Netwerken
Op mijn dagelijkse wandeling door het Deventer plantsoen, zag ik hem plotseling zitten, op een bankje, omringd door wel honderd duiven. "Roekoeman!!" riep ik "Mijn hemel, dat is lang geleden." Hij keek op van het voeren: "Ah meneer,.. Martens was het toch? Dat u destijds nog levend uit die stiltecoupé bent gekomen." *) "Kwestie van meebewegen, kalmte bewaren, in oplossingen denken Roekoeman." antwoordde ik "En dat zijn nog slechts een paar van mijn vaardigheden." Hij schudde zijn hoofd: "Nou, daar zag het anders niet naar uit. U gilde als een duif in doodsnood en geloof me, uit ervaring weet ik hoe dat klinkt."
"Hoe gaat het met u?" probeerde ik het gesprek een andere wending te geven. Roekoeman haalde zijn schouders op: "Ach, z'n gangetje meneer, het leven sleept zich voort." "En met Riekie?" vroeg ik, "Die zat toch in Uithuizermeeden, in het Opvanghuis voor Afgedankte Duiven als ik me niet vergis?" Zijn ogen lichtten op: "Het OAD, inderdaad, maar daar was ze al snel weer weg. De cultuuromslag van Japan naar Nederland was toch te groot voor haar. Ze voelde zich onbegrepen, raakte slaags met een dominante duif uit Babyloniënbroek. Gelukkig kwam ik toen mijn Turkse buurman Cem Huzö van DENK tegen van drie straten verderop." "DENK? Die van de politiek? Wat.. " onderbrak ik hem. "Nee, natuurlijk niet meneer, DÉNK, Duiven Een Nieuwe Kans. En die heeft me via zijn netwerk in contact gebracht met Henk Baudet van de FvD." "Broer van Thierry, hét FvD?" Hij zuchtte diep: "Begint u nu wéér? Broer? Henk Baudet van dé FvD, Federatie voor Duivenmisbruik."
Roekoeman lachte: "Dat was trouwens nog een hele heisa, die naam. Natuurlijk zijn zij tégen duivenmisbruik, maar ze stonden al geregistreerd bij de KvK en inmiddels circuleerde die naam op het Dark Web. De telefoon stond dagen roodgloeiend. Allerlei onfrisse types die de FvD hadden gevonden via hun ongure netwerk. Ze werden platgebeld. De centrale sloeg volledig op til. Zonder t, woordgrapje onder duivenliefhebbers, begrijpt u wel?" Ik knikte: "Ja, ik heb het onthouden. Wat een toestand moet dat zijn geweest." "Ach" zei hij "het belangrijkste is dat Riekie nu weer beter in de veren zit. Het geeft maar eens aan hoe belangrijk het hebben van een netwerk is. Levensreddend mag ik wel zeggen in haar geval."
Ik zag dat het hem ontroerde en sloeg hem op de schouder: "Blij om te horen Roekoeman." Hij knikte: "Dank u wel. Ik had het er vanmorgen nog over met Nadya.." "Ho, wacht even" onderbrak ik hem "Nadya? Frenske, daar was u toch mee?" "Dat klopt, wás", zei hij "maar die liefde was snel over. Ze bleef maar push berichten sturen. Ruim de schuur eens op. Doe je de tuin nog een keer? Vergeet niet de bak aan de weg te zetten. En dat met zo'n irritant accent, ik was er helemaal klaar mee. Heb haar op de eerste de beste Arriva lijnbus naar Brabant gezet. Voor mij geen vrouw uit de Wouwse Weetjes meer." Hij haalde diep adem: "Kijk meneer, dat hele internetwerk is allemaal leuk en aardig, maar het nadeel is dat je er ook alles kunt leren, in het geval van Frenske was dat een talenstudie ABN, waardoor ik haar ineens kon verstaan. Het is een nieuwerwetse Doos van Pandora, iedereen kwakt er maar op wat ie wil, zonder rekening te houden met een ander. En die deksel gaat nooit meer dicht. Laat mij lekker mijn duiven en mijn rust en zeur me niet zo aan de kop, of is dat teveel gevraagd?" "Maar hoe zit dat dan met Nadya?" vroeg ik. Hij maakte een handgebaar: "Instagram, dating netwerk. Ze woont in Oost-Kirgizië." "Maar die taalbarrière dan?" vroeg ik verbaasd. "Simpel." sprak hij "We communiceren alleen met emoticons en plaatjes. Ik moet toegeven, dat maakt het leven een stuk gemakkelijker."
Eén van de duiven pikte hem ongeduldig op de hand. Hij strooide nog wat voer op de grond: "Ja, ja, rustig maar meissie!" en keek me aan: "Hoe gaat het eigenlijk met ú meneer? Dit is toch een ongebruikelijk tijdstip voor u als ik me niet vergis." Ik knikte: "Klopt Roekoeman. Ik ben druk aan het solliciteren. Kom net van een workshop. En ik kan beamen wat u zegt over het belang van netwerken. Het is belangrijk, zo niet hét belangrijkste als je zoals ik op zoek bent naar ander werk. Vandaag heb ik geleerd dat we ons in overgrote meerderheid suf solliciteren door schriftelijk te reageren op online vacatures. Dat HR afdelingen en recruiters gemiddeld 7 seconden de tijd nemen om een CV te beoordelen, als je al niet voor de tijd wordt afgewezen door een speciaal ontwikkeld software-programma. Lekker is dat."
"En nu?" vroeg hij. "Tja, simpel, het roer moet om. Netwerken dus en bellen, want de praktijk leert dat 80 tot 90% van alle vacatures wordt ingevuld via netwerken, of dat nu zakelijk of privé is. De sportclub, de kroeg, via LinkedIn. Of gewoon de telefoon pakken als je een baan ziet waar je interesse in hebt. Open sollicitaties doen. Ik moet zeggen, die workshop Eerste Hulp Bij Solliciteren is een eye-opener geweest. Dus laat ik dan meteen maar van de gelegenheid gebruik maken en de kracht van het netwerken testen met deze open sollicitatie: T.h.: erv. Optim. die nooit een deadl. mist., HBO w.&d.niv., z.g.a.n., b.jr.'60, Dev. e.o.(alt. besprkb.), prijs n.o.t.k., ref.op.aanvr. Voor meer info: tel. 0652762770 of email: jhmartens@home.nl. Altijd reactie ret. Voor wie op zoek is of iemand anders kent die dat is, kom maar op. Ik ben er klaar voor."
Roekoeman stond op: "Gelijk heeft u. Ik hoop dat er op uw sollicitatie gereageerd wordt, maar u komt er wel. Hoe dan ook, het spijt me, ik moet nu echt weg. Het is vier uur later in Kirgizië en ik heb Nadya beloofd dat we nog wat spannende emoticons zouden uitwisselen op Instagram." Hij stak zijn hand uit: "Goed u weer te zien meneer. Bedankt voor het gesprek en tot ziens." Ik pakte zijn uitgestoken hand met beide handen aan: "Nee, ú bedankt Roekoeman! U heeft me enorm geholpen, door me er nog meer van te overtuigen hoe belangrijk het is uit te gaan van de kracht van het netwerk, menselijk contact, een stem, oog in oog te staan met elkaar, in plaats van te kiezen voor de schijnbaar veilige en makkelijke weg van het internet. Of dat nu om een nieuwe baan gaat of om onze maatschappij, die steeds individueler, gejaagder en harder lijkt te worden." Ik groette hem en zo gingen we ieder ons weegs. Inmiddels was de duisternis ingevallen, maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen, dat het voor mij nog nooit zo helder is geweest.....
*) zie mijn column Stilte voor dit avontuur.
home.nlGeplaatst in de categorie: algemeen
humor
993
Geef je reactie op deze inzending: