ver is ...…

De gouden haan, veren opgezet, is nog net te zien. Eenzaam schittert hij in de laatste stralen van de zon, peinzend over de dag. Over de mensen die, ver beneden hem, zich druk maken over steeds dezelfde dingen. Starend over het vlakke land, mijn Nederland. Elke dag staat hij op dezelfde plaats.…

Zijn hoofd zit er nog op hoe eng ver het ook uitstak boven dat maaiveld. Geen hoogvlieger die Sven Kramer uit Oudeschoot.…

Ik sta hier inmiddels ver boven.…

Bestialiteiten toeschrijven aan een dictator vind ik te ver gaan. Dat hij zijn eigen volk verneukt valt niet te ontkennen.…

maar te ver vooruit kijken is onverstandig als je het verleden niet in ogenschouw neemt........…

In mijn strakgestreken bed dreunde het vijandelijke vers nog in mijn droeve bovenkamers na, heel triest, als de mokerslag van een wrede, protestantse, demonische, sadistische drilmoeder.…

Ik herkende hem aanvankelijk niet maar besefte even later hoe hij in een ver verleden mijn gazen glasgordijnen gestreken had. Weliswaar had hij er een groot gat in gebrand, maar ik voelde mij bij ons weerzien plaatsvervangend schuldig aan uitbuiting (een misplaatste en onterechte associatie met een ver slavenverleden?)…