Media bewonderen ruwe en rappe debatstijl

Onze kritische media zijn voor ons, als gewone sukkels in de dagelijkse strijd om een bestaan, de duiders in het politieke getetter in verkiezingsdebatten. Zo worden ze ook vaak genoemd, onze politieke ‘duiders’. Vlijmscherp, breed geïnformeerd en met talent om het ons allemaal weer uit te leggen. Zorgelijk vind ik de trend om snelle en gladgestreken woordenstromen of de brutale debater redelijk snel op een troon te hijsen met kwalificaties als: ‘Een knappe debater. Razend slim om in te breken. Zonder meer de beste debater in dat gehakketak in dat lijstrekkers debat.’

Vaker dan mij lief is gaat het dan om een soort debattechniek. En zeker niet over de inhoud. Wonderlijk genoeg zijn deze lofprijzingen vaak gekoppeld aan een vorm van ruw gebruikt verbaal vermogen. Of vertolken diepe bewondering voor een ongewoon rappe verbale tsunami van een politicus. Deze media complimenten presenteren lijsttrekkers met een discutabel programma of oerconservatieve inslag louter op basis van hun debat techniek als een fantastische kampioen in gebekvecht. Kritische journalisten brengen deze loftuitingen bijna achteloos naar voren. Vaak volgt dan driftig ja- geknik en instemmend gemompel aan de debat tafels. Goed? Neen, een vorm van griezelig.

debatcultuur politici presentatietechnieken

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.2 met 5 stemmen 87