Alle inzendingen van Tille

Is de kracht waarmee een hamer een spijker raakt gelijk aan de kracht waarme de spijker de hamer raakt? Het antwoord op die vraag leek mij plotsklaps van groot belang. En kort daarna werd ik overstelpt door medelijden met het enorme leger van mensen dat nog minder geschoold en geleerd is dan ik, en dat dagelijks gekweld moet worden met dit soort vragen…

Over vijf maanden is het budget voor noodgevallen op. Dan zal ik van de ene op de andere dag weer vervangbaar blijken. Dat te weten en steeds te beseffen hoort bij het beroep van zwerfwerker en het is mij best. Toch lijkt het alsof ik niet kan leven zonder scenario met een rol daarin voor mij. De gedachte deel uit te maken van een stuk dat alleen nog…

Ik heb er geen zin meer in. Ik wil aan niemand uitleggen wat ik wil, wat ik zoek, wat ik kan, wat ik gedaan heb en waarom. Ik wil niemand meer overtuigen van iets dat hij niet kan geloven. Heb ik niet al lang een modus vivendi gevonden om mijn bestaan voort te zetten zonder overweldigd te worden door de leegheid en nutteloosheid daarvan? Zo is het…

Verbluft van mijn voorlopige conclusie dat wat het meest zinloos is door mij als het meest zinvol ervaren wordt, ontkom ook ik niet aan de financiële kwestie. En dus ben ik ondertussen op zoek naar echt werk. Het heeft mij gemaakt tot een ervaren sollicitatiebrievenschrijver, ik rammel ze met het grootste gemak eruit. Ook ben ik tot het inzicht gekomen…

Naast de categorie werk, die toch enig tastbaar resultaat oplevert, is er het zinloze werk. De verrichting van puur zinloos werk kost vaak blijvend inspanning, het vergt aandacht en geduld over een langere termijn, en is bovendien niet zelden geldverslindend. Het vreemde van dit werk is dat het mij bij uitstek voldoening geeft. Zo is er het scheppend…

Maar er is meer. Om als werk gekwalificeerd te worden moet de bezigheid een accuut probleem oplossen, een vervelende situatie vermijden, of mijn persoonlijk welbevinden langer dan een veelvoud minuten bevorderen. Hieronder vallen de werkzaamheden van huishoudelijke aard en het verzorgen van de aanwezige kinderen, kortom ordeverstorende- en ordenende…

Ik herinner mij dat het half zeven was toen ik naar de klok keek. Een stationsklok, die hoog verheven boven de drukte van het vrijdagavondvolk hing, tegen de kale achterwand van het etablissement. Eens de wachtkamer van een station, nu de verzamelplek van mensen die hun kantoorweek er weer op hadden zitten, of anderen die in eenzaamheid en zonder structuur…

De deur werkt inmiddels weer zoals het een deur betaamt en zwaait zonder mankeren vele malen per dag open en dicht. Het dingetje heb ik gelaten voor wat het was. Het bevindt zich nu in een vuilniszak. Met een slot is het zo, dat het niet te vast en niet te los moet zitten. Samenspraak tussen sleutel en schroevendraaier leidt gemakkelijk tot de juiste…

Ik heb zojuist mijn voordeur geschilderd. Het heeft me moeite gekost maar geen hoofdpijn, nauwelijks een gedachte. Met uiterste concentratie ben ik onbepaalde tijd, zeker langer dan het mij scheen, bezig geweest om alle spijltjes tussen de ruitjes zonder knoeien netjes te schilderen. Wat een genot het wit van de grondverf onder je handen te zien veranderen…

Toch weet ik mijn plaats als winkeldienaar en waak ik ervoor mijn gasten te laten merken dat hun wereld ongevraagd de mijne binnendringt. Het is gewoon een kwestie van onderscheid aanbrengen tussen opslaan van informatie die van belang is en voor mij bestemd, en als water laten afglijden van woorden die niet van betekenis kunnen zijn voor mij. Het is…

Lieve moeder, Het wordt tijd u weer eens te schrijven. U bent vast erg benieuwd naar hoe alles hier gaat. En naar de bestemming van uw klein kapitaal! Wel, het gaat hier reuzegoed. Juist op tijd voor de feestelijke opening van de ‘Passage Parisien’ hebben we het binnenwerk afgekregen. De muren zijn prachtig geel, licht zoals het advocaatijs waar…

‘Wùùùùuu-lum!’ Verdomme, dacht Willem. Verdomme. Moeder hield niet van muziek. Aan haar monopolie op herrie mocht niet getornd worden. In het beste geval had ze hem geroepen om hem daarop attent te maken. Mogelijk ook vond ze het nodig om hem geheel te beroven van zijn studie en moest hij een of andere vreemde boodschap voor haar doen, een volle zak…

In de keuken was zijn moeder in de weer met het voorbereiden van de voedertijd. De vier tekkels liepen om haar heen te draaien, en de golden retriever liet vanuit de bijkeuken met haar gejank horen dat ook zij vol ongeduld wachtte. De inhoud van de etensbakken zag er smerig uit. Ze brak juist rauwe eieren over de brei van vlees en doorweekt brood en…

Het hemeldek strekte zich uit in vaalwitte effenheid en zat potdicht. ‘Wat een prachtige lucht, Mam!’ Wies zat met haar lange dunne benen opgetrokken tegen zich aan op het keukenstoepje in de opening van de deur naar de tuin. Zij vond het heel prettig om daar naast haar moeder te zitten terwijl deze de aardappelen schilde. Voorzichtig, niet met een…

De kleinste jongen draagt nog een muts. Hij heeft van gel geen kaas gegeten, zijn haar is gewoon zijn haar en hij is wie hij is, zonder bewustzijn van het beeld dat zijn verschijning bij anderen oproept. Het is een muts met bretonse strepen en hij is kletsnat. Toch houdt hij hem op, want de regen is koud. Het jongste meisje draagt nog vlechten,…

Max was keurig. Zijn keurigheid was het gevolg van alle handelingen die hij op een dag verrichtte en alle gedachten waardoor hij zich liet leiden. Die gedachten had hij met strengheid afgericht zodat ze hem ten dienst zouden staan bij het bereiken van voorspoed in zijn leven. Bij het krieken van de dag gingen zijn ogen vanzelf open – als een vampier…

De lucht is anders. Dat kan hij goed voelen. Je kan de lucht voelen hier. Hij is omgeven door zacht doorzichtig fluweel dat met geen stof te vergelijken is. In elk geval is het een veilige stof, niet verstikkend zoals de lucht vol menselijke geesten waardoor hij steeds heen moet in de stad. Het was een goede vlucht. Maar voor hoelang? Koortsachtig…

De jongen lag op het kleed voor het vuur. Zijn gezicht was rood maar het kon nog de schoonheid van zijn contouren niet verhullen. Een wanhopige brand, die schijnt te weten dat er blusgevaar bestaat vlak voor het einde. Moeizaam richt hij zijn hoofd en schouders en ogen op. Hij kijkt en vraagt. Zijn tong werkt niet goed mee, maar verstaan kan ik…

Zij trekt geen aandacht, zij sleurt. Het zit vermoedelijk in haar natuur. Misschien was zij een heel goede actrice geweest, vermits. Zij spreekt goed verstaanbaar, al kun je niet zeggen dat zij schreeuwt. Zij heeft het niet direct tegen iemand, maar er zit een man tegenover haar tegen wie zij het zou kunnen hebben. Er schuilt een bepaalde redelijkheid…

Bleke gezichten. Ernstige gezichten. Jonge gezichten. Naar bruin vergeeld zwart-wit. Onleesbaar eigenlijk. De jongens - zijn het jongens? Het lijken meer mannen, voor 16 ouwe zakken zelfs - de jongens staan of zitten stil, voorgoed. Maar eens moeten zij bewogen hebben. Die daar met die verwaande kop, die heb ik nog gekend. Hij zit in een klas met jongens…