februari 2016

Er waren kleine genoegens die de lotgenoten in tijden van tegenslag deelden in het buurthuis.
Toastjes met marmelade, een kopje lauw geworden thee. Het bespreken van het laatste nieuws.
Het verlangen naar een nieuwe lente was groot, die februarimaand in 2016.
Bjarne had nog altijd geen bezoek gebracht aan zijn vader, die niet lang meer zou leven.
De herinneringen van de afgelopen maanden hadden hem moe gemaakt. Er was onduidelijkheid over de renovatie van zijn woning. Hij vond het vervelend dat hij zijn huis uit moest, en dat hij niet wist wanneer en voor hoe lang.

Op gedichtenfreaks was er de gezelligheid tijdens de donkere maanden geweest, maar ook de meeste schrijvers die daar publiceerden snakten ernaar om over de lente te kunnen schrijven.
Hoe dan ook, Bjarne kon er zijn ei niet goed kwijt. Er hing vaak een pesterige sfeer die vooral vanuit de hoek van religieuze mensen werd aangewakkerd. Bjarne publiceerde er niet meer iedere dag, alleen als er iets bijzonders was gebeurd, dan schreef hij een beleefd gedicht over vriendschap en het vermogen om jezelf te blijven. Theater was er al genoeg in de wereld.

Hij schreef een verhaal over de lente, een verhaal dat hij met niemand wilde delen, in zijn Hector Havermout schrift, omdat zijn computer nog altijd haperde, door het verouderde systeem.

Lente

De lente van het landelijke landschap kon mij als kind ontroeren. Ik dacht dat alle kinderen in de lente jarig waren, evenals de dieren, de bloemen en de bomen. Ze vierden het uitzinnig, alles en iedereen had zin om te groeien en te bloeien. Het gaf mij een aards gevoel van verlangen, naar iets mooiers en uitzinniger, iets wat zich in de zomer zou voltooien.
Het was geen droom of een verhaal, maar een geheimzinnige mystiek die zich vertaalde in mijn eenzaamheid. Een woordenzaal die ik niet met anderen kon betreden.
Een lege kamer in mijn hoofd die om bewoning en verwondering vroeg.

In de lente kondigden de eerste bewoners zich aan. Allemaal vroegen ze om een plekje in mijn fantasie. Er waren zigeunermeisjes uit in het verleden verwoeste streken die thee kwamen drinken om op verhaal te komen, er was een meisje uit Spanje dat soms bij ons kwam spelen wanneer het mooi weer was en we geen huiswerk hadden.
Er waren jonge hondjes in de hondenkennel, er was een IJslandse pony in de wei voor het huis, er was een bok en een geit in de wei naast het huis. Er waren vogels, kippen, duiven, konijnen. En er waren gevoelens van eenzaamheid.

Ik wilde de lente leren kennen wanneer ik vrij was van school. De namen van de planten zocht ik op in een handboek over wilde planten. Fluitenkruid, Hondsdraf, Kleine weegbree, Brandnetel, Wegdistel en allerlei andere planten. Ik las de oude Verkade albums van Jac. P. Thijsse en zocht de dieren en planten van de plaatjes op in het echt, mijn omgeving in de natuur. De natuur die mij fascineerde.

De lente wilde mij ook leren kennen, ze gaf haar zachte zonneschijn, haar hemelwolkjes, haar roze bloesem en haar bloemengeuren. Ze verwelkomde mij met dauwdruppels na een lange ongezonde nacht.
Ik dacht dikwijls dat ik mijn denken niet kon stoppen, dan sliep ik onrustig en werd ik bang in het dichte duister van de donkere nacht, maar de lente had haar tedere pasteltinten om mij gerust te stellen, en millimeter bij millimeter begon mijn gestel weer te groeien. Ik kreeg mijn eerste schaamhaar en mijn schouders werden breder. De ratio van mijn gedachten werd wereldser.

Ik lag in het groene gras om naar de witte wolken in de heldere blauwe lucht te staren, naast een onbekend, naamloos en schaamteloos meisje, dat ook naar de witte wolken lag te staren om verhalen te verzinnen. Als kinderen had je dan samen een geheim. Een mysterie dat zich ook later niet zou laten verklaren.

Hector Havermout

Het was allemaal te persoonlijk voor het internet. In het Hector Havermout schrift was het verhaal van Bjarne veilig. Voor niemand toegankelijk, alleen voor de ogen van Bjarne om te lezen.

welzijn buurthuis lente schrijven schrift

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.7 met 3 stemmen 126