Chris Rea - Josephine

Je bent geboren als Christopher Anton Rea op 4 maart 1951 in Middlesbrough, Yorkshire. Je Italiaanse vader was Camillo Rea en je Ierse moeder was Winnifred Slee. Je broers zijn Nick en Mike en je zussen zijn Catherine, Geraldine, Stacey en Camille. Na jouw schooltijd werkte je in jouw vaders ijsbedrijf.

Rond je 21-ste kocht je jouw eerste gitaar. In die tijd leefde je een periode van een werkloosheidsuitkering. Je bent autodidactisch en je luisterde naar Sonny Boy Williamson, Muddy Waters en met name de Delta Blues muzikant Charlie Patton, die door de musicoloog Robert Palmer als één van de belangrijkste, Amerikaanse muzikanten van de 20-ste eeuw werd beschouwd. Je was helemaal weg van zijn slide-gitaar-muziek, wat de belangrijkste reden voor jou vormde om bluesmuzikant/blueszanger te willen worden.

Op je zestiende ontmoette je in Middlesbrough de aardige, knappe Joan Lesley, met wie je trouwde.

Jij werd ook beïnvloed door de gospel-blues-zanger Blind Willie Johnson, Sister Rosetta Tharpe, Ry Cooder en Joe Walsh. Je wilde aanvankelijk filmschrijver en filmmuziekmaker worden, maar door jouw grote voorbeelden Mark Knopfler en Eric Clapton werd je een rasmuzikant.
In 1973 werd je lid van de band 'Magdalena' uit Middlesbrough.
In 1974 verscheen jouw eerste single 'So Much Love' bij Magnet Records.
In 1975 werd je lid van de band 'The Beautiful Losers', die in 1979 uit elkaar ging.

In 1978 verscheen jouw debuutalbum 'Whatever Happened to Benny Santini?', geproduceerd door Gus Dudgeon, ook de producent van Elton John. De single 'Fool (If You Think It's Over)' werd een legendarische megahit, die nog steeds een diepe impact heeft. Je had moeite met de roem, die dit nummer voor jou opleverde. In 1979 verscheen het album 'Deltics' en in 1980 het album 'Tennis'.

Op 16 september 1983 werd jullie dochter Josephine geboren.

Na nog wat albums verscheen in 1985 het zevende album 'Shamrock Diaries', met de megahit 'Josephine', dat je voor je dierbare dochter hebt geschreven. Op 18 maart 1989 werd jullie dochter Julia Christina geboren. In 1989 verscheen jouw tiende en zeer succesvolle album 'The Road to Hell', met de uiterst indrukwekkende titelsong.
In 1999 verscheen het album 'Auberge', met naast de titelsong o.a. 'Set Me Free' en 'Every Second Counts'.
In 1992 verscheen jouw tot nu toe laatste album 'God's Great Banana Skin', met naast de titelsong o.a. 'Nothing to Fear', 'Too Much Pride', 'There She Goes' en 'I'm Ready'.

Je kocht huizen nabij Maidenhead, Berkshire en in Frankrijk. Je kocht ook een bijzondere Ferrari uit 1961, waar maar twee van zijn gemaakt.

In 2000 werd je voor een levensbedreigende alvleesklierkanker behandeld en in vijftien jaar tijd onderging je negen ernstige operaties. In 2001 is jouw alvleesklier verwijderd en als gevolg daarvan kreeg je een verzwakt immuunsysteem. Je overwon de alvleesklierkanker en je slikt vele pillen per dag en je neemt meerdere injecties per dag.

In 2002 overleden jouw producent Gus Dudgeon en zijn vrouw Sheila door een auto-ongeval. Gus werd 59 jaar.

Je ontdekte met nieuwe ogen de waarde van het leven en de relativiteit van roem en rijkdom. Je verhouding tot andere mensen, ook gewone mensen/dorpsgenoten, kreeg meer betekenis, diepgang en positieve lading. Je ging schilderijen maken. Je ging terug naar de blues-muziek, met in 2009 als beste resultaat jouw compilatie-album 'Still So Far to Go', waarop het nummer 'Josephine' zeer terecht in het middelpunt pronkt.