Heb je nu wel of niet de strijd tegen depressie verloren?

(voor David Foster Wallace (1962 - 2008))

Je bent geboren op 21 februari 1962 in Ithaka, een universiteitsstad. Je zus heet Amy Wallace Havens. Je ouders zijn Sally Foster en James Donald Wallace. Je groeide op in Champaign. Je vader is emeritus hoogleraar moraalfilosofie aan de Universiteit van Illinois in Urbana-Champaign. In de vierde klas verhuisde je naar Urbana. Je zat op de Yankee Ridge School en de Urbana High School. Als tiener was je een goede tennisser. Je moeder is professor Engels aan het Parkland College in Champaign. In 1996 won ze een Nationale Hoogleraar van het Jaar Award. Je studeerde Engels en filosofie aan het Amherst College. Je had een mooie zangstem. Binnen de filosofie bestudeerde je modale logica en wiskunde.

Jouw filosofie afstudeerscriptie over modale logica kreeg de Gail Kennedy Memorial Prize. Het werd postuum gepubliceerd als 'Fate, Time and Language: An Essay on Free Will'. In 1985 studeerde je summa cum laude af. Je scriptie voor Engels werd ook onderscheiden en werd aangedikt je eerste roman 'The Broom of the System', wat in 1987 verscheen. Je besloot schrijver te worden en je werd een Master of Fine Arts in creatief schrijven aan de Universiteit van Arizona. Je verhuisde naar Boston en je studeerde kort filosofie aan de Universiteit van Harvard. In 1989 verscheen de verhalenbundel 'Girl with Curious Hair'.

Begin jaren negentig had je een liefdesrelatie met de dichteres/memoiriste Mary Karr, die zeven jaar ouder was en die in 1995 haar bestseller 'The Liars 'Club' publiceerde. Ze heeft vier dichtbundels gepubliceerd. In 1996 verscheen je tweede roman 'Infinite Jest', een parodistische toekomstroman over Amerika. Je schreef over depressie, verslaving, familierelaties, misbruik en tennis. Dit boek maakte je bekend. Je werd één van de meest vernieuwende en invloedrijke schrijvers van de laatste twintig jaar genoemd. In 1999 verscheen de verhalenbundel 'Brief Interviews with Hideous Men' en in 2004 'Oblivion: Stories'. Op 27 december 2004 trouwde je met de kunstenares/schilderes Karen L. Green. Je wilde ooit de eerdere man van Karen dood schieten, al werd je gepusht door een medepatiënt. Je was hoogleraar Engelse literatuur aan het Pomona College in Claremont. Je zus Amy is sinds 2005 advocate.

In 2011 verscheen je derde', onvoltooide roman 'The Pale King'. Je schreef o.a. een boek over rappers en drie essaybundels, waarvan 'Both Flesh and Not' in 2012 verscheen. Je schreef o.a. over kreeften, Roger Federer en de porno-industrie. Je was een grote hondenliefhebber en je eigen, dierbare honden waren Bella en Werner. Je had plannen om een hondenopvanghuis te openen, vooral voor misbruikte honden. Je was temperamentvol en bescheiden, uitermate lief en uitermate getormenteerd en onrustig. Je worstelde met alcohol en marihuana, waarvoor je vaak opgenomen werd. Door je antidepressiva kon je als schrijver zo actief zijn. Je enige doel op aarde was, zoals je zelf zei 'om mijn penis in zoveel vagina's mogelijk te zetten!'. Een dwaze macho-opmerking, die mede door je drugsgebruik was ingegeven.

In juni 2007 stopte je op advies van je huisarts met de fenelzine-medicatie (Nardil), maar de depressie kwam terug, heftiger dan ooit tevoren. Je had twintig jaar last van depressies. Door je fenelzine-gebruik kreeg je ernstige bijwerkingen. Je probeerde electrochock-therapie, maar zonder resultaat. Dus ging je weer terug tot fenelzine-inname, maar gek genoeg bleek het middel niet langer effectief te zijn en werd je depressie nog ernstiger. Karen hield je nauwlettend in de gaten. De schrijfster Elizabeth Wurtzel van 'Prozac Nation' beschreef jij als 'de meest onaangename persoon op aarde'.

Op 12 september 2008 wist je ongezien naar de garage van je huis in Claremont te gaan. Je had nog twee bladzijden met aanvullende notities in je manuscript van 'The Pale King' geschreven. Je hebt jezelf aan een patio dakspant opgehangen. Je werd zesenveertig jaar. Karen ontdekte jouw ophanging. Je bent op talrijke plekken eervol herdacht, waaronder op vijf universiteiten. In de Universiteit van New York spraken o.a. je zus Amy, je agente Bonnie Nadell, de redacteur van je eerste twee boeken, Colin Harrison, en de redactrice van 'Infinite Jest' en je latere werk, Deborah Treisman. Je kon niet meer tegen die constante, onoplosbare depressie. Karen schreef het boek 'Bough Down', met prozagedichten en collages, over haar intense verdriet en gemis. De totaal verwoeste Karen schreef: 'Ik maakte me zorgen dat ik je knieschijven zou breken, toen ik je naar beneden sneed!'.

David Foster Wallace Karen L. Green Mary Karr

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 135