Andante sostenuto

'Hoe gaat dat nu als jullie omwisselen? Gebeurt dat in het portiek door de muur heen? Je ogen zijn andere dan die van
het jongetje dat naar school ging vanochtend.'

Mijn moeder dacht dat er meer versies van mij waren en zo ben ik vroeg in mijn leven verdwaald in iets dat wel wat weg had van een film maar de surrealistische fantasieën van mijn moeder lieten me niet plaatsnemen in een gerieflijke bioscoopstoel waarin je met instemming goedmoedig om de tuin geleid wordt. Nee, het was bittere ernst en ik vroeg me, te jong nog om realiteit en illusie bij voorbaat te kunnen scheiden af of het mogelijk was dat er een parallelle werkelijkheid was, die een nagenoeg perfecte dubbelganger van mij in staat stelde mijn plek in te nemen. Zoals mijn moeder me wilde doen geloven.
Ik concludeerde voor mijn bestwil van niet, maar besloot voor de lieve vrede in schijn mee te gaan in haar wanen; dat leek me de beste oplossing.
Later werd mij door een psychologe een benaming toebedeeld: mijn moeder was psychotisch en ik een kopp-kind. Dat staat voor kind van ouders met psychische problemen. Fijn om een naambordje omgehangen te krijgen waar je mee kunt zwaaien als de grond je te heet onder de voeten wordt.

Mijn moeder was uiterlijk en innerlijk een mooie vrouw: intelligent, zacht, vervuld van goede bedoelingen, zeer fantasierijk, maar weinig weerbaar en niet in harmonie met de buitenwereld.
Een buurvrouw vertelde me na mijn moeder haar dood dat toen ze haar een keer tegengekomen was met mij in de kinderwagen en in de lijn der verwachting had gevraagd 'hoe oud of ik was' mijn moeder niet alledaags geantwoord had dat ze 'dat al niet meer wist', maar ik kon me dat onorthodoxe antwoord ook wel weer voorstellen op zo'n uitgemolken vraag.
Ik weet dat negatieve gevoelens haar vaak parten speelden en voor mij was dat zelfbeeld wél mijn leidraad naar de wereld nu mijn vader naar de eisen der tijd de man die vaak aan het werk en dus afwezig was.

Ze sjouwde met mij doordeweeks achterop de fiets stad en land af, psychologen frequenterend, omdat ze veronderstelde dat er met mij iets mis was. Ik heb op een behandeltafel gelegen met plakkers op mijn lijf, veel puzzelkamers van binnen gezien, waar ik de simpelste raadsels ter controle diende op te lossen. Kinderbescherming kreeg er lucht van en zo belandde ik uiteindelijk in een kindertehuis. Ik weet niet hoe dat tegenwoordig in zijn werk gaat, maar ik werd op de Scheveningseweg nr. 68 zonder aankondiging uit het kinderzitje getild en er werd mij te verstaan gegeven dat ik daar diende te blijven. Ik hoop toch dat kinderen tegenwoordig vóór uithuisplaatsing zelfs vanaf de prille leeftijd van 7 jaar die ik had meer inspraak hebben in wat er met ze gebeurt of op z'n minst weten wat hen te wachten staat.

Er is mij wel eens gevraagd of ik niet kwaad geweest ben op mijn moeder. Nee, ik heb geen wrok, ik hield veel van haar. Haar portret dat hier in alle jeugdige schoonheid aan de muur hangt, wordt geschraagd door twee kaarsen en het stoeltje waar ze haar shagjes op rookte in de keuken en waar de vellen bij hangen is nog niet van de hand gedaan. Ik ben een hoarder in de dop.
Vroeger luisterden we samen vaak naar klassieke muziek. De laatste pianosonate van Schubert waarvan het ritme van het andante sostenuto haar ter begeleiding veelzeggend de woorden ingaf `hoe moet dat nou?' roept haar muzikaal in herinnering.

Zie ook: https://www.apartefact.nl

Schrijver: Albert Goudberg, 15 oktober 2025

othello2casema.nl

kopp kind jeugd kinderbescherming Schubert muziek

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 11