Alle inzendingen over van der Vlis

Dat is Michael van der Vlis. Van oorsprong komt hij uit de Pijp, maar zijn bijnaam is niet “Pijporgel,” maar “Drankorgel.” Grappig. Een bijna-bejaarde die bepaald niet stil zit. Waarom zou hij ook? Die geraniums kunnen altijd nog, over een paar jaar. Als hij echt helemaal in de war is.…

Toevallig wist ik van Stan Huygens zelf dat Vlis vóór hij zijn brommer zadelde eerst De Telegraaf belde. Vanuit Café De Zwart. Die krant voerde al maanden hetzes tegen tegen zijn inhoud. Van der Vlis’ autohaat goed voor beleidsfiles éénrichtingsdwang en versmallende fietspaden. Hoogtijd die verzwegen public relation te problematiseren.…

Ingrid van der Vlis schreef er een vermakelijk boekje over: In Hollang staat een huis. Met mooie foto’s uit een niet zo heel ver verleden, waarin het huishouden het domein van de vrouw was en de man het geld verdiende. Een tijd waarin vrouwen huishoudboekjes bijhielden.…

Tristan van der Vlis was schizofreen, zo concludeert justitie. Hij had ontelbare keren tot de schepper gebeden. Geen van die gebeden was verhoord. Dat riep om wraak. Om God mores te leren vermoordde Tristan dus zes van zijn schepselen. Ze waren toevallig in het Alphense winkelcentrum waar hij zijn geweren leeg schoot.…

Met regelmaat bekeek ik het commerciële voetbalpraatprogramma van Derksen en Gijp en consorten. Hard gewerkt overdag. ’s Avonds met chips voor de praatbuis met verstand op 0. Wilfred Genee wist – onder zijn niveau werkend - op een slimme manier de boel telkenmale over steeds dezelfde onderwerpen aan het praten en aan het lachen te krijgen. Met de…

Mijn lichaam golft door de stralende tunnel. Een helderheid doorschijnt alles en na het openen van mijn ogen blijk ik in een roeiboot te liggen. De oude man kijkt me geïnteresseerd aan. Ineens begint hij te praten. Zijn stem klinkt vertrouwd. "Nog nooit meegemaakt dat een zelf bij de eerste helft van de tocht al tot helderheid komt." Een zelf?…

Die prachtige rij boeken. Die geweldige rij opzoekboeken in de onverslijtbare quiz Twee voor Twaalf. Vanaf volgende week kunnen we er weer naar kijken, en zal ons waarschijnlijk opvallen dat die boeken elke aflevering minder en minder gebruikt worden. Twee voor Twaalf heeft namelijk ook de cd-rom encyclopedie Encarta staan. Gelukkig zijn er nog diverse…

Hand in hand stonden ze bij de wieg van hun eerstgeborene. De koningin had de kanten wiegegordijntjes ter zijde geslagen en volgde met met tedere belangstelling het hulpeloos bewegen der kleine magere knuistjes, het smakkend zoeken van het open, nog ongevormde zuigmondje naar de lauwe, zoete stroom van wellust, die soms bij het openen der lipjes…

De boze fee hoorde die kreten, waar ze in eenzaamheid rondliep door het grote bos, en haar kleine witte tandjes drukten zich vaster in de volle, rode onderlip, en uit de raadselachtige diepten van haar grote donkerblauwe ogen schoot een blik van haat en smart en medelijden en oneindig verlangen. `De dwazen,' sprak ze, `alsof de geboorte van een…

De koning was bang voor de boze fee. `We bezitten in ons koninkrijk maar twaalf gouden bordjes,' had hij tot zijn eerste minister gezegd. `We zullen dus ook maar twaalf van de dertien feeën kunnen uitnodigen op ons feest.' De minister daarop had een hoogst bedenkelijk gezicht getrokken. `Ja, maar... Uwe Majesteit...' begon hij. Maar de…

Trots hief de fee het mooie, blonde hoofdje omhoog. `Menselijke schoonheid?' vroeg ze met een spottend lachje. `Mensenmacht? Mensengeluk? Mensendeugd?' Ze glimlachtte bitter. `Ik zou een mens willen zijn,' sprak ze droef. `Alleen om het mens, dat ik zijn zou, te kunnen vernietigen.' `Alles wat is, is kwaad,' sprak de boze fee. Al…

Vliegen lopen over zijn hoofd. Een bakje rijst staat tegen de muur. Zijn vingers om de tralies gekruld. De man moet ergens in de dertig zijn. Hij is mager. Zijn gezicht heeft een ruw voorkomen. Met een gevoel van schaamte kijk ik hem aan. Zijn pijn en verdriet is voelbaar. Zachtjes mompelt hij ”Ik heb het niet gedaan.” Ik weet niks te zeggen en haal…

Ik vraag me zoveel dingen af. De wereld is mij vreemd. Mijn geloof is gebroken. Ik voel me alleen en ontheemd. Mag je niet meer naar één man verlangen? Er is maar één vraag die op mijn ziel rust. Als een vrouw enkel naar een man verlangt, waarom kan zij dan niet tot hem behoren? De wereld erkent monogamie, maar valt er dan niet veel te zeggen voor polygamie…

Ontmoeting Beschenen door een milde voorjaarszon, schuifelde hij wat rond bij de uitgang van de afdeling waar hij deze ochtend was opgenomen.Toen ik hem daar voor het eerst ontmoette, bij de deur die slechts opengaat voor wie de geheime code kent, vroeg hij of hij mee naar buiten mocht. Hij wilde naar huis. Naar zijn vrouw die in zijn beleving op…

Weerspiegeling De man leek in een dikke mist rond te dwalen. Vrijwel alles in zijn nieuwe omgeving was voor hem vreemd en onherkenbaar. De mensen die naast hem zaten, zeiden hem niets. Evenmin de personen in het wit, die met veel drukte langs hem heen snelden. Dan vond hij het thuis toch een stuk prettiger en overzichtelijker. Bij deze gedachte werden…

Voorjaarsgeluk De man zat bij het raam en keek verlangend naar buiten. Het ochtendzonnetje gaf een aangename warmte op zijn oude huid. ‘Ik zou wel eens naar buiten willen,’ zei hij tegen het jonge meisje dat hem zijn koffie kwam brengen. Hij had voor zijn gevoel al veel te lang binnen gezeten. ‘Na de koffie gaan we samen wandelen in de tuin,’ beloofde…

Stilleven Bij elkaar gezien leek het op een zorgvuldig geschilderd stilleven: een oude leunstoel, kunststof zonnebloemen in een stoffige fles op een houten tafeltje, een kastje met glazen deurtjes en aan de muur een schilderij waarop een jonge vrouw te zien was met een mollig kind in haar armen. Het geheel kreeg een extra nostalgische sfeer door…

Credo Vroeger was hij lid geweest van een kerkkoor, vertelde hij de pastor, en het liefst zong hij Gregoriaans. De man zat samen met andere bewoners in de huiskamer waar een korte gebedsdienst gehouden zou worden. De pastor zette een kruisbeeld op een tafel tussen twee zilveren kandelaars en stak de kaarsen aan. Na een hartelijk woord van welkom…

Mijmering Een milde najaarszon gaf nog wat zomers getinte warmte. De bladeren aan de bomen en struiken kregen de kleuren van een mooie herfst. Een enkel blad dwarrelde speels naar de grond. Een duif zat geduldig te wachten op een handvol broodkruimels. De deur naar de tuin stond vanwege de aangename temperatuur open, en de eerste bewoners liepen…

ONZE MAN Contact Ze was nieuw en naast hem aan tafel gezet. De man zat haar met enige nieuwsgierigheid te bekijken. Zijn aandacht werd vooral getrokken door het jammerend geluid dat ze maakte, alsof er een poes in de huiskamer verborgen zat. Af en toe was ze stil, om even later weer met dezelfde klaagzang door te gaan. De man begon voorzichtig…

Aan de overkant Omringd door zijn wakende familie, lag de man al enkele dagen stil en vredig te slapen. Als je zijn hand vasthield, zijn gezicht zachtjes aanraakte of iets tegen hem zei, verscheen er soms een flauwe glimlach op zijn broze, bleke gezicht. Toch hing er in zijn kamer geen al te droevige en bedrukte sfeer. De man had immers een hoge…

Warme zorg De deur van zijn slaapkamer ging open en er verscheen voor hem een zuster met een glaasje appelsap. De man lag al enkele dagen met een flinke griep op bed zich ellendig en eenzaam te voelen. ‘Mijn benen, zuster’ zei hij, ‘Ze doen zo zeer.’ Hij hoopte dat zij hem wat verlichting kon geven. ‘Ik zal eens even kijken,’ zei ze, en ging…

Daar stond ik dan, in het bijna verlaten bargedeelte van het hotel. Pogingen om te slapen waren op niets uitgelopen. De spanningen met betrekking tot de terugreis speelden mij parten. Dat was de reden, waarom ik had besloten nog even een sigaret te gaan roken. Terwijl ik wat rondkeek, bleef mijn blik hangen op die ene mooie zwarte man. Zijn ogen ontmoetten…

Vervlogen dagen De dagen, maanden en jaren gingen geruisloos aan hem voorbij. Zijn stille aanwezigheid was gaandeweg vanzelfsprekend geworden. Nieuwe bewoners kwamen en gingen, maar de man leefde rustig verder, schijnbaar ontsnapt aan de tijd. Wel was hij wat meer in zichzelf gekeerd, alsof hij ongemerkt aan zijn terugreis begonnen was. Een bewogen…

Afscheid ‘We zijn weer thuis pa’, klonk het opeens in de auto. Ze stopten voor een huis dat schijnbaar nog steeds van hem was. De man keek naar buiten, maar zijn gezicht gaf geen enkel spoor van herkenning. Ook in de woning, tussen zijn oude spullen, scheen er weinig tot hem door te dringen. Het huis was al een tijdje onbewoond, en volgens de arts…

Tuinman Het beloofde een mooie lentedag te worden. Voor de tuinclub een aangename ochtend om in de tuin te gaan werken. De tuinclub bestond uit bewoners die vroeger van tuinieren hielden en het plezierig vonden de hark of de schoffel weer eens ter hand te nemen. De man had zich onder aansporing van een verzorgende bij dit clubje aangemeld. Hij…

Het is een heldere najaarsdag in oktober, wanneer ik met mijn laarzen het wad trotseer. De schelpen kraken onder mijn laarzen en de zilte zeelucht dringt mijn neus binnen. Ik geniet van de kleine wonderen die bij eb op de zeebodem verschijnen en de vogels die hun eten komen zoeken. Even doe ik mijn ogen dicht en luister ik naar het geruis van de zee…

Vlekkie ‘Wat een leuk hondje’, zei de zuster, terwijl ze hem hielp bij het dichtdoen van het bovenste knoopje van zijn overhemd, en ze wees naar een foto boven zijn bed. ‘Vlekkie’, zei hij. ‘Hij was helemaal zwart met een witte vlek op zijn kopje.’ En zonder haar reactie af te wachten sprak hij met een lichte trilling in zijn stem verder, waarbij…

Stille genieter Tijdens de wandeling door het verpleeghuis streken ze neer in een echt bruin café met ouderwetse schemerlampjes tegen een houten wand, een oude tapkast en in de hoek een biljart. Terwijl hij om zich heen zat te kijken hoorde de man zijn naam noemen, met de vraag wat hij wilde drinken. ‘Een jonge klare graag’, zei hij zonder enige…

Uitstapje Geboeid keek hij naar buiten. De man zat samen met een aantal medebewoners van het verpleeghuis in de bus op weg naar de jaarmarkt in een naburig stadje. Hoewel hij de streek waar hij heel zijn leven gewoond had niet meer herkende, genoot hij met volle teugen van het landschap dat aan zijn raam voorbij trok. Bomen en akkers, weilanden…