Hedwig Selles: IJzerbijt

ijzerbijt

toen ik nog een vader met een vangnet had,
en ik de vlinder die amper sprak, hielp hij
mij overgeven als ik misselijk was
en het niet verdroeg te moeten braken
nu ben ik omgekeerd
mijn maag is leeg en ik proef ijzer
in mijn mond alsof mijn vader
op mijn tong gebeten heeft
en hij verzet pleegt tegen het bloed
dat ik in mijn vleugels pers


Hedwig Selles is geboren in 1968 te Kampen. Ze groeide op in een hervormd gezin met kerkganggruwel, kinderlijke onschuld verpestend zondebesef en eindeloos gehamer op de nietigheid van de mens en de almacht van een onbereikbare, wrekende god. Kerkklimaten zijn de tegenpolen van (zelf)liefde, traumabronnen en levensgevaarlijke, perverse zielsverduisteraars.

Hedwig is al vanaf haar vijftiende jaar ernstig ziek, want haar fanatieke lijnen leidde tot een naargeestige vorm van anorexia, die haar een kantje-boord-leven opleverde. Ze is lichamelijk een stuurloos wrak geworden en tijdens het ontwaken is er zelfs geen bloeddruk meer meetbaar. Al ziet ze er op de twee foto's, die ik zag van haar, behoorlijk kranig en opgewekt uit, wij weten inmiddels wel beter, al moet gezegd, mentaal is ze oersterk, al zegt ze dat ze er dankzij haar gedichten nog is; ik denk dat haar levensdrift wel dieper gaat dan haar woordkunst, dat is de goddelijke overlevingskracht in haar, de Godin in haar! die sterker is dan een lichaamverwoestend calvinisme! in stand gehouden door autoritair-tirannieke, sexueel-gefrustreerde, machtswellustige mannetjesdieren van de ergste soort, fossielen die niet echt bewegen, zombies, dolende griezels, valsaards, onwetenden, goddelozen.

Hedwig woont in een hoge flat te Zwolle, uitkijkend op het Zwarte Water. Haar konijn heet Broodje (naar Herman Brood), nou schat, laat hem dan maar niet alleen op het balkon!

Ze zegt dat de dood vlak naast haar staat, gezien haar fysieke toestand, hopelijk is daar inmiddels verbetering in gekomen of gaat dat komen.

Ze publiceerde o.a. in: Komkommer en Kwel, De Brakke Hond, Liter, Op Ruwe Planken, Tirade en het Hollands Maandblad.

In 2002 verscheen haar dichtdebuut 'Jaarringen'.
Ze wil de lezers door haar poëzie laten opzuigen, ze maakt dus sponspoëzie/stofzuigerpoëzie.
Ze vindt het leven niet maakbaar, maar extreem breekbaar als porseleinen kopjes.
Ze is o.a. geïnspireerd door Achterberg, Faverey, Arends, Auden, Gerlach en Peeters.

In 2009 verscheen haar tweede bundel 'Ijzerbijt', wat ook verwijst naar het dragen van een zeer pijnlijke beugel in haar kindertijd, iets wat ik herken, ik weet nog dat ik de mijne op een dag woedend kapot heb getrapt. Jan Siebelink vindt dat er een 'wonderlijk suggestieve kracht' in haar werk schuilt, maar die suggereert wel meer vaagheden voor wijsheden. Niks van aantrekken.
Ze schrijft buitengewoon symbolisch en bloedeerlijk vanuit een groot eigen weten aangaande haar persoonlijke, uiterst doorzichtige fragiliteit.

In februari 2011 verscheen 'Schadenfreude'.
Met haar bundel 'IJzerbijt' werd ze geholpen door de dichter Remco Ekkers, die haar 'een overleefster op haveloze slippers' noemt.
Reizen kan ze nauwelijks en zitten of staan houdt ze niet lang vol. Ekkers is haar manager/coach. Of was, want ze kan het ook wel zonder zijn steun.

Hopelijk trekt haar lichaam meer en meer bij, helpt het poëziegeluk extra mee en gaat ze ons nog verwennen met veel nieuwe bundels pure poëzie, zoals:

Ik was verdwaald,
op weg naar de man van het maatwerk, die mij
verzekerde, dat er ergens nog iets te vinden zou zijn
'ziet, ik maak alle dingen nieuw'
mijn gedachten vielen elkaar in de rede,
kwaakten aanwijzingen
in navolging van de ratel in mijn kop
'alle dingen nieuw'
- zijn handen lazen bevend van papier -
de eeuwig hulpeloze had hulp nodig
en ik geloofde in hem zoals ik in mijn moeder geloofde

Hedwig Selles IJzerb IJzerbijt

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.7 met 18 stemmen 373