Andante sostenuto
Vroeger kon mij bij thuiskomst van school de volgende ontvangst wachten.
'Hoe gaat dat nu als jullie omwisselen? Gebeurt dat in het portiek door de muur heen? Je ogen zijn andere dan die van het jongetje dat wegging vanochtend.'
Mijn moeder dacht dat er meer versies van mij waren en zo ben ik vroeg in mijn leven verdwaald in iets dat veel weg had van een surrealistische film maar haar fantasieën lieten me niet plaatsnemen in een gerieflijke bioscoopstoel waarin ik met instemming onschuldig om de tuin geleid werd. Nee, het was bittere ernst en ik vroeg me, te jong nog om realiteit en illusie bij voorbaat altijd te kunnen scheiden, af of het mogelijk was dat er een parallel universum was, dat een nagenoeg perfecte dubbelganger van mij een plek bood, zoals mijn moeder me wilde doen geloven.
Ik concludeerde voor mijn bestwil van niet, maar besloot voor de lieve vrede in schijn mee te gaan in haar wanen; dat leek me de beste oplossing.
Later werden mij door een psychologe benamingen aangereikt: mijn moeder was psychotisch en ik een kopp-kind wat staat voor kind van ouders met psychische problemen. Fijn om een naambordje omgehangen te krijgen waar je mee kunt zwaaien als de grond je te heet onder de voeten wordt.
Mijn moeder was uiterlijk en innerlijk een mooie vrouw: intelligent, zacht, vervuld van goede bedoelingen, bijzonder fantasierijk, maar weinig weerbaar en vaak niet in harmonie met de buitenwereld. Ik heb meegemaakt dat ze haar voor mijn ogen lieten vallen als een baksteen.
Een buurvrouw vertelde me na mijn moeder haar dood dat toen ze haar een keer tegengekomen was met mij in de kinderwagen en in de lijn der verwachting had gevraagd 'hoe oud of ik was' mijn moeder niet alledaags geantwoord had dat ze 'dat al niet meer wist' al kon ik me haar onorthodoxe antwoord ook wel weer voorstellen op zo'n uitgemolken vraag, maar dat zal ook komen omdat ik haar genen heb.
Ik weet dat negatieve gevoelens haar vaak parten speelden en voor mij was dat zelfbeeld wél mijn leidraad naar de wereld nu mijn vader naar de eisen der tijd de man die vaak aan het werk en dus afwezig was.
Ze sjouwde met mij doordeweeks achterop de fiets stad en land af, psychologen frequenterend, omdat ze veronderstelde dat er met mij iets mis was. Ik heb op behandeltafels gelegen met plakkers op mijn lijf, proef nog de contrastvloeistof die een gemankeerd hart moest aantonen, heb veel puzzelkamers van binnen gezien, waar ik de simpelste raadsels ter controle diende op te lossen, driehoekjes in driehoekjes, rondjes in rondjes passen, dat idee. Kinderbescherming kreeg er lucht van en zo belandde ik uiteindelijk in een kindertehuis. Ik weet niet hoe dat tegenwoordig in zijn werk gaat, maar ik werd op de Scheveningseweg nr. 68 zonder aankondiging uit het kinderzitje getild en er werd mij te verstaan gegeven dat ik daar diende te blijven. Ik hoop toch dat kinderen tegenwoordig vóór uithuisplaatsing zelfs vanaf de prille leeftijd van 7 jaar die ik had inspraak hebben in wat er met ze gebeurt of op z'n minst weten wat hen te wachten staat. Hoezeer mijn ouders langs elkaar heen leefden, wordt geïllustreerd door de totale verrassing bij thuiskomst van mijn vader die avond: `Waar is Ap?'
Er is mij wel eens gevraagd of ik niet kwaad geweest ben op mijn moeder. Nee, ik voel totaal geen wrok of heb me dat niet willen toestaan. Daarvoor hield ik teveel van haar. Haar portret dat hier in alle jeugdige schoonheid aan de muur hangt, wordt geschraagd door twee kaarsen en het stoeltje waar ze haar shagjes op rookte in de keuken en waar de vellen bij hangen is nog niet van de hand gedaan. Ik ben een hoarder in de dop.
Vroeger luisterden we samen vaak naar klassieke muziek. De laatste pianosonate van Schubert waarvan het ritme van het andante sostenuto haar veelzeggend de begeleidende woorden ingaf `hoe moet dat nou?' roept haar muzikaal in herinnering.
Zie ook: https://www.apartefact.nl
Schrijver: Albert Goudberg, 15 oktober 2025
casema.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: ouders
moeder kopp kind jeugd kinderbescherming uithuisplaatsing Schubert
61
Geef je reactie op deze inzending: